jazz blues rock

Goal! Η τριλογία.

Κάπου, κάποιος κάποτε είπε : «Ο Αθλητισμός είναι το πιο όμορφο, δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας». Το πρώτο; Είναι η αγάπη, ο έρωτας, η μουσική, το θέατρο, οι τέχνες; Δύσκολο να απαντήσει κάποιος με βεβαιότητα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο καθένας θα πει και κάτι το διαφορετικό το οποίο θα είναι και σωστό από την μεριά του. Εμείς στο Jazzbluesrock.gr  θεωρούμε ως το πιο σημαντικό… τα πάντα! Στα πλαίσια αυτά και σε τακτά χρονικά διαστήματα θα σας ταξιδεύουμε με ενδιαφέρουσες ιστορίες που έχουν σχέση με μουσική, αθλητισμό, σινεμά και γενικότερα με όλες τις μορφές της τέχνης. Καλό μας/σας ταξίδι…

Πιστεύω πως το να βγει μια ποδοσφαιρική ταινία ή σειρά, είναι το απωθημένο κάθε ποδοσφαιρόφιλου. Κι όταν λέμε ποδοσφαιρική εννοούμε κανονική ποδοσφαιρική, όχι σαν αυτές που μας πλασάρουν. Να βλέπουμε έναν ποδοσφαιριστή δηλαδή που με κόπο και ιδρώτα να προσπαθεί να κατακτήσει την κορυφή, που να μπορεί μέσα από τις δυσκολίες να γίνει καλύτερος και να ξεπερνάει τα εμπόδιο που του παρουσιάζονται. Αλλά ακόμα κι αν δεν το καταφέρει αυτό, τουλάχιστον να έχει προσπαθήσει.

Μέχρι στιγμής όσες έχουν βγει είναι ή για γέλια ή για κλάματα σχεδόν καμία δεν μπορείς να την πάρεις στα σοβαρά. Εκτός κι αν θέλετε να δω ως τέτοιες το "Κάντο όπως ο Μπέκαμ" ή τις περιπέτειες κάποιων οπαδών διαφόρων ομάδων. Αυτές οι ταινίες ενδεχομένως να είναι καλές για να τις βάλει το Mega κάποιο μεσημέρι αλλά μέχρι εκεί.

Τέλος πάντων. Γύρω στο 2006 λοιπόν, παιδί δευτέρας γυμνασίου, πήρα τα πάνω μου όταν έμαθα πως βγαίνει η τριλογία "Γκολ". Μέχρι τότε βλέπετε ζούσα κι εγώ με την επιθυμία να δω κάτι καλό σχετικά με το ποδόσφαιρο, αφού τα μόνα που είχα καταφέρει να δω ήταν το "Η φανέλα με το Νο9", με τον Τζώρτζογλου σε ρόλο σέντερ φορ που τα κολλάει από παντού, αλλά είναι λίγο αλκοολικός και έχει κι ένα σοβαρό τραυματισμό, και το "Παιχνίδι της Συγνώμης" με τον Τσαρούχα σε ρόλο γκολκίπερ, γόη, κάτι σαν Αντώνης Νικοπολίδης δηλαδή σε πιο παχύ, με σκηνοθέτη Μανούσο Μανουσάκη. Τουλάχιστον εκεί τα είχαν Έλληνες μεταξύ τους και δεν μπλέχτηκε κάθε «αλλόθρησκος και αλλοδαπός» για να μας δείξει ότι ο έρωτας δεν έχει σύνορα.

Το "Γκολ" ή "Goal" όπως προτιμάτε λοιπόν θα ήταν μια τριλογία, που θα έβγαινε στις αίθουσες ώστε να αναδειχτεί σε πολλές χώρες η ομορφιά του ποδοσφαίρου. Θα είχε σαν πρωταγωνιστή έναν Μεξικανό μετανάστη στης ΗΠΑ που έχει σαν όνειρο να παίξει ποδόσφαιρο στην Ευρώπη. Τα καταφέρνει εν τέλει, παίρνει μεταγραφή στη Ρεάλ στο δεύτερο μέρος, και στο τρίτο παίζει Μουντιάλ. Σενάριο κάπως αναμενόμενο η αλήθεια είναι, αλλά ενδιαφέρον.

