jazz blues rock

Ξεκινώντας να γραφώ για μια ζωντανή εμφάνιση δύο ελληνικών σχημάτων, θυμήθηκα την φράση με την οποία ξεκίνησε ένας φίλος μου να γράφει μια ανταπόκριση από ένα άλλο live. Ξεκινάει λέγοντας ότι δύο ισάξιες μπάντες παίξανε μαζί και μια αναγκάστηκε να ζεστάνει το κοινό για μια άλλη. Αλλά αυτή η μικρή σκιά δείχνει και έναν δυναμικό "Ήλιο", ένα άστρο. Ότι υπάρχουν δύο μεγάλες μπάντες συγχρόνως στο ίδιο χώρο και η συνύπαρξη τους, άσχετα με το ποια ανοίγει την συναυλία, μόνο απόλαυση μπορεί να προσφέρει στο κάθε παραβρισκόμενο. Είναι άξιο παρατήρησης, που οι βεντετισμοί και οι φίρμες κοντεύουν να εκλείψουν από την αγγλόφωνη ελληνική σκηνή και τον χώρο καταλαμβάνουν όλο και πιο αξιόλογοι μουσικοί, που το τελευταίο πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι αν θα παίξουν πρώτοι ή τελευταίοι.

Ένα τέτοιο live ήταν και αυτό των Minor Mine και Penny Dreadful στο Silver Dollar στις 25 Ιανουαρίου. Το συγκρότημα από την Αθήνα μουσικά το γνώριζα αρκετά καλά, αν και δεν τους είχα δει ποτέ σε ζωντανή εμφάνιση (http://echooadventures.blogspot.gr/2013/11/penny-dreadful.html). Κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί ακόμα με τους Θεσσαλονικείς Minor Mine, με τους οποίους είχα απλά μια τυπική γνωριμία ( http://echooadventures.blogspot.gr/2014/01/minor-mine-1-2-3-4-5-6.html ). Ήρθα λοιπόν, πιο νωρίς να γνωριστώ και από κοντά με τις δύο μπάντες. Πέτυχα τους Penny Dreadful στην δοκιμή του ήχου, διαπιστώνοντας ότι θα δω ένα ακόμα τουλάχιστον καλό live ακόμα μια φορά σε έναν χώρο που πραγματικά αγαπά την ελληνική ροκ σκηνή. Αν και μου φάνηκε έκπληξη που θα άνοιγαν την συναυλία, μιας που τους έχω ιδιαίτερη εκτίμηση και φυσικά δεν γνώριζα αρκετά καλά την μπάντα από την Θεσσαλονίκη, που είχε και πιο πολλά χρόνια στην πλάτη τους. Αργότερα θα διαπίστωνα ότι, πρόκειται για δύο ισάξιες μπάντες και με πολλά κοινά σημεία στον ήχο τους. Στην Αθήνα είχαν "ανοίξει" οι  Minor Mine τους Penny Dreadful και βλέποντας τους πρώτους ζωντανά θα είχα την ίδια απορία.

Επανήλθα στον χώρο ακριβώς την ώρα που ξεκίνησε το η εμφάνιση των Αθηναίων, βρίσκοντας τον χώρο ασφυκτικά γεμάτο και με τους Penny Dreadful να παίζουν το πρώτο «The Ocean's Floor». Αν και τους έλειπε ο ένας κιθαρίστας ο Χρήστος Καλλιμάνης, ο ήχος τους ζωντανά, ήταν πολύ πιο δυναμικός και με περισσότερη ενέργεια, απ' ότι ακουγόταν στο εκπληκτικό τους ντεμπούτο «Deadwood». Το επόμενο So Far Apart, έδειξε σημάδια άγχους που είχαν, μιας που ήταν η πρώτη τους φορά μπροστά στο δύσκολο και πολλές φορές αγενές Θεσσαλονικιώτικο κοινό. Εκτός του ντράμερ Νίκο Παναγιώτου που τα έδινε όλα χωρίς να νοιάζεται για την ενοχλητική μουρμούρα. Μετά το «God Only Knows» ο Γιάννης Καλιφατίδης χαιρέτησε το κοινό, που ακόμα δυσκολευόταν να μπει στο κλίμα του live. Ο ήχος ιδιαίτερα καλός, κάτι που είναι μάλλον συνηθισμένο γι αυτό τον χώρο, ένα μικρό διαμάντι για την ελληνική ροκ σκηνή. Το Heavenly Disguised άρχισε να κερδίζει το κοινό και έδειξε πόσο δεμένη είναι η μπάντα. Αν και η κάπως στατική παρουσία στην σκηνή του τραγουδιστή και στην συγκεκριμένη εμφάνιση μοναδικού κιθαρίστα, αλλά του μπασίστα Πάνου Μπόμπολα, το χειροκρότημα μεγάλωνε και μετά το «The Mark of Cain», το τραγούδι που ανοίγει και το άλμπουμ τους.

