jazz blues rock

Υπάρχει μια ινδουιστική παραβολή που μιλάει για έναν τεμπέλικο ποταμό που σερνόταν βρώμικος μέχρι να φτάσει στην θάλασσα. Τα νερά του ήταν ρηχά και βρώμικα σε τέτοιο βαθμό που έμοιαζε περισσότερο με βάλτο παρά με ποταμό. Για κάποια ζωή μέσα στα νερά του δεν υπήρχε καν λόγος. Οι άνθρωποι που κατοικούσαν γύρω από αυτόν, απλά δεν έκαναν τίποτα, μιας που ο ποταμός δεν πρόσφερε καμιά ευκαιρία για δημιουργία. Κάποτε τον λυπήθηκε ο θεός Κρίσνα και αποφάσισε να του ρίξει εμπόδια στο διάβα του. Τότε ο ποταμός ξύπνησε από τον λήθαργο και άρχισε να σκαρφαλώνει στους βράχους, που του έριχνε ο Κρίσνα. Τα νερά του καθάρισαν γρήγορα και άρχισαν να αποκτάνε ζωή. Αλλά το ίδιο συνέβαινε και στους κατοίκους γύρω από αυτόν, που άρχισαν να δημιουργούν, να χτίζουν γέφυρες, να προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα. Η έκρηξη αυτής της δημιουργίας έκανε τους ανθρώπους ευτυχισμένους, αλλά και κάθε ον που τρεφόταν από αυτόν.

Ο πρόλογος αυτός θα μπορούσε να είναι και ιστορία της κάθε πετυχημένης μπάντας. Η έλλειψη ελπίδας δημιουργεί μια απόλυτη ελευθερία να εκφραστεί το ταλέντο κάποιου, αλλά και απελευθερώνει μια τεράστια θέληση για κάτι καλύτερο. Κάτι παρόμοιο ήταν και το νέο ξεκίνημα των The Lost Boys από την Θεσσαλονίκη. Ο χειμώνας του 2013 για τον Χρήστο Τσιφ ήταν πραγματικός, ακόμα και με την  μεταφορική του έννοια. Αντί το συγκρότημα να πάει ένα βήμα μπροστά, απλά διαλύθηκε. Όμως όχι ακριβώς, γιατί η ψυχή του υπήρχε, ο Τσιφ. Τα άλλα μέλη της μπάντας απλά τον παράτησαν. Και δεν ήταν απλά μέλη της μπάντας, αλλά και φίλοι του, συμμαθητές, συγχωριανοί και «κολλητοί», από την παιδική ηλικία. Η δικαιολογία ή αιτιολογία ήταν η φωνή του τραγουδιστή και κιθαρίστα, που δεν άρεσε στους υπόλοιπους. Αλλά και ο χαρακτήρας του, που δεν  ταίριαζε με τον δικό τους και η αργή μουσική του εξέλιξη, πάντα σύμφωνα με τα μέλη της τότε μπάντας. 

Ο ίδιος περιγράφει την κατάστασή του και πάντα αναρωτώμενος για την τροπή των πραγμάτων: «… Μια εβδομάδα δε μπορούσα να το χωνέψω, με ‘φαγε η στεναχώρια. Ξυπνούσα τα βράδια με εφιάλτες και ένα βράδυ σηκώθηκα από τον ύπνο μου κατά τις 4 τα ξημερώματα. Πήρα την ακουστική κιθάρα μου, την  κούρδισα πάνω σε ένα κούρδισμα που δεν ήξερα να χρησιμοποιώ τότε. Πήρα ένα slide guitar, που βρήκα μπροστά μου. Ήταν μια κομμένη χαλκοσωλήνα και συνέθεσα ένα μουσικό κομμάτι. Με την μία, λες και υπήρχε ήδη» Το «I Wonder» γράφτηκε σε 5 λεπτά. « …το αστείο είναι πώς δεν ήξερα να παίζω σε άλλο κούρδισμα, εκτός από το κανονικό. Μου βγήκε με την μία το κομμάτι όμως» συνεχίζει. 

Sometimes I wonder 
What I have done
Lord I wonder 
Some kind of feeling 
Deep inside of my heart 
Must Be stronger

Οι στίχοι αυτοί, είχαν μια παράξενη δύναμη και βάλανε σε τροπή μια νέα σειρά γεγονότων. Η άνοιξη που ερχόταν, ήταν και αυτή με την μεταφορική έννοια του όρου. Ο Χρήστος βρήκε πολύ γρήγορα νέους μουσικούς και η μπάντα σταθεροποίησε γρήγορα τη σύνθεσή της. Μέσα σε έναν μήνα είχε έτοιμα τα πρώτα τους τραγούδια, με το I wonder, να είναι ο μπροστάρης. Οι ζωντανές εμφανίσεις δεν άργησαν να έρθουν με αποκορύφωμα τη συμμετοχή σε αρκετά φεστιβάλ, μεταξύ αυτών, μοιράστηκαν και τη σκηνή με τον Gus G στο φεστιβάλ του ΚΕΘΕΑ. 
Αλλά τα παράδοξα δεν σταμάτησαν εδώ. Κάποια στιγμή αποφάσισε ο Τσιφ να παίξει το κομμάτι ανάποδα. Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να αφήσει άφωνο ακόμα και κάθε λάτρη της αποκάλυψης και συνωμοσιολόγο. Η ιστορία άρχισε να θυμίζει κάτι ανάμεσα στο Hotel California και τον μύθο γύρω από τον Robert Johnson. Στο τραγούδι ακούγονται φράσεις, που θα ξεσήκωναν τον κάθε φονταμενταλιστή χριστιανό να αποκηρύξει τον δημιουργό του. Ωστόσο, το τραγούδι δεν αποτελεί τίποτα άλλο από μια κραυγή του για την άδικη συμπεριφορά των φίλων του. Αλλά αποτέλεσε το πρώτο σκαλοπάτι απλά να συνεχίσει, μαζί με νέους φίλους πια, το ίδιο του το όνειρο.

And I wonder
What I have done
About my life
About my friends
Please don’t leave me…