Ξεκινάω λοιπόν λέγοντας ότι το πρώτο δεν έχει καμία σχέση με τα άλλα δυο, συγκεκριμένα είναι μια όαση. Πολλά κλισέ, οκ. Για παράδειγμα δεν γίνεται κάποιος που παίζει ερασιτεχνικά στις ΗΠΑ να έχει τόσο φάρδος και σε μισό μήνα να παίζει βασικός στην Πρέμιερ Λιγκ. Μη ρωτήσετε γιατί, όποιος ασχολείται ξέρει πως απλά δεν γίνεται. Κι αν γίνεται, θα ήθελα να μάθω τον τρόπο ώστε να βρεθώ από τον αγαπημένο μου Αχιλλέα Κορυδαλλού στη Λίβερπουλ, κι ας μη βάλω κανένα νικητήριο γκολ, ας μην παίξω βασικός, ας μην μπω καν 18άδα. Ας κάνω ρε παιδί μου δυο τρεις προπονήσεις, ας πατήσω λίγο Άνφιλντ να δω αν είναι καλά ποτισμένο το χορτάρι, κι επιστρέφω από μόνος μου πίσω στην Ελλάδα. Εκτός αυτού δεν αναφέρεται πουθενά η ηλικία του παίχτη. Κάπου ανάμεσα στα 20-22 πρέπει να ήταν, αλλά δεν μας αποκαλύφθηκε ποτέ. Ίσως οι Μεξικανοί να το κρατάνε κρυφό.

Αφού τα προσπεράσουμε λοιπόν αυτά η ταινία είναι εξαιρετική. Το μοντάζ είναι μια τελειότητα αφού βλέπεις ανάμεσα σε κανονικούς ποδοσφαιριστές τον Σαντιάγκο Μουνιέζ να χορεύει τους αντιπάλους του και να σκοράρει. Οι εγκαταστάσεις που μας δείχνουν εξαιρετικές, είτε πρόκειται για την έδρα της Νιούκαστλ, το Σεντ Τζέιμς Παρκ, είτε για προπονητικό κέντρο, είτε για τα γραφεία και τα αποδυτήρια των ομάδων. Όλα αυτά σε βάζουν αυτόματα στο mood του αγγλικού ποδοσφαίρου, σε δένουν με τον πρωταγωνιστή και την ομάδα που υποτίθεται πως παίζει.

Οι έρωτες που ζει, ο θάνατος του πατέρα του και κάποιες κόντρες με τους συμπαίχτες του είναι απαραίτητα στοιχεία ώστε να γνωρίσουμε και τον άνθρωπο Σαντιάγκο, αλλά και να περάσει η ώρα χωρίς να ενοχλείσαι.

Αυτά για το πρώτο μέρος, και πάμε στα υπόλοιπα δυο που απλά είναι τραγικά, λες και κάποιος από την παραγωγή της ταινίας μετάνιωσε για την προβολή της και βαριόταν να τη γυρίσει, ή λες και όλο το μπάτζετ έπεσε για την πρώτη ταινία και για τις υπόλοιπες δυο φαλίρισαν. Στο δεύτερο μέρος της τριλογίας ο Σαντιάγκο πάει στη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά η πολύ δόξα τον κάνει κακό παιδί που ξενυχτάει και δεν αποδίδει καλά στις προπονήσεις. Τσακώνεται με τον μάνατζέρ του, με τον προπονητή του, αντιμετωπίζει δυσκολίες προσαρμογής, και κάπου βρίσκει και τη χαμένη του μητέρα που έχει κάνει γιο. Να τα αντέξουμε όλα, αλλά αυτό το τελευταίο που κολλάει;;;; Δεχόμαστε ότι ο πατέρας του, του έπαιρνε τα λεφτά στο πρώτο μέρος, ότι τον βοήθησε η γιαγιά, ότι ο πατέρας πέθανε αλλά πρόλαβε και τον είδε σε έναν αγώνα, αλλά μέχρι εκεί. Μην μας το κάνεις οικογενειακές ιστορίες το όλο θέμα;

