jazz blues rock

Στις 15 Σεπτεμβρίου είχα την ευκαιρία να γνωρίσω 3 νέα παιδιά με πολλή όρεξη ιδιαίτερα διαβασμένα μα πάνω από όλα εντυπωσιακούς μουσικούς. Πρόκειται για τους Ο3 τους οποίους θα ήθελα να γνωρίσουμε καλύτερα πέρα από τυπικότητες και πιο αυθόρμητα, σαν 3 νέους που κάνουν πλάκα παίζουν όχι για πλάκα και βγάζουν μάτια και… γιατί όχι και αυτιά.

Ο Δημήτρης Κλωνής στα τύμπανα ο Μιχάλης Ευδαίμων στο ηλεκτρικό μπάσο και ο Γιώργος Σταυρουλάκης στην κιθάρα αποτελούν τους Ο3 ας μπούμε όμως στο κυρίως πιάτο:

---

-Πείτε μας λίγο για σας τη σχέση σας με τη μουσική πότε ξεκινήσατε να παίζετε και γιατί διαλέξατε ο καθένας το συγκεκριμένο μουσικό όργανο…;

Γιώργος: Έπαιξα τις πρώτες μου νότες στο δημοτικό σχολείο σε μια κόκκινη melodica. Για να είμαι ειλικρινής, η διαδικασία μου φάνηκε κάπως ανιαρή και το γεγονός οτι έπρεπε να φυσάω για να ακούγομαι μου φαινόταν αφύσικο. Έτσι, η εξέλιξη που ακολούθησε, δηλαδή να παίξω σε ένα Bontempi όργανο στα 7 μου χρόνια, μου φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα αφού πλέον δε φυσούσα και είχα και πιο πολλά πλήκτρα για να παίξω. Όμως πάλι βρήκα λόγο να μη με τραβήξει και αυτό το όργανο καθότι ο ήχος του ήταν αρκετά μακρυά από τον ήχο των AC/DC που ακουγόταν στο κασετόφωνο του κατα 4 χρόνια μεγαλύτερου αδερφού μου. Η μοίρα όμως με κυνήγησε και με τρίτο όργανο, έγχορδο αυτή τη φορά. Ήταν το μπουζούκι του πατέρα μου όπου, όταν το κούρδιζε, εγώ καταλάβαινα ενστικτωδώς πότε έπρεπε ο ίδιος να σταματήσει να γυρίζει το κλειδί της εκάστοτε χορδής. Βλέποντάς το αυτό ο πατέρας μου, με προέτρεψε να ασχοληθώ με αυτό αλλά και αυτό το βρήκα άβολο καθώς μου πόναγε τα δάχτυλα όταν πάταγα τις χορδές στα τάστα. Μετά από όλα αυτά, κατάλαβα πως μάλλον δε θα ασχοληθώ με τη μουσική μέχρι που στα 15 μου, είδα και άκουσα ένα ηλεκτρικό μπάσο το οποίο είχε αγοράσει ο κατά 8 χρόνια μεγαλύτερος εξάδερφός μου. Ο ήχος μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση και παίζοντας λίγο μαζί του, διαπίστωσα πως η επαφή με αυτο το έγχορδο ήταν πολύ πιο φυσική από την τελευταία μου επαφή με τα έγχορδα. Όταν όμως τελικά ο εξάδερφός μου έφερε σπίτι μου έναν φίλο του με μια μαύρη αμερικάνικη Fender Strat, έναν Fender ενισχυτή και ένα Yamaha πολυεφέ, μου ήρθε η επιφώτηση. Επρεπε να αρχίσω να παίζω και μάλιστα κιθάρα! Τελικά αυτό ήταν η αρχή του τέλους γιατί από τότε, δεν έχει περάσει μέρα που να μην παίξω ή να μη σκεφτώ κάτι γύρω από τη μουσική ή την κιθάρα.

