jazz blues rock

The Sisters Of Mercy, A.A. Williams @ Gazi Music Hall, 13/09/19

Υπάρχουν συγκροτήματα που τα έχω δει πολλές φορές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Τους The Sisters Of Mercy τους «κυνηγούσα» από το 1997, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο δεν τους είχα δει πότε, παρόλο που έχουν έρθει πολλές φορές στην χώρα μας. Για την ιστορία ήθελα να τους δω για μια φορά και η ευκαιρία βρέθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 2019. Ήξερα εκ των προτέρων ότι πάντα οι συναυλίες τους είναι αναλόγως με τα «φεγγάρια» του Andrew Eldritch. Εάν είναι στις καλές του, τότε οι συναυλίες τους είναι σχετικά καλές, εάν όχι, μπορεί να μετάνιωσες την ώρα και την στιγμή που πήγες.

Φτάνοντας στο Gazi Music Hall, είδα ότι είχε κόσμο όλων των ηλικιών. Μπορεί οι The Sisters Of Mercy να έχουν να βγάλουν άλμπουμ από το μακρινό…..1990 αλλά τα τραγούδια τους είναι διαχρονικά, απόδειξη ότι περνώντας έξω από ένα συνοικιακό μπαράκι μετά από ημέρες, έπαιζε το Vision Thing!

Support  ήταν η A.A. Williams που το δελτίο τύπου έγραφε «δανειζόμενη» λίγη από την μαγεία της PJ Harvey, την αμεσότητα της Cat Power και την «αλήθεια» της Emma Ruth Rundle, η Williams συστήθηκε ήδη ως μια συνθέτρια ανθεμικών και παθιασμένων τραγουδιών. Από το αποκαλυπτικό "Control" έως το κρεσέντο του "Cold" ο ήχος της έχει χαρακτηρισθεί ως «γοτθική μελαγχολία» με δυνατή ενορχήστρωση που φανερώνει ακαριαία τη δύναμη ακόμα και των «ήρεμων» στιγμών της».  Θέλω να είμαι ειλικρινείς.  Να πω ότι ψιλό βαρέθηκα, ότι μου φάνηκε αδιάφορη, θα είναι αλήθεια.  Και παρατηρώντας τον κόσμο που υπήρχε εκείνη την ώρα διαπίστωσα το ίδιο συναίσθημα.  Δεν  πρέπει να συγκινήθηκαν παραπάνω από 50 άτομα με την A.A. Williams και σίγουρα δεν είναι μια εμφάνιση που θα την μνημονεύουμε στο μέλλον.

Όταν ξεκινάς με το “More”, είναι σαν να βάζεις γκολ από τα αποδυτήρια και να κερδίζεις αμέσως το κοινό που με μια φωνή το τραγουδούσε. Στο δεύτερο τραγούδι το “Ribbons”, είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω φυσιογνωμικά τους The Sisters Of Mercy. Ξεκινώντας από την «μορφή» Ravey Davey στα keyboards και φυσικά χειριζόταν τον  Doctor Avalance, τον «παλιό» Ben Christo στην κιθάρα/δεύτερα φωνητικά, τον καινούριο Dylan Smith  (κιθάρα/δεύτερα φωνητικά) που ειδικά ο Dylan Smith θα μπορούσε με το παρουσιαστικό του να ήταν σε μια hard rock μπάντα, και αφήσαμε τελευταίο τον Andrew Eldritch. 

Ξέρουμε όλοι ότι για την goth σκηνή είναι μύθος και συχνά τον χαρακτηρίζουν ως τον “Godfather of Goth”.  Τώρα, που ξαναλέω τον είδα για πρώτη φορά, είδα έναν επιβλητικό frontman στην σκηνή που φορούσε όλη την ώρα μαύρα γυαλιά , που όμως, χανόταν συνεχώς από το κέντρο της σκηνής, άφηνε τα περισσότερα φωνητικά στους Christo/ Smith, και ώρες-ώρες σου έδινε την αίσθηση ότι ήταν «ωσεί παρών». Φυσικά όταν στα 16 τραγούδια που παίζεις, τα μισά και παραπάνω είναι ύμνοι, τότε απλά δεν σε νοιάζει εάν ο Andrew Eldritch είναι στα καλύτερα του. Και όταν ακούγαμε το “Alice”, “Mother Russia” και φυσικά τα “Temple Of Love”, “Vision Thing”, “This Corrosion” με ή χωρίς την συνοδεία πότου, τότε περνάς καλά και με το παραπάνω. 

Με αυτό το πρίσμα και για τα 70 σκάρτα λεπτά που είδαμε τους The Sisters Of Mercy περάσαμε καλά. Βγαίνοντας έξω και με καθαρό μυαλό εάν σκεφτείς τι ακριβώς είδες καθαρά σε μουσικό επίπεδο, τότε βγάζεις το συμπέρασμα ότι για την ιστορία και μόνο μια φορά σου φτάνει. Το ίδιο θα σκεφτήκαν και αρκετοί από τους παρευρισκομένους με την διαφορά ότι εάν ποτέ έρθουν ξανά οι The Sisters Of Mercy στην χώρα μας, πάλι γεμάτο θα είναι το club που θα παίξουν….

More

Ribbons

Doctor Jeep / Detonation Boulevard

Crash And Burn

No Time To Cry

Alice

First And Last And Always

Marian

We Are The Same, Susanne

Dominion / Mother Russia

Instrumental

Something Fast

I Was Wrong

Flood II

Encore:

Temple Of Love

Vision Thing

This Corrosion

https://www.youtube.com/watchΆv=fVPA-qTkCR0