jazz blues rock

Κάθε νότα είναι αποτέλεσμα πολλών γεγονότων, που μέσα από τον ψυχισμό ενός μουσικού γίνονται εμπειρίες. Στην ουσία μπορεί να αποτυπώσει κάποια συμπυκνωμένη γνώση, που σίγουρα με κόπο αποκτήθηκε. Ίσως κάθε άμουσος μπορεί να πει ότι κάποιος που παίζει για μερικά λεπτά, δεν κόπιασε καθόλου. Αλλά στην rock τίποτα δεν χαρίζεται και από ένα τραγούδι ως ένα πετυχημένο live show, υπάρχει από πίσω πολύ εργασία και σίγουρα συνεργασία πολλών ανθρώπων. Όπως μια ζωντανή εμφάνιση συγκροτημάτων είναι σαν απλό απόσταγμα, που ολοκληρώνεται σε μια τριπλή σχέση. Η σχεδόν ερωτική, πάντα με την φιλοσοφική έννοια, αυτή η σχέση περιλαμβάνει το συγκρότημα και τους τεχνικούς, αλλά και το κοινό, που αποδέχεται τον κόπο τους. Και η ολοκλήρωση, την οποία και ορίζουν οι παραβρισκόμενοι σε ένα live, συνίσταται στην αποδοχή αυτή. Και μια τέτοια ολοκλήρωση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και η ζωντανή εμφάνιση των Jane Doe και Chickn στο Eightball Club της Θεσσαλονίκης στις 26 Σεπτέμβρη του 2014.

Αν και γνώριζα κάποιες λεπτομέρειες για την ζωντανή εμφάνιση, αλλά και τις εκπλήξεις που είχαν ετοιμάσει οι Jane Doe, ειλικρινά δεν περίμενα τέτοιο αποτέλεσμα. Η αρχική προσέλευση έδειχνε θετικά σημάδια, μιας και στην Θεσσαλονίκη τα πράγματα κυλούν κάπως... Χαλλλαρά και ορισμός του χρόνου έχει μια αόριστη σημασία. Έτσι γύρω στις 10 που ξεκίνησαν οι Chickn, υπήρχε μια ροή προσέλευσης και σιγά σιγά άρχισε να γεμίζει ο χώρος. Ο ήχος του συγκροτήματος από την Αθήνα, σίγουρα δε μπορεί να χαρακτηριστεί εύκολος για απαίδευτα αυτιά, αλλά το στήσιμό τους πάνω στην σκηνή προκαλούσε ενδιαφέρον. Από το δυναμικό μεταλλικό μικρόφωνο μέχρι και μια προτομή, άγνωστης για μένα ταυτότητας, πάνω σε ένα σταντ που περιείχε άγνωστα για μένα γκατζετάκια. Το show  ξεκίνησε με το Silvertree, ένας συνδυασμός διάφορων παρακλαδιών της ροκ, αλλά πάντα με αρμονικό δέσιμο. Στην συνέχεια το Where Is All The Water, με την προσέλευση να συνεχίζεται και το ενδιαφέρον του κοινού να εστιάζεται περισσότερο στη σκηνή, με ένα κομμάτι που καταφέρνει πιο εύκολα να κερδίσει την προσοχή σου με την πρώτη. Η συνέχεια μετά από ζεστό χειροκρότημα ήταν με το Modular Prayer και Omens, καινούργια τους κομμάτια. Όπως και το Swifting time blues, με το οποία ήταν να τελειώσουν και το σετ τους. Αλλά μιας και που ο χώρος, σχεδόν ανέλπιστα, γέμισε και οι Αθηναίοι κέρδισαν το δύσκολο (ως πολλές φορές και αγενές) κοινό της Θεσσαλονίκης κλείσανε την εμφάνισή του με το Chikn Tribe.