Μπορώ να πω πως η επιλογή της κιθάρας ως όργανο είχε να κάνει τόσο με το ηχόχρωμα όσο και με την πολυφωνικότητα, ήταν δηλαδή μια χρυσή τομή μεταξύ των rock ακουσμάτων μου αλλά και της ιδιότητας της να αναπαράγει αλληλουχίες συγχορδιών, οι οποίες πάντα μου κέντριζαν το ενδιαφέρον. Τελικά ένα σεμινάριο στο ωδείο του Φίλιππου Νάκα που είδα στα 18 μου από τον Kenwood Dennard, στο οποίο έπαιξε μαζί του και ο Rick Peckham από το Berklee, έμελε να θέσει την κατεύθυνση που έχω μέχρι σήμερα δηλαδή τον αυτοσχεδιασμό, την jazz και την αρμονία της.

Στα βήματα αυτά με βοήθησε ο Γιάννης Εκμεκτσόγλου αλλά όλη μου η μουσική προσωπικότητα και η αντιμετώπιση μου απέναντι στη μουσική και την έκφραση διαμορφώθηκε μετά από σχολαστική μαθητεία με τον Γιώτη Σαμαρά τον οποίο βλέπω ως μουσικό μου μπαμπά!

-Μιχάλης: Άρχισα να παίζω μπάσο στα 16 μου. Η αρχική επαφή με το όργανο ήταν εντελώς τυχαία. Φτιάξαμε με τους φίλους μου μπάντα για να παίζουμε ροκ και το μόνο όργανο που έλειπε ήταν το μπάσο. Εγώ στην αρχή ήθελα να παίξω ντραμς αλλά με πρόλαβε άλλος και έτσι μου "έκατσε" το μπάσο. Η αλήθεια είναι ότι το ερωτεύτηκα από την πρώτη επαφή και μόλις άκουσα Jaco κατάλαβα την σημασία του. Από τότε ο έρωτας δεν έχει σβήσει και κάθε μέρα γίνεται και ισχυρότερος!

Δημήτρης: Από μικρό παιδί λάτρευα τον χορό και την κίνηση. Έχω έντονη την εικόνα του εαυτού μου όταν ήμουν 8 περίπου ετών, να χορεύει ακούγοντας δίσκους του Michael Jackson. Η αγάπη αυτή χρόνια αργότερα μετουσιώθηκε σε πάθος για τον ρυθμό και το groove. Έτσι, στην ηλικία των 14 ετών περίπου, μαζί με άλλους δύο φίλους αποφασίσαμε να γραφτούμε στο συνοικιακό ωδείο, όπου για καλή μου τύχη γνώρισα τον πρώτο μου δάσκαλο, τον Πέτρο Δακτυλίδη. Ο Πέτρος είναι ο άνθρωπος που μου άλλαξε τη ζωή, καθότι με μύησε σε μουσικά ρεύματα που αγνοούσα ως τότε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα μάθημα στο οποίο μου έκλεισε τα φώτα, έβαλε μπροστά μου ένα πιατίνι και μου ζήτησε να αυτοσχεδιάσω… Aυτό ήταν! Μαγεύτηκα και ‘ερωτεύτηκα’ για πάντα τον θαυμαστό κόσμο του αυτοσχεδιασμού. Ύστερα από χρόνια, βρέθηκα να μαθητεύω δίπλα στον σπουδαίο Γιάννη Φλώρο, ο οποίος και έθεσε τα jazz θεμέλια μέσα μου.

-Πότε ξεκινήσατε να παίζετε μαζί και αν αυτό ήταν εύκολο όσον αφορά το δέσιμο σας που από ότι καταλαβαίνω έχει και συμβολισμό σε σχέση με το όνομα σας ozone ή trioxygen.