Ακολούθησαν τα «Six Feet Underground» και καινούργιο «Trains», που μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Ενώ το χειροκρότημα σε κάθε τραγούδι ήταν θερμό εντόπισαν τις δυο τρεις πηγές ενοχλητικής μουρμούρας, που δεν άφηναν τους υπόλοιπους να απολαύσουν το πραγματικά πολύ καλό live. Ήταν κάποιες παρέες που, μάλλον μπέρδεψαν τους χώρους και το πέρασαν για κάποιο "φοιτητάδικο" με φτηνό κρασί. Γενικά το σχόλια μου για τέτοιες συμπεριφορές ξεφεύγουν από τα όρια ευγένειας και τις δυνατότητες του γραπτού λόγου. Το ότι είσαι φοιτητής σε κάποια πόλη δεν σου δίνεις δυνατότητα να μεταφέρεις συμπεριφορές που θα ταίριαζαν μόνο στα πανηγύρια του χωριού σου με την Έφη Θώδη να είναι η βασίλισσα μιας κάποιας αυτοσχέδιας πίστας. Αλλά η πλειοψηφία του κοινού προσπαθούσε να επικεντρωθεί στα «Brand-new Start» και το «No One's Left» που ακολουθούσαν και αποσπούσαν ακόμα μεγαλύτερο χειροκρότημα.

Τα  «Maze» και «Over» μαζί με τη διασκευή «Psycho» με απογείωσαν εμένα και ξέχασα τι γινόταν γύρω. Το επόμενο «The Devil in the Attic», το πρώτο τραγούδι που άκουσα από αυτούς και φυσικά με ώθησε να τους ψάξω καλύτερα ήταν καλύτερη εισαγωγή για το καινούργιο του «Shalma», μια σκοτεινή ωδή για την γνωστή ηθοποιό και μια υπόσχεση για το νέο τους άλμπουμ. Όπως και το «Comes - A - Time», με το οποίο τελείωσαν και το πρόγραμμά τους. Μια πολύ καλή εμφάνιση, αν και το άγχος τους ήταν διάχυτο σ' αυτήν. Αλλά με τις νότες τους και το δέσιμο τους νίκησαν το θόρυβο κάποιων απαίδευτων και άσχετων με τον χώρο. Ακόμα και την απουσία ενός μέλους ξεπέρασαν και έδωσαν ένα πολύ καλό δείγμα των δυνατοτήτων της μπάντας, αλλά όχι τον καλύτερο τους εαυτό, κάτι που περιμένω να δω στην επόμενη τους εμφάνιση.

Μετά από λίγα λεπτά και αφού καταστάλαξα τις συνέπειες της μπύρας, βρίσκοντας επιτέλους στις τουαλέτες χειροπετσέτες, ξεκίνησαν και οι Minor Mine. Προφανώς το ολιγόλεπτο διάλλειμα ξεφούσκωσε την μουρμούρα του κοινού, γιατί ξεκίνησαν χωρίς αυτήν. Φυσικά, τα σχόλια για την μπάντα από την Αθήνα ήταν όλα θετικά, αν και η συμπεριφορά του δεν τους βοήθησε. Όμως οι Θεσσαλονικείς μπήκαν με το «Shadows», γνωρίζοντας καλύτερα το κοινό και σίγουρα ένιωσα ένα ευχάριστο ξάφνιασμα με το δυναμικό τους ξεκίνημα από το δεύτερο τους άλμπουμ. Κάτι που με έκανε ακόμα πιο πολύ να επιμένω στα live των ελληνικών συγκροτημάτων, ακόμα και να μου είναι σχεδόν άγνωστα όπως οι  Minor Mine.

