jazz blues rock

Το άλμπουμ «2» των The Next Step Quintet έρχεται από μια δισκογραφική (Puzzlemusik) που μας χαρίζει συχνά πυκνά αρκετά τέτοια ενδιαφέροντα διαμάντια αποδεικνύοντας ότι είχαμε έχουμε και θα συνεχίσουμε να έχουμε αυτόνομους καλλιτέχνες μπάντες αλλά και μεγάλα σύνολα που μας δίνουν υπέροχες δουλειές. Τελευταία και ορμώμενος από την μεγάλη θα έλεγα εγώ επιτυχία της μπάντας να διακριθούν και να ανακηρυχθούν σε νικητές στην κατηγορία «Small Band» για το Made in New York Jazz Competition με… μέλλον για περισσότερη διείσδυση στα διεθνή μουσικά μέτωπα θα παρουσιάσουμε το άλμπουμ τους. Για όσους δεν γνωρίζουν περισσότερα για τα πρόσωπα των μουσικών μπορούν να απευθυνθούν στον παρακάτω σύνδεσμο και να διαβάσουν τη σχετική συνέντευξη στο JazzBluesRock.gr που είχαμε την ευκαιρία να τους παρουσιάσουμε εκτενέστερα στα τέλη του 2013.

Το μόνο που σίγουρα θα πρέπει να προσθέσουμε είναι τα δύο πρόσωπα που συμπληρώνουν το παζλ του δυναμικού του άλμπουμ με τον Τάκη Πατερέλη να ξεχωρίζει στο άλτο σαξόφωνο και φυσικά τον ανερχόμενο Νεοϋορκέζο Tivon Pennicott στο τενόρο σαξόφωνο!

Συνέντευξη με τους Next Step Quintet

Το πρώτο κομμάτι Deadend αυτό που διακρίνουμε με ιδιαίτερο τρόπο είναι τα «κρυμμένα» κιθαριστικά σημεία που υπάρχουν στο συγκεκριμένο κομμάτι και το πιάνο που δίνει την αίσθηση της ηγετικής νότας αν και λογικό κατά μέρους μιας και ο Γιάννη Παπαδόπουλος κρύβεται πίσω από τη σύνθεση του εν λόγω έργου!  Στο δεύτερο κομμάτι με τίτλο Rozalinda’s Dance έχουμε έναν ήχο που σε οδηγεί τουλάχιστον στο πρώτο μέρος σε πιο γρήγορο tempo (γιατί αργότερα χαμηλώνει στροφές) με σόλο σαξόφωνο και με ισχυρό το πιανιστικό σόλο που εν μέρει δικαιολογεί την ηγετική ενσάρκωση του Γιώργου Κοντραφούρη στο παίξιμό της μπάντας ως μέντορας τους. Εντυπωσιακό στο εισαγωγικό επίπεδο το The Architect από το μπάσο με δοξάρι και ευρύτερο δημιουργικό στυλ με αλλαγές σε διάφορα σημεία δίνοντας της αίσθηση της κυματομορφής ακούγεται σαν ποίημα γραμμένο με στίχους χαραγμένους πάνω στο πεντάγραμμο. Το Icon είναι μια υπέροχη μπαλάντα που έτσι απλά κάποιος θα μπορούσε να ξεκινήσει την ακρόαση με αυτό. Το συγκρότημα πρόσφατα διακρίθηκε στον διεθνή διαγωνισμό Made in New York Jazz Competition και σίγουρα με το Erotic Warfare δίνεται το έναυσμα για να πάει παραπέρα με την πολυπλεξία της μουσικής του να χαρακτηρίζει τον ήχο του όλου άλμπουμ! Το Cavo Dimo είναι ένα σκοτεινό άκουσμα που σε κάποιες στιγμές ειδικά κατά την εισαγωγή μου θύμισε λίγο φευγαλέο τους The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble το οποίο στη συνέχει βέβαια γλυκαίνει αρκετά! The Last Dance είναι ένα έπος γραμμένο από τον κιθαρίστα της μπάντας Θοδωρή Κοτσιφά και κλείνει εδώ αυτό τα ταξίδι που ελπίζουμε να σας άρεσε!