jazz blues rock

Πληροφορίες προϊόντος:

Τίτλος:Aristocrats - Culture Clash
Label: BOING!
Είδος: Jazz, Rock, Fusion
Αριθμός CD: 2
Κυκλοφορία : 30/7/2013
ASIN: B00D5FTRAQ

The aristocrats

Οι Aristocrats, μια από τις λίγες μπάντες βιρτουόζων μουσικών που βρίσκονται συνεχώς σε περιοδεία, κυκλοφόρησαν τη νέα τους δισκογραφική δουλειά "Culture Clash" δίνοντας τους ένα ακόμα δικαίωμα αλλά και την αφορμή να συνεχίσουν να περιοδεύουν σε ολόκληρο τον κόσμο και παράλληλα να φτάσουν στο νούμερο 8 των US Jazz Charts.

Το πρώτο πράγμα που προκαλεί, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, αίσθηση είναι αυτός ο λαμπρός και ιδιαίτερος συνδυασμός rock όσο και fusion στοιχείων, μέσα σε μια παλέτα διαφόρων χρωμάτων και ιδιοσυγκρασιών. Η τελική χροιά είναι σαφώς rock και αυτό διαπιστώνεται από το εναρκτήριο "Dance Of The Aristocrats" αλλά και το "Gaping Head Wound". Η ηχητική είναι πολύ πιο ανεβασμένη και ο Guthrie Govan επιδίδεται σε αρκετά clean μέρη με την κιθάρα του. Τα τρία μέλη της μπάντας (Guthrie Govan: κιθάρα, Bryan Beller: μπάσο, Marco Minnemann: τύμπανα) ως συνθέτες ανοίγονται απρόσκοπτα σε προκλητικές, spicy και πολύπλοκες συνθέσεις που αποτελούν μίξη γρήγορων groove, αργόσυρτων jazz/blues θεμάτων, funk στοιχείων και εναλλασσόμενων ρυθμών όλων των ειδών που καλύπτουν ακόμα και τα πιο εκλεπτυσμένα γούστα.  

Κομμάτια σαν το "Ohhhh Noooo" με drum solo intro, wha/wha solo από το μπάσο, με riffs και συγχορδίες που θυμίζουν Led Zeppelin αποτελεί μια από τις καλύτερες και πιο διασκεδαστικές στιγμές. Ομοίως το "Umbrellas", γραμμένο από τον Beller, ξεκινώντας με καθαρά swing ρυθμό και chord progression σε στύλ John Scofield, περιλαμβάνει διάφορα sections όπως αυτό με τα κρουστά αλλά και εκείνο της κιθάρας που ακολουθεί στα «ακαθόριστα» βήματα των πρώτων, επιστρέφοντας εν συνεχεία στο αρχικό θέμα. Ένα κάπως διαφορετικό σε σχέση με το γενικότερο ύφος του album κομμάτι είναι το "Living The Dream" όπου με μια αστραπιαία επίθεση (που θα χαρακτηρίζονταν ως heavy metal), δίνεται η σκυτάλη σε σκηνικό βγαλμένο από ταινία της Άγριας Δύσης, στην cartoon εκδοχή του.

To solo που διαδέχεται τα προηγούμενα είναι στο στυλ της ψυχεδέλειας των blues του Jimi Hendrix, καταδιωκόμενο απo διάφορες ατάκες-φράσεις του μπάσου με τα δυναμικά drums να γεμίζου το χώρο. Τέλος το "Culture Clash" ολοκληρώνεται με ιδανικό τρόπο και το "And Finally", κλείνοντας το βαθύ overdrive και αφήνοντας την κιθάρα να αναπνεύσει σε πιο καθαρό ήχο προσφέροντας ένα refresh «αποθεραπείας» και ευχαρίστησης.

Το "Culture Clash" έχει λίγες έως ανύπαρκτες στιγμές που πιθανότατα θα κουράσει τον ακροατή και αυτό οφείλεται και στην προσεγμένη παραγωγή που κάνει τα κομμάτια να ακούγονται βελούδινα. Για άλλη μια φορά λοιπόν αυτό το μαγικό τρίο δίνει ακόμα μια απολαυστική παράσταση που αξίζει προσοχής.