jazz blues rock

Ήθελα πολλά χρόνια να πάω στο Athens Beer Festival , όπως και να δω μια φορά τον Paul Di'Anno. Για διάφορους λόγους ούτε στο ένα ούτε στο άλλο είχα πάει ποτέ. Και την Παρασκευή ήταν απόφαση τελευταίας στιγμής. Πήγα περισσότερο για βόλτα παρά για δημοσιογραφική κάλυψη. Ως εκ τούτου , την ώρα που έφτασα, είχαν παίξει τα πρώτα συγκροτήματα, δηλαδή η Ειρήνη Κετικίδη, Ghost Season & Blue Stripes.

Ο χώρος του Athens Beer Festival , είναι εκεί που έγινε και η συναυλία των Placebo, δηλαδή μπροστά στις θύρες 2 και 3 του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας. Αρκετά περίπτερα, πολλά παγκάκια για να κάθεται ο κόσμος, τσίκνα από σουβλάκια και άλλα καλούδια, και φυσικά μπίρες. Και ο κόσμος αρκετός , με τους περισσότερους με μπλούζες, τι άλλο,  Iron Maiden. Την ώρα που έφτασα είχε έρθει η ώρα για την Τάνια Κικίδη να αρχίσει την εμφάνιση της. Πίσω από τα drums η Τάνια  και άρχισε με το "Thunderstruck" των AC/DC. Η συνέχεια την βρήκε να αφήνει τα drums και ο drummer της να παίζει ένα κλασικό θέμα του Cozy Powell , το θρυλικό “Stargazer”. Από εκεί και πέρα η Τάνια είχε σκοπό να μας διασκεδάσει με τις διασκευές τις. Βέβαια δεν ξέρω πως κολλάνε οι Led Zeppelin, Deep Purple, Judas Priest Metallica με Rage Against The Machine στο “Killing In The Name”, άλλα λίγη σημασία είχε καθώς ο κόσμος το διασκέδαζε.

Η συνέχεια είχε την backing band , για τις εμφανίσεις του Di'Anno στην Ελλάδα, τους Sorrowful Angels. Τους έχω δει support στους Moonspell , και κακά τα ψέματα, το Gothic Rock που παίζουν , ταιριάζει περισσότερο σε ένα κοινό των Moonspell, πάρα σε ένα κοινό που ήρθε να δει τον Paul Di'Anno. Αλλά για το συγκρότημα, κανένα πρόβλημα. Τα τραγούδια τους είναι συναυλιακά, σύντομης διάρκειας και ένας μικρός πυρήνας οπαδών άφησε για λίγο τις μπίρες και τα κοψίδια για να παρακολουθήσει από κοντά τους Sorrowful Angels . Η εμφάνιση τους ήταν σύντομη καθώς είχε φτάσει η ώρα για τον Paul Di'Anno .

Mistress Of Desire / Unspeakable Cult / Leaving Earth / Shores of Capture / Right Of Way / Mourn / Denial

Το παρελθόν του Paul Di'Anno είναι γνωστό σε όλους.  Ο πρώτος τραγουδιστής των Iron Maiden, και στην συνέχεια μια solo καριέρα με πολλά σκαμπανεβάσματα στην προσωπική του ζωή. Όλα αυτά είναι γνωστά. Ήξερα ότι το γόνατα του ήταν σε άσχημη κατάσταση. Όταν βγήκε από το καμαρίνι του , ήταν με την συνοδεία μπαστουνιού. Το να ανέβει τα 5 σκαλοπάτια, του πήρε ένα πεντάλεπτο. Και όμως άντεξε. Για 2 τραγούδια να τραγουδήσει όρθιος. Μετά ζήτησε καρέκλα για να καθίσει. Μας ζήτησε εκατό φόρες συγνώμη για την κατάσταση του ποδιού του. Φαινόταν ότι ήταν ταλαιπωρημένος. Ο κόσμος το εκτίμησε. Και το εκτίμησε ακόμα περισσότερο όταν άκουσε την φωνή του. Όπως μου είπαν, ήταν σε καλύτερη κατάσταση από την περσινή του περιοδεία. Έξαλλου ο Paul Di'Anno ποτέ δεν έγινε διάσημος για τις φωνητικές του ικανότητες, αλλά για το attitude που είχε. Σε κάποια στιγμή το κοινό άρχιζε να φωνάζει «Di'Anno αλάνι , για πάντα στο λιμάνι». Παραξενεμένος ζήτησε ο Di'Anno μετάφραση, αλλά όντως το συγκεκριμένο σύνθημα είναι λίγο δύσκολο να μεταφραστεί!

To  set list, όπως μπορείτε να δείτε και στην φωτογραφία , είχε και κομμάτια από την προσωπική του δισκογραφία. Αλλά ,όλοι είχαμε έρθει για να ακούσουμε τα “Sanctuary”, “Wrathchild”, “Prowler” ,ανάμεσα στα άλλα. Ο Paul Di'Anno ήταν ομιλητικότατος. Εκτός από τις συγνώμες που αναφέραμε πριν, και αρκετά για την προσωπική του ζωή, μας είπε και κάτι για τον Bruce Dickinson. Μάλλον κάποιος του είπε ότι εδώ τον αγαπάμε τον Bruce(!), και μας ανέφερε ότι ποτέ δεν έχει πει κακά λόγια για τον αντικαταστάτη του και ότι πολύ απλά, «I fucking love Bruce»! Κωλοτούμπα, αλλά δεν πειράζει.

Οι Sorrowful Angels ήταν μια χαρά στον ρόλο τους. Μάλιστα έκανα πλάκα στον κιθαρίστα /τραγουδιστή τους εάν ήταν ο Murray ή ο Smith στον ρόλο του για να μου απαντήσει ότι εναλλάσσονταν με τον έτερο κιθαρίστα. Καλύτερη στιγμή του live, το “Remember Tomorrow” και η αφιέρωση του Di'Anno στον  εκλιπόντα Clive Burr. Λίγο πριν το τέλος ανέβηκε στην σκηνή ξανά η Τάνια Κικίδη για να τραγουδήσουν μαζί το “Highway To Hell”. «Ι am a punk singer» , ή κάτι τέτοιο μας είπε, και “Blitzkrieg Bop”. “Με το Blitzkrieg Bop” τελείωσε η συναυλία και σιγά-σιγά ο Di'Anno αποσύρθηκε στα καμαρίνια με τον κόσμο να σχηματίζει ουρά για μια χειραψία, φωτογραφία.

Έχω πάει σε πάρα πολλές συναυλίες. Άλλες καλές, κακές, μέτριες κτλ. Την συγκεκριμένη θα την χαρακτήριζα συναισθηματική. Ίσως να φταίει ότι το πρώτο cd που πήρα από Iron Maiden ήταν το ομώνυμο. Είδα έναν τραγουδιστή που έβγαλε την ψυχή του στην σκηνή. Δεν ξέρω εάν θα πάω ξανά να τον δω, αλλά αυτό που είδα με κάλυψε με το παραπάνω!

 Φωτογραφίες : Παναγιώτης Λουκάς (Κάντε κλικ για μεγέθυνση)