Γιώργος: Με τον Δημήτρη παίζω από το 2006 και η επαφή μας έγινε αρκετά στενότερη στα πλαίσια ενός project του σαξοφωνίστα Χρήστου Κλαδά στο οποίο συμμετείχε και ο κοντραμπασίστας Σταμάτης Σταματάκης. Η μουσική μας επαφή έγινε εμφανής από τα πρώτα παιξίματα καθώς και οι δύο βρίσκαμε το παίξιμο του άλλου ενδιαφέρον. Συνεργαστήκαμε και παίξαμε μαζί στα πλαίσια διαφόρων περιστάσεων και με αρκετά διαλείμματα, μέχρι που στα τέλη του Απρίλη του 2012, μου γνώρισε τον Μιχάλη στα πλαίσια μιας δοκιμαστικής πρόβας/jam στο οικιακό του studio. Όταν διαπίστωσα πως ο Μιχάλης παίζει ηλεκτρικό μπάσο, ήμουν σκεπτικός διότι το ηχόχρωμα και το στυλ παιξίματος των ηλεκτρικών μπασιστών μου φαινόταν παράταιρο σε σχέση με τον ήχο και την προσέγγιση της jazz όπως παίζεται στις μέρες μας. Εντούτοις, εμπιστεύτηκα τον Δημήτρη διότι ξέρω πως είναι πολύ επιλεκτικός με τους μουσικούς τους οποίους συναναστρέφεται και τους έχει εκτίμηση.

Τελικά το αποτέλεσμα ήταν μια πρόβα όπου παίξαμε λες και γνωριζόμασταν χρόνια! Με το Μιχάλη κατάλαβα πως ότι είχα στο νου μου για τους ηλεκτρικούς μπασίστες μπορεί να αποδειχτεί εσφαλμένο όταν ο μουσικός έχει την κατάλληλη παιδεία, αισθητική και τεχνική. Επίσης είδα πόσο πολύ ταίριαζε ο Μιχάλης με τον Δημήτρη αλλά και πόσο εύκολα μπορούσε να στηρίξει και να ενισχύσει ο ίδιος το παίξιμό μου.

Στο τέλος της πρόβας, ομόφωνα είπαμε και οι τρεις πως έπρεπε να συνεχίσουμε να παίζουμε και πως η χημεία μεταξύ μας ήταν τέτοια που έκανε τη μουσική να βγαίνει αβίαστα. Έτσι δεν άργησε να βγει και το όνομα, O3. Ο3 από το όζον το οποίο στην ουσία του είναι ένα «ενισχυμένο» μόριο οξυγόνου (Ο2) αφού δεν έχει 2 αλλά 3 άτομα οξυγόνου. Το γεγονός οτί είναι 3 ίδια άτομα, επίσης δεν είναι τυχαίο αφού συμβολίζει τη μεταξύ μας ισότητα ενώ παράλληλα υποδηλώνει οτι σε αυτό το μόρφωμα, ο ρόλος του καθενός είναι εξίσου σημαντικός. Τέλος, η επιλογή του οξυγόνου δεν ήταν και αυτή τυχαία μιας και το οξυγόνο είναι το απαραίτητο χημικό στοιχείο για την καύση, μια αντίδραση εκρηκτική, η οποία παράγει ενέργεια, αυτό δηλαδή το οποίο νίωσαμε και οι τρείς πως εκπέμπει στην ουσία του αυτό το σχήμα.

Μιχάλης: Να προσθέσω ότι μόλις έπαιξα με τον Δημήτρη ένιωσα ότι κάτι καλό μπορεί να αναπτυχθεί εδώ, το οποίο και επαλήθέυτηκε όταν μου γνώρισε τον Γιώργο. Τότε είπα από μέσα μου "Επιτέλους, βρήκα τους ανθρώπους μου".

-Δισκογραφικά νομίζω ότι δεν έχετε κάνει ακόμα κάποιο ολοκληρωμένο άλμπουμ παρόλα αυτά νομίζω κάποιες ηχογραφήσεις σε στούντιο υπάρχουν μιας και είδα σχετικά βιντεάκια στο YouTube. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Γιώργος: Μετά από 3-4 πρόβες με τους Ο3, αποφασίσαμε πως πρέπει να κινηθούμε τόσο στην αναπαραγωγή των αγαπημένων μας jazz standards μέσα από τη δική μας αισθητική όσο και στη σύνθεση και εκτέλεση δικών μας συνθέσεων. Η απόφαση αυτή έγινε πράξη τόσο γρήγορα από όλους, που ήδη έχουμε 10 originals στα σκαριά και αρκετά standards τα οποία τα έχουμε φέρει στα δικά μας μέτρα. Είπαμε λοιπόν να εκμεταλλευτούμε δεόντως τον δημιουργικό μας οίστρο και ήδη έχουμε ηχογραφήσει και βιντεοσκοπήσει μια jazz διασκευή του γνωστού μουσικού κομματιού «Teardrop» των Massive Attack το οποίο ευελπιστούμε να κυκλοφορήσουμε στα τέλη του Οκτώβρη.

