jazz blues rock

Η πραγματική ομορφιά ενός ανθρώπου είναι η γύμνια του. Είναι η πραγματικότητά του, πέρα από το μάτριξ της φαντασίωσης που έχουμε για αυτόν. Εκεί αποκαλύπτεται η πραγματική φύση του, και η απόφαση να αγαπηθεί ή όχι είναι απαλλαγμένη από κάθε πλάνη. Όμως το στίγμα της ομορφιάς είναι αόρατο και τα κριτήρια είναι από δυσνόητα έως και μεταφυσικά, πάντα με την έννοια του άγνωστου και του τρομακτικού.

Ο κυνισμός της γύμνιας της φύσης μας είναι παράλληλα και πόρτα προς την γνώση της άφθαρτης και συνεχώς εξελισσόμενης  πλευράς του ανθρώπου, της ψυχής. Όλα τα έργα του ανθρώπου είναι αντανάκλαση του ίδιου του του εαυτού, με όλες τις πλευρές του παρούσες. Ο κινηματογράφος, το κομμάτι της τέχνης, που η βάση του είναι η ανθρώπινη φαντασίωση, πολλές φορές αποδεικνύεται και μια κερκόπορτα για την κατάκτηση της αλήθειας. Και το κλειδί γι' αυτήν είναι η μόνιμη παρουσία του λυρισμού, σε κάθε βήμα της ανθρώπινης εξέλιξης.

Ο κινηματογράφος, σαν μια πόρνη πολυτελείας, είναι γεμάτος από ακριβά στολίδια και πανέμορφές μάσκες, που με μεγάλη ευκολία δημιουργούν και κατόπιν εκμεταλλεύονται την όποια φαντασίωση. Αλλά η κινητή της εικόνα, είναι πάντα φιλόξενη για απλό λυρισμό, δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο πραγματικά έργα τέχνης, που συνδυάζουν λόγο, ήχο και οπτικά ερεθίσματα φτιαγμένα από τον άνθρωπο και την ίδια την φύση. Μεμονωμένα όλα αυτά, είναι ένας ψυχρός κυνισμός, ο συνδυασμός τους όμως, αλλάζει όλα τα δεδομένα.

Ο πρόλογος αφορά το νέο αριστούργημα του Alexander Payne, με τον τίτλο Nebraska, οποίο ξεκίνησε ήδη την πορεία του στις αίθουσες, με οσκαρικές υποψηφιότητες. Μια πραγματική ωδή στην λιτότητα της πραγματικής τέχνης. Οι βασικοί του χαρακτήρες είναι ο Woody Grant (Bruce Dern), ένας μάλλον ξεμωραμένος γέρος, και η  προσκόλληση του σε κάποια φαινομενικά ασήμαντα, αλλά σημαντικά για τον ίδιο, γεγονότα του παρελθόντος του, που τον κρατάνε στην ζωή. Ζωή όχι μόνο φυσική αλλά και πνευματική. Ο μικρότερος του γιος ο David (Will Forte), φαντάζει σαν μια προέκτασή του δικού του χαρακτήρα, που λειτουργεί σαν κινητήριος μοχλός στην εξέλιξη της ιστορίας. Ο ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτης, χρησιμοποιεί στοιχεία της αρχαίας τραγωδίας, χωρίς όμως μεταφυσικά ή ηρωικά στοιχεία. Η πλοκή εξελίσσεται ανάμεσα στο Billings της Montana και το Lincoln της Nebraska. Και το μέσον της είναι ένα ταξίδι (τα άξια είδα = γνώρισα αυτά που έχουν αξία), ανάμεσα στα δύο γεωγραφικά σημεία της ταλαιπωρημένης, από την εκμετάλλευση, αμερικανικής υπαίθρου. Η αιώνια φαντασίωση της προσδοκίας είναι η σπίθα που ξεκινά το δράμα-δρώμενο. «Δράμα» που στην συγκεκριμένη περίπτωση έχει τη μορφή ενός λαχείου και την πιθανότητα αυτού, να κερδίσει ένα εκατομμύριο δολάρια. Ένα απλό διαφημιστικό κόλπο μιας ακόμα καλοστημένης απάτης, από κείνες που κατέστρεψαν οικονομικά τις Μεσοδυτικές Πολιτείες, δίνοντας παράλληλα αφορμή για πολλά αριστουργήματα της τέχνης.

Η ταινία είναι ασπρόμαυρη, όπως και οι ζωές των χαρακτήρων της. Οι εικόνες όμως, δίνονται με τόση ένταση, παρ' όλο τον μουντό καιρό που απεικονίζουν και τα σχεδόν "άδεια" τοπία, που το χρώμα φαντάζει περιττό. Η μινιμαλιστική μουσική του Mark Orton, απλά μεγεθύνει τα συναισθήματα που δημιουργεί με μοναδική μαεστρία η σκηνοθεσία του Ελληνο-Αμερικανού. Οι διάλογοι, απλοί, συνηθισμένοι καθημερινοί έως και κυνικοί. Αυτός ο κυνισμός όμως των διαλόγων, που συνοδεύεται με την ανάλογη συμπεριφορά-ερμηνεία των ηρώων της ταινίας, δημιουργεί στο σύνολό του, έναν αόρατο λυρισμό, δείχνοντας στον θεατή ότι μπορείς εύκολα να τον δεις ακόμα σε μια κακοτράχαλη, γεμάτη απογοητεύσεις ζωή. Οι συμβολισμοί μέσα από τις εικόνες της ταινίας περισσεύουν. Η συνάντηση του κεντρικού ήρωα με την οικογένεια, στο "Hawthorne," του Madison County της Nebraska, πολύ κοντά στον προορισμό, είναι το σταυροδρόμι που οδηγεί στην "λύτρωση". Ένα προβλεπόμενο τέλος, που ωστόσο έχει ελάχιστη σημασία. Είναι μια συνάντηση με το παρελθόν, το οποίο ο Woody προσπαθούσε να πνίξει στο αλκοόλ. Αυτό με την σειρά του έδωσε και την καρμική του αφορμή για να βρεθεί ο ήρωας σε μια δίνη μνήμης. Μέσα σε αυτήν αφυπνίζεται και η πραγματική ανθρωπιά, αλλά και απανθρωπιά των υπολοίπων ηρώων δίνοντας ακόμα περισσότερη ένταση στην ταινία. Οι κοφτοί διάλογοι βοηθάνε τον νου να μείνει προσκολλημένος στις εικόνες. Από αυτές ξεχωρίζει αυτή του τυπογραφείου, στο οποίο μαθαίνει ο γιος του David για το παρελθόν του πατέρα του. Όπως μια εφημερίδα της ζωής που κρατά τα πάντα εκτυπωμένα, ενάντια στην λήθη που επιδιώκει ο κάθε θύτης. Το σενάριο γραμμένο από τον Bob Nelson, είναι κάτι ανάμεσα στο About Schmidt και το Sideways του ίδιου του σκηνοθέτη. Δεν είναι κάτι πρωτότυπο και φαινομενικά προμηνύει μια ακόμα road movie. Όμως ο Alexander Payne δίνει μια διαφορετική οπτική, κάνοντας μια ταινία, ένα ταξίδι στο βάθος του ανθρώπινου εαυτού. Οι ερμηνείες είναι λιτές, χωρίς δραματικές εξάρσεις με την απλότητα να κυριαρχεί σε αυτές. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες της, Ed Pegram (Stacy Keach), Ray (Rance Howard), Ross (Bob Odenkirk), Kate (June Squibb) ακολουθούν σε ποιότητα τις δύο κεντρικές φιγούρες.