Όλα αυτά με απλά κακό μοντάζ αγώνων. Ειδικά στο σημείο που παίζει η Ρεάλ με τον Ολυμπιακό, το όλο σκηνικό κι ο φωτισμός ήταν λες και βλέπεις εφιάλτη σε δάσος. Στην πορεία κι αφού οι αγώνες γίνονται πιο σημαντικοί, αφού ο Σαντιάγκο έχει βρει την γαλήνη και την όρεξη για μπάλα, αλλά και για να κλείσει στόματα, το μοντάζ φτιάχνει κάπως, αλλά δεν μπορείς σε κανένα σημείο να γίνεις ένα με τον πρωταγωνιστή. Ούτε καν όταν κατακτάει το Τσάμπιονς Λιγκ.

Το τρίτο μέρος τώρα, μακριά από εμάς. Όχι, χωρίς πλάκα τώρα, αν δεν το έχετε δει, μην κάνετε κάνα αστείο, χάσιμο χρόνου. Εκτός κι αν έχετε όρεξη να γελάσετε, πάω πάσο. Ο Σαντιάγκο εκτός του ότι έχει αφήσει ψιλομακριά μαλλιά, στο έργο είναι κομπάρσος. Λες κι υπήρχε ποτέ περίπτωση ο Χάρι Πότερ να χάσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ή σε σειρά Μπάτμαν να βλέπουμε πιο πολύ την Κατγούμαν από τον άνθρωπο νυχτερίδα. Τί σκεπτικό ήταν αυτό δεν το έπιασα. Αφού λοιπόν περιμέναμε δυο ταινίες ώστε ο Σαντιάγκο να παίξει Μουντιάλ, δεν τα καταφέρνει αφού έσπασε το χέρι του σε τροχαίο με ταξί, τη θέση του παίρνουν δυο Άγγλοι που προσπαθούν να οδηγήσουν τα τιμημένα λιοντάρια της Βρετανίας στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Δεν το κατάφερε ο Τζέραρντ δηλαδή με τον Ρούνει και τον Λάμπαρτ, και θα το κάνουν δυο ξανθοκοκκινομάληδες φρατζάκηδες. Με συγχωρείτε για τη χολή που στάζω, αλλά αυτό δεν ήταν ταινία, αλλά μια κινητή καρικατούρα. Με σενάριο τρίτης δημοτικού, με πρωταγωνιστές που τους κάνεις πιο πολύ για κολεγιόπαιδα παρά για ποδοσφαιριστές και μοντάζ κινουμένων σχεδίων. Αυτά!.

Το soundtrack είναι εξίσου καλό με την 1^η ταινία. Υπάρχει το "Playground Superstar" που ήταν και η επιστροφή των Happy Mondays μετά από πάρα πολλά χρόνια. Επιπρόσθετα το soundtrack κυκλοφόρησε από την εταιρεία των Oasis , Big Brother, και οι γνωστοί ποδοσφαιρόφιλοι και οπαδοί της Manchester City, Noel και Liam Gallagher  έδωσαν την άδεια για ακυκλοφόρητα τραγούδια των Oasis. Μαζί και με τους Kasabian, UNKLE, Dirty Vegas ανάμεσα σε άλλους  είναι ένα soundtrack που ακόμα και τώρα μπορεί να βρει μια θέση στα ακούσματα σας.

1. Happy Mondays - Playground Superstar (Video Link)
2. Oasis - Who Put The Weight Of The World On My ShouldersΆ (Video Link)
   
3. UNKLE feat. Joel Cadbury - Leap Of Faith (Video Link)
4. Dirty Vegas - Human Love (Video Link)
5. Oasis - Morning Glory (D Sardy mix) (Video Link)
6. The Bees - This Is The Land (Video Link)
7. Oasis - Cast No Shadow (UNKLE Beachhead mix) (Video Link)
8. Graeme Revell - Score: That's That (Video Link)
9. Kasabian - Club Foot (Video Link)
10. Zero 7 - Look Up (Video Link)
11. Princess Superstar - Wet! Wet! Wet! (Video Link)
12. UNKLE - Blackout (Video Link)
13. And You Will Know Us By The Trail Of Dead - Will You Smile Again For Me  (Video Link)
14. Graeme Revell - Score: Premiership Medley (Video Link)