jazz blues rock

Κι όπως ξετυλίγεται η κλωστή
μαζεύονται όλοι για τη γιορτή,
μια μπάλα γίνονται γιατί…
δεν πάει άλλο. 

«Η Γιορτή»

 
 

---

Με αυτό θα ήθελα να ξεκινήσω αυτή τη κουβέντα που είχαμε με τη Μαρία Λατσίνου που όταν την άκουσα για πρώτη φορά στο φεστιβάλ της Puzzlemusik στο S.I.X.D.O.G.S. μου έκανε μεγάλη εντύπωση! Έτσι λοιπόν μιας και σήμερα είναι η επίσημη κυκλοφορία του νέου της άλμπουμ «Μια ανάσα δρόμος»; σας παραθέτω την ευχάριστη αυτή κουβέντα.

---

Μαρία καταρχάς θα θέλαμε να σε καλωσορίσουμε στο JazzBluesRock.gr 

Ευχαριστώ πολύ, καλώς σας βρήκα

 Είναι ένα άλμπουμ που όπως αναφέρει και στο ανάλογο δελτίο τύπου είναι ροκ χωρίς κιθάρα με jazz πινελιές, περιστασιακές αναφορές στην παράδοση και μια ενοποιητική αύρα θεατρικότητας. Ανέλυσε μας αυτή την προσέγγιση. 

Το στοίχημα που βάλαμε από την αρχή με την Χρήστο Αλεξόπουλο ήταν να δημιουργήσουμε ένα σχήμα χωρίς την παρουσία ηλεκτρικής (ή άλλης) κιθάρας, και πώς να καταφέρουμε ένα ροκ άκουσμα με όργανα που ηχοχρωματικά απέχουν μεν, με τον κατάλληλο χειρισμό δε, θα μπορούσαν να αναπληρώσουν την απουσία της παραπάνω σύμβασης. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι τίποτε δεν ήταν αυτοσκοπός, αλλά ένα παιχνίδι δημιουργικό, που δίπλα στα τύμπανα, τα πλήκτρα και το μπάσο παρέθεσε ένα ακορντεόν και αργότερα μια κρητική λύρα! Η επιλογή αυτή έδωσε και μια δόση ελευθερίας κατεύθυνσης, πρόσφερε νέες ενδιαφέρουσες προοπτικές και αποδέσμευσε το ύφος (άλλες φορές με τζαζ ή παραδοσιακές «γεύσεις»). Σε συνδυασμό με τους ανάγλυφους στίχους του Αλεξόπουλου και τη δική μου θεατρική προσέγγιση, ο δίσκος «μυρίζει» πολλά και δε θυμίζει τίποτα παρόμοιο.

Η συνεργασία σου με τον Χρήστο Αλεξόπουλο που γνωρίζουμε καλά εδώ στο jazzbluesrock.gr μιας και έχουμε μιλήσει και στο παρελθόν μαζί του πως προέκυψε;

Με το Χρήστο γνωριστήκαμε πολλά χρόνια πίσω, μέσω της συγγραφέως και συζύγου του Αγγελικής Δαρλάση, με την οποία είχαμε νωρίτερα συνεργαστεί σε μια μοντέρνα όπερα, αυτή ως σκηνοθέτης, εγώ ως τραγουδίστρια. Έκτοτε ξεκίνησαν δειλά δειλά οι πρώτες συνεργασίες μας με το σχήμα και τη μουσική του Χρήστου: μια μουσικοθεατρική παράσταση (που σκηνοθετούσε η Αγγελική) με μουσική του Αλεξόπουλου και τη μπάντα επί σκηνής, πολλές ζωντανές εμφανίσεις και δισκογραφία. Θεωρώ ότι απ’ την αρχή υπήρχε μουσική και ανθρώπινη χημεία, και όσον αφορά το δικό μου κομμάτι, μέσα από τη συνεργασία αυτή βρήκα τη μουσική-φωνητική μου ταυτότητα, αφέθηκα ελεύθερη να εκφραστώ σε ένα πρωτότυπο είδος μουσικής, που δεν ανήκει και δε θέλει να ανήκει πουθενά. Κατ’ αυτή την έννοια, μπόρεσα χωρίς περιορισμούς να αναπτύξω τη φαντασία και τις δυναμικές μου πέρα από τετριμμένες φόρμες και νόρμες.

Το μουσικό σου ταξίδι ξεκινά από πότε και πότε ήρθαν τα πρώτα επαγγελματικά βήματα σου στη μουσική; 

Το μουσικό μου ταξίδι ξεκινά από τότε που θυμάμαι συνειδητά τον εαυτό μου, μουσικές σπουδές σε ωδεία, συμμετοχές σε μουσικές παραστάσεις του σχολείου, ακόμα και μια δισκογραφική συνεργασία που ούτε καν περίμενα στα 16 με τον Σταμάτη Μεσημέρη. Ποτέ δε θεώρησα τον εαυτό μου επαγγελματία, με την έννοια ότι πάντα ενεργούσα μουσικά με ένστικτο και δίψα για δημιουργία και όχι με προοπτική (οικονομική ή προσωπική),  αντιμετώπιζα (και αντιμετωπίζω) την κάθε συνεργασία ως πρόκληση, ευκαιρία για μελέτη, μάθηση και εξέλιξη, προσωπική και μουσική.  Θεωρώ τον εαυτό μου πάντα μαθητευόμενη. Αν το θέμα του βιοπορισμού με κάνει επαγγελματία, τότε μπορώ να πω ότι είμαι ημι-επαγγελματίας, βγάζω τόσα όσα και λίγο λιγότερα.