Μετά την ενδιαφέρουσα εμφάνιση, η οποία πιστεύω έδωσε αφορμή για περεταίρω αναζήτηση της μουσικής τους στους παρευρισκόμενους και μετά από απαραίτητο διάλειμμα βγήκαν στην σκηνή οι Jane Doe. Το πρώτο κομμάτι ήταν The Useful Majorities, από το τρίτο άλμπουμ, το Revolution Diaries,  ίσως η πιο κατάλληλη αρχή για live τους. Με μακρόσυρτη εισαγωγή και ένα απότομο ανέβασμα στην μέση του τραγουδιού, καθώς κα ομαλό σβήσιμο, που έδενε απόλυτα με το I woke up and one of us was crying που ακολουθούσε. Επίσης από το ίδιο άλμπουμ. Ενώ ο χώρος είχε γεμίσει και τα Visual effects του John Doe να δίνουν άλλη διάσταση στην ζωντανή εμφάνιση του συγκροτήματος. Η συνέχεια με το κάπως απαλό, σχεδόν ποιητικό Flesh Police, από το δεύτερο "The Enormous Head of King Splendid". Ενώ το χειροκρότημα ήταν όλο και πιο ζεστό στο γεμάτο πλέον χώρο, ανέβηκε και το τέμπο με το Poverty was born in  a Mall από το τρίτο άλμπουμ τους. Το Let me in από το επερχόμενο "Recipes for Refugees", έσπασε την συναυλιακή του παρθενιά, γνωρίζοντας και στο κοινό το πρώτο δείγμα από την τέταρτη ολοκληρωμένη δουλειά τους, το "Recipes for Refugees". Η φανερά αγχωμένη Αναστασία Παναγιώτου ανέβηκε στην σκηνή, αλλά με τις πρώτες νότες ξεδίπλωσε τις φωνητικές τις δυνατότητες, δίνοντας και μια ακόμα όμορφη νότα στο There's a place (that even you don't know) που ακολουθούσε. Γυρνώντας στις ρίζες τους, από το πρώτο άλμπουμ, το Heaven For Dogs, συνέχισαν με το There's No TV In Me, δείχνοντας και το μουσικό δρόμο που διάνυσαν. 

Το Corto Maltese μας μετέφερε στο μέλλον και στο τέταρτο άλμπουμ τους και απέδειξε ότι δεν έχουν καμιά διάθεση να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους, αλλά άνετα μπορούν να περιπλανηθούν σε διαφορετικά μουσικά μονοπάτια. Και ενώ το κοινό άρχισε να εκστασιάζεται, η μπάντα τους έδωσε μια ώθηση με το γκαζιάρικο Been down so long it seems like up to me, που ανοίγει το Revolution Diaries. Στο ίδιο τέμπο και το Holy Rage από το ίδιο άλμπουμ επίσης, για να χαμηλώσει με το πανέμορφο Manifesto of an Ordinary Man από την προηγούμενη τους δουλειά. Το επόμενο They shoot people, don't theyΆ απλό και ευθύ κομμάτι, προετοίμαζε για το επόμενο πιο σκοτεινό Small Talk with the Devil, από την προηγούμενη δουλειά τους. Και το καλύτερο επιστέγασμα της ήδη καταπληκτικής βραδιάς ήταν η τριλογία (τριωδία) με τα πια δυναμικά τραγούδια τους από τα δύο τελευταία τους άλμπουμ και το επερχόμενο τέταρτο. Ξεκινώντας με τους «ποιητές» δηλ το All the Poets are Dead και συνεχίζοντας με το This Pain is Real. Και το κλείσιμο έγινε με το ακυκλοφόρητο ακόμα Ordinary People. Φυσικά το ζεστό χειροκρότημα ήταν το κάτι άλλο, αλλά η παρότρυνση του ιδιοκτήτη του χώρου με το «παίξε ρε μ…. ακα» έδωσε το έναυσμα για το encore. Έτσι το Tangerine από το πρώτο τους Heaven For Dogs ολοκλήρωσε την ζωντανή τους εμφάνιση.

Είναι λίγο δύσκολο να συνοψίσεις αυτό το live show με λίγα λόγια. Μια μοναδική αρμονική συνύπαρξη κοινού, μουσικών και τεχνικής υποστήριξης. Άψογη οπτική στήριξη της ζωντανής εμφάνισης, που έδινε άλλον τόνο σε αυτήν. Για τον ήχο στον συγκεκριμένο χώρο τα λόγια είναι σχεδόν πάντα περιττά, αλλά πρέπει να δώσω ιδιαίτερα εύσημα και στον Nik Doe για τη ηχοληψία του, μιας που γνώριζε απόλυτα τι ήθελε το συγκρότημα των Jane Doe. Το κοινό ήρθε να ακούσει τις δύο μπάντες και η προσήλωση τους σε αυτό φάνηκε στην ησυχία που είχε ο χώρος στα ελάχιστα κενά χωρίς μουσική. Η μπάντα από την Θεσσαλονίκη απέδειξε πως είναι ο νέος βασιλιάς της πόλης στο είδος της και η συνύπαρξη της με τους Αθηναίους Chickn στην σκηνή ήταν απόλυτα αρμονική. Απλά αναμένω την επόμενη τους εμφάνιση…