Στόχος είναι να κινήσουμε το ενδιαφέρον γύρω από το όνομά μας μέχρι την ηχογράφηση του πρώτου μας CD, την οποία έχουμε προγραμματίσει στα μέσα του Γενάρη του 2013. Κατόπιν και παράλληλως αυτών των δραστηριοτήτων, επιδιδόμαστε σε ζωντανές εμφανίσεις όπου παίζουμε τις δικές μας συνθέσεις αλλά και επιλεγμένα ενορχηστρωμένα jazz standards.

Στη μικρή σχετικά πορεία μας, είδαμε πως κεντρίζουμε το ενδιαφέρον του μουσικού κόσμου εν σχέσει με την προσέγγισή μας στη μουσική κι έτσι είμαστε συχνά καλεσμένοι τόσο για να παίξουμε όσο και για να μιλήσουμε για την προσέγγισή μας στο παίξιμο και την εκμάθηση του οργάνου. Ειδικότερα, ο Μιχάλης έχει παραδώσει μια σειρά σεμιναρίων η οποία περιστρέφεται γύρω από το βιβλίο του «Η οργάνωση της μουσικής πληροφορίας» ενώ ο Δημήτρης είναι καλεσμένος από το YouGroove στις 4 Νοέμβρη, για να μιλήσει για την προσέγγισή του στο παίξιμο των τυμπάνων γενικώς και ειδικώς για το παίξιμο με σκουπάκια. Παράδοσή μας είναι μαζί με αυτά τα σεμινάρια να περιλαμβάνεται και ζωντανή συναυλία των Ο3!

Μιχάλης: Να προσθέσω και εγώ με τη σειρά μου ότι μας αρέσει πολύ η όλη δημιουργική διαδικασία του να συνθέτουμε και να δουλεύουμε πάνω σε φρέσκο υλικό. Επίσης μου αρέσει πολύ να γράφω μουσική και με τους Ο3 οι ιδέες μου παίρνουν την μορφή που πάντοτε ονειρευόμουν!

Δημήτρης: Εγώ θα ήθελα επίσης να προσθέσω ότι η ηχογράφηση του CD κρύβει προφανώς και κάποιους εμφωλευμένους σε αυτό στόχους. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι μια προσωπική καταγραφή, δηλαδή ένας δίσκος, είναι το εισιτήριο που απαιτείται ώστε να ανοίξουν οι ‘πόρτες’ εκτός συνόρων. Νομίζω πώς και οι τρεις θα επιθυμούσαμε τη συμμετοχή σε festival της Ευρώπης κ.λ.π.

-Γιώργο στο βιογραφικό σου βλέπω ότι είχες σχηματίσει ένα γκρουπάκι και παίζατε σε ύφος Ozric Tentacles. Πως από το ψυχεδελικό και progressive mood που μπορεί να βρίσκεται ένας μουσικός πηγαίνει σε jazz standards αλλά και συνθέτει δικά του πράγματα;

Γιώργος: Και μάλιστα, για να συμπληρώσω, να ξαναγυρίζει στο ροκ και να παίζει αυτή τη μουσική παράλληλα με τη jazz; Το σημειώνω αυτό γιατί παράλληλη δραστηριότητά μου είναι το group των Burning Sticks του οποίου ο μπασίστας/τραγουδιστής είναι παιδικός μου φίλος και ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο έπαιξα μουσική, έξι μήνες αφού έπιασα κιθάρα στα χέρια μου! Ας τα πάρουμε όμως ένα-ένα...