Το δεύτερο «Right or wrong», από το «Out of Heaven», με έπεισε ακόμα περισσότερο για την αξία τους, την οποία άκουσα σε κάποια σχόλια από το κοινό. Ο ήχος ταιριαστός πολύ με την προηγούμενη μπάντα, αλλά σε μια λίγο πιο δυναμική του έκδοση. Η γνωριμία τους με το κοινό της Θεσσαλονίκης φάνηκε από τις πρώτες νότες. Το πιο ήρεμο «Βroken windows», από το πρώτο τους άλμπουμ «where they go» ήταν γνώριμο πιο πολύ στο κοινό. Η εκπληκτική σκηνική παρουσία του τραγουδιστή Κ., έδωσε άλλο νόημα στην ακουστική κιθάρα, που πραγματικά έβγαζε φωτιές. Η συνέχεια με το Out of Heaven με βάλε ακόμα πιο βαθιά στον μουσικό τους γοητεύοντας με τον ήχο τους, αλλά και τις συνθέσεις τους. Καθώς καθόμουνα δίπλα στους Penny Dreadful, διαπίστωσα τον σεβασμός της μίας μπάντας προς την άλλη, που τους άκουγαν με μεγάλη προσοχή και ενώ το θορυβώδες κοινό, έφτανε στα όρια της ... ησυχίας του.

Ακολούθησε το «Can you stop the earth», από την τελευταία τους δουλειά, ένα κομμάτι όμορφα σκοτεινό όπου τα πλήκτρα του Nick Brave συναγωνιζόταν την ακουστική κιθάρα του Κ. στο προσκήνιο. Το επόμενο «desperate ghost», το  οποίο δεν υπάρχει σε κανένα άλμπουμ τους συνέχισε την εκπληκτική τους εμφάνιση και με το  «I cant wait anymore», που ανοίγει το νέο τους άλμπουμ δημιούργει μια εικόνα ενός σκοτεινού καμπαρέ, βγαλμένου από κάποια ταινία του Tim Burton και τον Ταραντίνο θεατή. Το επόμενο «I'm gonna leave this land» από το ίδιο άλμπουμ, ακόμα πιο σκοτεινό με τα πλήκτρα να κυριαρχούν και τα κρουστά του George Animal και το μπάσο του Johnny να ανεβάζουν το τέμπο ανά διαστήματα. Ακολούθησαν τα «follow the liar» και «she's a dancer».

Το «Gun fire» λιτό, αλλά γοητευτικό μου υπενθύμισε ότι με λίγες νότες μπορείς να δημιουργήσεις ένα όμορφο τραγούδι. Το επόμενο «i go by myself, που κλείνει το «where they go» ντεμπούτο άλμπουμ τους ανέβασε τον ρυθμό. Το where you belong σε Psychobilly τέμπο μας όδευε προς το τέλος της εμφάνισης τους, η οποία τελείωσε με το μελαγχολικό «waiting for». Μάλλον ένα λογοπαίγνιο για την προσδοκία της επόμενης εμφάνισης τους, στην οποία σίγουρα θα παραβρίσκομαι ξανά.  Ένα ακόμα πιο ζεστό χειροκρότημα συνόδεψε την έξοδό τους, με το κόσμο να μην θέλει να φύγει.

Σε γενικές γραμμές ευχαριστήθηκα ακόμα ένα πολύ καλό live, γνωρίζοντας στην πραγματικότητα δύο μπάντες, τις οποίες πρώτη φορά έβλεπα ζωντανά, Με την δεύτερη να κάνω και την πρώτη μου μουσική  γνωριμία. Η ελληνική ροκ σκηνήσε κάθε τέτοια συναυλία αποδεικνύει την δυναμική της, αλλά και το ταλέντο της. Και το μόνο που μπορώ να πω να μην διστάζει κανένας να δει κάποια μπάντα που του είναι άγνωστη, σίγουρα δε θα μετανιώσει....