jazz blues rock

Violent Femmes: Πήραν 10 για όλα!

Δευτέρα βράδυ και στο Stage Volume 1, στο Μοναστηράκι βρέθηκαν οι Violent Femmes. Ευκαιρία το βράδυ Δευτέρας να πάρει άλλη χροιά.  Το stage δεν ήταν γεμάτο αλλά δεν ενόχλησε κανέναν. Ίσα ίσα περισσότερο χώρος για χορό. Άλλωστε μετά το πρώτο τραγούδι είχαμε ξεχάσει που βρισκόμαστε. Ήμασταν αλλού.  Σε μια άλλη πόλη, κάποια άλλη χρονική στιγμή. Μαζί με φίλους, εφηβικούς και μεταγενέστερους, παλιούς και πιο νέους. Ο χώρος γέμισε.

Πήραν ένα. Ένα για την φωνή του Gordon Gano (τραγούδι, κιθάρα). Και το ήθος του. Να που ο εκφραστής του εφηβικού μας θυμού μπορεί να εξελίσσεται και να μην είναι ένας αξιολύπητος γέρος στην εμφάνιση ενός έφηβου. Ο θυμός αυτός, η απογοήτευση για το «no future» υπήρχαν. Αλλά πλέον είχαν εμπλουτιστεί και με πολλές ακόμα εμπειρίες. Κι αυτό φαινόταν. Κι αυτό μας άρεσε.

Πήραν δύο. Δύο για τον νέο τους ντράμερ Brian Viglione, που έδωσε παράσταση. Σχεδόν θεατρική.

Πήραν τρία. Για τον αριθμό μουσικών οργάνων επί σκηνής, τα οποία δεν είχαν διακοσμητικό σκοπό. Τόσοι διαφορετικοί ήχοι. Τόσοι ικανοί μουσικοί.

Πήραν τέσσερα. Τέσσερα γιατί είχα καιρό να δω συναυλία που στο κοινό θα βρίσκονται ηλικίες από τριών μέχρι…Η μόνη διαφορά στο ποτό. Γάλα από μπιμπερό ή μπίρα σε πλαστικό ποτήρι.

Πήραν πέντε. Πέντε γιατί ο Gordon Gano έμαθε και τραγούδησε στα ελληνικά το «δεν θα δακρύσω πια για σένα».

Πήραν έξι. Έξι γιατί ανέβασε τον Φίλιππο Πλιάτσικα και τραγούδησαν μαζί παρά τα επικριτικά επιφωνήματα του κόσμου. Εγώ θεώρησα υπέροχο να ανεβάζεις τον φίλο σου πάνω στην σκηνή και να τραγουδάτε μαζί. Ακόμα περισσότερο αν είσαι οι Violent Femmes και ανεβάζεις τον Φίλιππο Πλιάτσικα και όχι το αντίστροφο. Ακόμα κι αν στα τα ακούσματα δεν ταιριάζουν σε πολλά αυτιά. Αυτό μου θύμισε την φιλία, αυτήν που ο άλλος είναι για σένα αυτός που σε έκανε να πεις «ναι, αυτό ακριβώς εννοούσα». Αυτός που θα προσπαθήσεις να παίξεις κάποιο όργανο –μπαγλαμαδάκι- κι ας μην ξέρεις. Αυτός που στον αυτοσχεδιασμό θα ανέβει και θα σε προσποιηθεί γελοία αλλά αυτό το γελοίο θα ναι τόσο ωραίο. Πιο ωραίο από σένα. Αυτός που πάντα θα έχει ένα μπουκάλι κρασί στην τσάντα. Γιατί όλα αυτά δεν λέγονται χωρίς κρασί.

Πήραν επτά. Επτά γιατί χορέψαμε με τρόπο που χορεύαμε όταν τους ακούσαμε για πρώτη φορά. Όταν είχε βρεθεί αυτό το cd με το κοριτσάκι στο εξώφυλλο στα χέρια μας. Σπρώξαμε ο ένας τον άλλο στο ίδιο ρυθμό, γίναμε μια κινούμενη μάζα.

Πήραν οκτώ. Οκτώ γιατί απέδειξαν ότι δεν χρειάζονται πρόβες για να έχεις ένα τέτοιο μουσικό αποτέλεσμα, αλλά αγάπη γι’ αυτό που κάνεις, για την δημιουργία και τους συνδημιουργούς σου.

Πήραν εννιά. Εννιά γιατί μας έδωσαν ένα δωρεάν εισιτήριο για την χώρα της εφηβείας μας. 

Πήραν δέκα. Δέκα για όλα τα παραπάνω και για την αίσθηση νοσταλγίας που μου άφησαν στα χείλη φεύγοντας.

Προς το τέλος, ρίχνεις μια ματιά προς τα πάνω. Σε αυτόν τον πολυέλαιο που σαν να έχει βρει την θέση του. Ακροβατεί ανάμεσα στην σχισμή από πανιά που αφήνουν μια λωρίδα ουρανού να φαίνεται και στην σκηνή που αδειάζει. Ενδιάμεσα στον ουρανό και την κάτω σκηνή. Ανάμεσα στο τώρα και το τότε. Κρατώντας τις ισορροπίες.