jazz blues rock

Η Κυριακή ήταν μια ξεχωριστή μέρα για όλους μας από πολλές απόψεις. Πρώτα από όλα όσοι ζουν στο λεκανοπέδιο ή όσοι ήταν έστω και περαστικοί από εδώ αλλά και σε άλλες περιοχές όπως αργότερα είδα σε διάφορα δελτία ειδήσεων υπήρχε μια ζοφερή ατμόσφαιρα που λες και πλησίαζε το τέλος του κόσμου (δεν αργεί κιόλας τουλάχιστον όσον αφορά τους Μάγια). Αλλά προς απογοήτευση των συνομοσιολόγων που αρέσκονται σε σεισμούς λοιμούς και καταποντισμούς το «φαινόμενο» προερχόταν από…τα μικροσωματίδια που παράγουν τα τζάκια και όχι από αυτά που μας «ραντίζουν». Βλέπετε το κρύο και η τιμή του πετρελαίου τελικά είναι πιο ικανά να αλλάξουν την ατμόσφαιρα παρά οτιδήποτε άλλο. Η ώρα ήταν εκεί γύρω στις 9μμ και μόλις έφτασα στο Fuzz εκεί στην Πειραιώς χαμηλά στον Ταύρο βλέποντας μια τεράστια ουρά να περιμένει απέξω και ομολογουμένως ξαφνιάστηκα μονολογώντας ότι σαν κάτι τελικά να αλλάζει σε αυτή την χώρα (μουσικά ΚΑΙ ΜΟΝΟ). Το γεγονός ήταν ένα ο Al Di Meola & Gonzalo Rubalcaba δυο «ιερά τέρατα» της μουσικής που δεν είναι τετράγωνη βρίσκονταν εκεί μέσα στο χώρο. Αφού πήρα την πρόσκληση μου και μπήκα είδα ότι τελικά ο χώρος δεν ήταν τόσο γεμάτος όσο φαινόταν απ’ έξω. Παρόλα αυτά η οργάνωση εντυπωσιακή όπως πάντα από την INTER SHOW Productions προμήνυε ότι κάτι καλό θα έβγαινε από όλο αυτό. Και δεν άργησε όταν ο Μπάμπης Παπαδόπουλος που με μια πενταμελή μπάντα (2 βιολιά, κιθάρα, κόντρα μπάσο και μπουζούκι) έπαιξαν για μία ώρα και κάτι σε ένα υπέροχο σύνολο που γέμιζε το μεγάλο χώρο και ζέσταινε ακόμα περισσότερο τον κόσμο που ήδη είχε γεμίζει τουλάχιστον το κάτω μέρος του μαγαζιού. Παρεμπιπτόντως είχε μετατραπεί από σάλα σε πολλαπλές σειρές με καρέκλες και κατανοώ το γιατί έγινε αυτό μιας και αν κάποιος ήθελε να «χτυπηθεί» θα έπρεπε να βρίσκονταν σε κάποιο άλλο μέρος και όχι εδώ με τους μουσικούς που βλέπαμε ήδη και με αυτούς που θα ακολουθούσαν.

Κατά τις 10:15 και αφού αποχώρησε ο Παπαδόπουλος με τους υπόλοιπους μουσικούς του έφτασε επιτέλους η μεγάλη στιγμή… Ο Meola εμφανίστηκε με την κιθάρα του σόλο και αφού έπαιξε μερικά τραγούδια που απογείωσαν το Fuzz κάλεσε στη σκηνή τον Rubalcaba, τον άνθρωπο που συνεργάστηκε επί μακρόν για να παίξουν μαζί κομμάτια από παλιές του(ς) δουλειές και φυσικά το τελευταίο του άλμπουμ Pursuit of Radical Rhapsody που κυκλοφόρησε πέρυσι το Μάρτιο. Σε αυτέ τις περιπτώσεις δε μιλάμε για δέσιμο μεταξύ τους και τα λοιπά δημοσιογραφικά κλισέ που ακούγονται κατά καιρούς αλλά για μια εμφάνιση που αν κάποιος βρέθηκε την απόλαυσε και σίγουρα δεν ξέρουμε το πότε θα έχουμε την ευκαιρία να τον(ους) ξαναδούμε. Η «γνωστή» έκπληξη ήταν στο τέλος με τον Meola να αφήνει τη σκηνή και μετά από τις γνωστές φωνές των παρευρισκομένων για να επιστρέψει έρχεται με τον Rubalcaba και μάζι τους ο Μιχάλης Παούρης(μπουζούκι). Έπαιξαν ένα κομμάτι και τελειώνοντας έπλασε το εγκώμιο για τον Παούρη που όπως ανέφερε είναι ένας από τους πιο γρήγορους σολίστες που έχει ακούσει (φανταστείτε ένας από τους πιο γρήγορους σολίστες που έχει ακούσει ο Al Di Meola όχι εγώ)!!!. Μπράβο στο Μιχάλη και νομίζω ότι το αξίζει γιατί η πολλή δουλειά στο σόλο δεν… κρύβεται!