jazz blues rock

Ακούγοντας ένα νέο δίσκο, προσπαθούμε να παρομοιάσουμε τους νέους ήχους με άλλους, που έχουμε ήδη ακούσει και αγαπήσει (ή και όχι). Έτσι λοιπόν, ακούγοντας το δίσκο των Good Demons, το μυαλό μου πήγε μεταξύ άλλων, στους Gong και στους Point Two (σαφώς πιο ηλεκτρικό βέβαια). Όμως τελικά, πέρα από το κατά πόσο παραπέμπει σε μουσικές που μας αρέσουν, πρέπει να εξετάζουμε και την αυθεντικότητα ενός δίσκου. Κι αυτό είναι το χαρακτηριστικό που κέρδισε το σεβασμό μου. Περίπλοκες μεν συνθέσεις, χωρίς όμως να χαρακτηρίζονται από επιτήδευση και επιδειξιομανία. Ώριμοι μουσικοί, που συνθέτουν κι ερμηνεύουν ενδιαφέρουσα και ταξιδευτική, θα έλεγα, μουσική.

Όσον αφορά στην ηχογράφηση και την παραγωγή, φαίνεται να δόθηκε ιδιαίτερη σημασία στις λεπτομέρειες που ακούγονται ανά διαστήματα σε όλα τα κομμάτια και δίνουν το κάτι παραπάνω στο τελικό αποτέλεσμα. Επίσης, βρέθηκε πιστεύω η χρυσή τομή ανάμεσα στο vintage και το μοντέρνο ήχο.

Εκτίμησα ιδιαίτερα την κίνηση του συγκροτήματος να δώσει το δίσκο σε όσους μπουν στον «κόπο» να τον ακούσουν και να γράψουν κάτι γι’ αυτόν. Εξέλαβα μια δημιουργική διάθεση και μια πρωτοτυπία που ξεφεύγει από τα πλαίσια της μουσικής. 

Το... πειραγμένο μπλουζ (νούμερο 7 στο δίσκο) μου έφερε στο νου τους Aristocrats και συγκεκριμένα την τρελή και παιχνιδιάρικη διάθεση του Guthrie Govan. Αυτό όμως που με ταξίδεψε περισσότερο ήταν το “Yellow Ballett”. Ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσει αυτός ο δίσκος!

 Σε μια δύσκολη περίοδο για τη μουσική, είναι σημαντικό κι ελπιδοφόρο να βλέπουμε ανθρώπους να αγαπούν και να επενδύουν σε τέτοια είδη μουσικής που ξεφεύγουν από το τετριμμένο. Ελπίζω πως οι Good Demons θα συνεχίσουν να γράφουν, να παίζουν και τελικά να μοιράζονται τη μουσική τους.

Αφοσίωση, μεράκι και δημιουργικότητα είναι μερικά από τα πράγματα που πήρα από αυτό το δίσκο. Εκτός βέβαια από τη μαγεία των συνθέσεων αυτή καθ’ αυτή!