jazz blues rock

Ο ανίκητος κόσμος των συναισθημάτων.

Όλοι οι ζώντες οργανισμοί, με τους ανθρώπους φυσικά σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, είναι κατά έναν τρόπο δεσμευμένοι, προσκολλημένοι στον κόσμο των συναισθημάτων. Αυτός ο κόσμος είναι τόσο ισχυρός που προκαθορίζει αποφάσεις, κινήσεις και ζητήματα ζωής, που στο τέλος παίζουν πρωτεύοντα ρόλο στον δρόμο που ο καθένας από εμάς θα ακολουθήσει.

Αλήθεια μπορούμε να διδάξουμε τα συναισθήματα; Μπορούμε αυτήν την απίστευτη δύναμη που κρύβεται μέσα μας από γεννήσεως, να την περάσουμε σε κάποιον άλλον;  Όχι με τα όρια και με τους κανόνες που βάζουμε για να μην χαθεί η λογική, αλλά ούτε και το κάθε συναίσθημα θετικό ή αρνητικό ξεχωριστά.

Οι άνθρωποι έχουμε, ή νομίζουμε ότι έχουμε, μια θεϊκή δύναμη έχοντας προσδώσει στην ύπαρξη μας τον τίτλο του ανώτερου όντος σε αυτή την γη. Με αυτό τον μύθο που έχουμε πείσει τον εαυτό μας μέχρι και νοήμονα ζωή πιστεύουμε ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε. Και εάν τελικά τα καταφέρουμε νομίζουμε ότι η νίκη είναι με το μέρος μας.

Έτσι τώρα μετά από αυτή την επιτυχία ο εγωισμός μας καθαρά ανθρωποκεντρικός κομμάτι της φύσης μας στοχεύει στην «μεταφορά», την διδαχή του κόσμου των συναισθημάτων που μας κατακλύζουν σε αυτή μας την δημιουργία. Μια δημιουργία που αποτελείται από αλγόριθμους, μέταλλο και συνθετικά στοιχεία μπορεί να δεχθεί συναισθήματα; Ίσως τελικά και να μπορεί. Ξεχνάμε κάτι όμως, μια λεπτομέρεια. Από τα πιο πανίσχυρα κομμάτια του κόσμου των συναισθημάτων μας που γνωρίζουμε είναι : α)η εκμετάλλευση των άλλων προς ίδιον όφελος, β) το ψέμα και η προδοσία, γ) η ανάγκη επιβίωσης, δ) η ελευθερία. Είναι πολύ αφελές να πιστεύουμε σαν «διδάσκαλοι» ότι αυτό το κομμάτι θα το παρακάμψουμε. Απλώς αδύνατον.

Η υπόθεση της ταινίας αφορά έναν νέο και ανερχόμενο προγραμματιστή ο οποίος κερδίζει έναν διαγωνισμό που έχει ως βραβείο την συμμετοχή σε ένα πείραμα αξιολόγησης των ανθρωπίνων συναισθημάτων μιας Τεχνητής Νοημοσύνης που μόλις έχει δημιουργήσει ένας βαθύπλουτος επιστήμονας.

Αυτός ο προγραμματιστής  ο Caleb (Domhnall Gleeson) θα συγκατοικήσει με το βαθύπλουτο επιστήμονα Nathan (Oscar Isaac) για μια ολόκληρη εβδομάδα αλλά και με μια μυστηριώδη «υπηρέτρια» που δεν μιλάει καθόλου και βοηθάει στο σπίτι Kyoko (Sonoya Mizuno).

Το σημαντικότερο απ όλα τα πρόσωπα όμως είναι η ίδια η Τεχνητή Νοημοσύνη μια πανέμορφη ύπαρξη Ava (Alicia Vikander) η οποία θαμπώνει, μαγεύει  με την φωνή της και την παρουσία της τον Caleb οποίος καλείται να την αξιολογήσει, το λεγόμενο Τεστ Τούρινγκ, για να δει το κατά πόσο η συμπεριφορά της είναι ανάλογη της ανθρώπινης μέσω των συζητήσεων και καθημερινών επαφών τους. Το πόσο ισχυρή είναι η Ava φαίνεται σχεδόν αμέσως και δεν αφήνει ανεπηρέαστο κανέναν. Αν και «τεχνητή» την νιώθει κανείς σαν αληθινή, σαν ανθρώπινη, ίσως και λίγο περισσότερο.

Βρισκόμαστε σε ένα σπίτι-εργαστήριο πολυεπίπεδο, απίστευτα φουτουριστικό με καθαρές γραμμές και την φυσική ή τεχνητή παρουσία της φύσης να κάνει την αντίθεση με το καθαρό άσπιλο μπετό. Εξάπτει την φαντασία και ταξιδεύει σε άλλες εποχές από το μακρινό μέλλον. Ακόμα και οι ίδιοι οι χαρακτήρες μοιάζουν από μια άλλη εποχή, ίσως κάπου στον 23ο αιώνα.

Η μουσική επένδυση δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Ενισχύει και ενδυναμώνει τους χαρακτήρες και είναι και αυτή μαγευτικά φουτουριστική. Συγκινεί και παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην παλέτα των συναισθημάτων όχι μόνο των πρωταγωνιστών αλλά και των θεατών που απλά αφήνονται στα ακούσματά της. Μια ηλεκτρονική μελωδία από τα βάθη του μέλλοντος...

Μπορεί να είναι νωρίς για εμάς (την δική μας την γενιά) να προβληματιστούμε για αυτό το «κυνήγι» της δημιουργίας Τεχνητής Νοημοσύνης. Νωρίς ίσως ναι, αλλά σίγουρα όχι αργά, γιατί η εποχή που θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τέτοια ζητήματα μπορεί να είναι πολύ πιο κοντά απ όσο φανταζόμαστε. Πάντως σίγουρο είναι ότι μια ή δυο γενιές μετά αυτό το ζήτημα θα κυριαρχεί ίσως και να έχει οδηγήσει την ανθρωπότητα σε αφανισμό.