 Η Janis Joplin η Σαββίνα Γιαννάτου η Luz Casal ή η Melanie Pain νομίζεις ότι σε εκφράζουν περισσότερο; 

Θεωρώ ότι με εκφράζουν τόσο οι προαναφερθείσες όσο και πολλές άλλες ερμηνεύτριες. Η κάθε μια αποτελεί έμπνευση, σημείο αναφοράς, μάθημα φωνητικής προσέγγισης και έκφρασης και κυριότερα πίστης στην προσωπική υφολογική τους επιλογή. Αν  ήταν εφικτό να επιλέξω μια από τις παραπάνω, η Σαββίνα Γιαννάτου με την αέρινη και εύθραυστη φωνή της έχει ερμηνεύσει κάποια από τα λατρεμένα μου τραγούδια…

Ο δίσκος κυκλοφορεί 26 Φεβρουαρίου μίλησε μας για το δημιουργικό μέρος του τους συντελεστές κτλ. 

Ο δίσκος είναι μια συλλογική δουλειά, όχι μόνο με την έννοια την εκτελεστική, αλλά πολλές φορές με την έννοια της ενορχηστρωτικής κατεύθυνσης. Το σχήμα αποτελείται από τον Φοίβο Βαλαβάνη στα τύμπανα, τον Γιώργο Λιάπη στο μπάσο, τον Αντώνη Σταύρου στο ακορντεόν, τον Γιώργο Ανδρουλάκη στην κρητική λύρα με συμπαθητικές χορδές και φυσικά τον Χρήστο Αλεξόπουλο στο πιάνο, τη μουσική, τους στίχους και την ανατροπή του «ακατόρθωτου». Πέραν του Γιώργου Ανδρουλάκη που ηχογράφησε κατόπιν σε ορισμένα τραγούδια, οι υπόλοιποι μπήκαμε στο στούντιο ένα Σαββατιάτικο πρωϊνό του Μαϊου και βγήκαμε το βράδυ της Κυριακής. Μια εξαιρετικά κουραστική αλλά κεφάτη, αποκαλυπτική και δημιουργική διαδικασία, με διάδραση και ουσία. Τα τραγούδια που αποτελούν το δίσκο είχαν ήδη κατασταλλάξει και δοκιμαστεί σε διάφορες ζωντανές εμφανίσεις τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, και έτσι αποφασίσαμε να τα αποτυπώσουμε…απλά…

Πες μας μερικές από τις σημαντικές μουσικές στιγμές σου. 

Οι σημαντικότερες στιγμές δεν είναι ακριβώς στιγμές αλλά μουσικές σχέσεις και συνεργασίες που με «προχώρησαν» παρακάτω. Ζω τις ανεκτίμητες στιγμές επί σκηνής, αλλά περισσότερο ανατρέχω στις συνθήκες που οδήγησαν σε αυτές τις μοναδικές στιγμές, τις πρόβες, τις συζητήσεις, τις αναζητήσεις, τις μουσικές παρέες, τους ανθρώπους που ζουν μέσα από τη μουσική και όχι από τη μουσική, τους δασκάλους που με έμαθαν την αγάπη για τη μουσική και τη ζωή και μετά τη μουσική…

 Έχετε προγραμματίσει κάποια παρουσίαση άμεσα του άλμπουμ; 

Η παρουσίαση του άλμπουμ έχει ήδη προγραμματιστεί, όχι άμεσα, αλλά σε εύλογο χρόνο, χωρίς να είναι κάτι ακόμα ανακοινώσιμο. Το σίγουρο είναι πως τα τραγούδια είναι ανανεωμένα, κρατούν την ατμόσφαιρα του ηχογραφημένου με την αμεσότητα του ζωντανού και με πολλές παραπάνω εκπλήξεις. Αναμένεται η ανακοίνωση στο διαδίκτυο… 

Τα επόμενα δισκογραφικά σχέδια σας; «Μια ανάσα δρόμος»; 

Δεν υπάρχουν ακόμα, και σίγουρα δεν είναι αυτοσκοπός. Η πρώτη μου δισκογραφική δουλειά και αποκλειστική συνεργασία με τον Χρήστο Αλεξόπουλο προέκυψε από την ανάγκη αποτύπωσης αυτού που δημιουργούσαμε στις ζωντανές εμφανίσεις, και ναι, αν και άργησε, η πορεία ως εδώ μου φάνηκε «μια ανάσα δρόμος». Αν αργότερα μας φανεί ότι έχουμε ανάγκη να γεμίσουμε κάποια «σελίδα που λείπει» προφανώς θα το κάνουμε!

Τι θα ήθελες να μοιραστείς με τους αναγνώστες του JazzBluesRock.gr; 

Θα ήθελα να μοιραστώ ελπίδα και δίψα για ζωή, ειλικρινή ανθρώπινη επαφή και πίστη. Και απεριόριστη υπομονή…

Σου ευχόμαστε καλή συνέχεια και μια καλή μουσική χρονιά. 

Ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία και εύχομαι μια υπέροχη συνέχεια!