Ηχητικά, η jazz με το progressive rock το οποίο αναφέρεις, φαντάζουν ασύνδετα αλλά επι της ουσίας, υπάρχει συνδετικός κρίκος και αυτός δεν είναι άλλος από τον αυτοσχεδιασμό. Σίγουρα οι μουσικές είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους αλλά η αναζήτηση της προσωπικής έκφρασης μέσα από τον αυτοσχεδιασμό αποτελεί το κοινό σημείο αναφοράς αλλά και το εφαλτήριο για να πάει κάποιος από τον ένα κόσμο στον άλλον. Νομίζω πως το progressive rock ήταν για μένα το μεταβατικό στάδιο από τα καθαρά rock και metal ακούσματα που είχα, στη jazz/fusion και τελικά στη jazz.

Από την άλλη, η σύνθεση είναι τελείως διαφορετικό παιχνίδι διότι δεν είναι απαραίτητο να δημιουργείται σε πραγματικό χρόνο, στη στιγμή δηλαδή. Αυτό για μένα είναι καταλυτικής σημασίας διότι μου επιτρέπει να εμπλέξω τόσο τη γνώση μου και την τεχνική μου στο όργανο, όσο και τις γνώσεις μου στη μουσική αλλά και την προσωπικότητά μου καθώς βάσει αυτής διαμορφώνεται σε κάθε σύνθεση το κλίμα, η δυναμική, οι αντιθέσεις αλλά και το ηχόχρωμα.

Τελικά όλα αυτά έρχονται να ενωποιηθούν κάτω απο την ανάγκη που έχει ένας μουσικός να ακουστεί και να εκφραστεί.

-Μιχάλη έχεις παίξει με πολλούς και ποικίλους μουσικούς από διάφορα είδη με αρκετές δισκογραφικές συνεργασίες. Τι είναι αυτό που σε έκανε να αφοσιωθείς στους Ο3;

Μιχάλης: Νομίζω πως το σημαντικό σε οποιαδήποτε συνεργασία είναι να νιώθεις ότι κάνεις αυτό που αγαπάς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και ότι αυτό γίνεται αντιληπτό από όλους. Με τους Ο3 όμως προστέθηκε και κάτι ακόμα. Με τον Γιώργο και τον Δημήτρη νιώθω ότι μπορώ να πάω σε μουσικά και καλλιτεχνικά μονοπάτια τα οποία δεν είχα καν φανταστεί. Με τους Ο3, μπορώ να επενδύσω ψυχή και σώμα γιατί υπάρχει αγάπη, σεβασμός, ταλέντο αλλά για μένα το σημαντικότερο είναι ότι έχουμε κοινό όραμα. Αυτό είναι το ιδανικό χαρακτηρηστικό το οποίο κάνει τους Ο3 διαφορετικούς!

-Εσύ Δημήτρη είσαι ο Βενιαμίν της παρέας παρόλα αυτά διαβάζω στο βιογραφικό σου ότι μετά το πολυτεχνείο εισέρχεσαι στο Conservatorium van Amsterdam και Rotterdam Jazz Academy. Μίλησε μας λίγο για την εμπειρία σου αυτή…

Δημήτρης: Ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσα να σας μιλήσω και πολύ για αυτή μου την εμπειρία καθώς είχε πολύ μικρή διάρκεια. Δαπάνησα γύρω στα 8 χρόνια στο Πολυτεχνείο – βλέπετε, έτρεχα όλη μέρα με τη μουσική με αποτέλεσμα να θυμηθώ μετά το πέρας του 5ου έτους ότι έπρεπε να διαβάσω και λίγο. Σε όλη αυτή την πορεία, μελέτησα πολύ, δούλεψα αρκετά και έπαιξα με υπέροχους μουσικούς. Ταυτόχρονα έβλεπα κόσμο να φεύγει για μουσικές σπουδές στο εξωτερικό, όπως επίσης γνώριζα και έπαιζα με ανθρώπους που μόλις είχαν επιστρέψει. Όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορούσε παρά να οξυνθεί η περιέργειά μου αλλά και η επιθυμία μου να δοκιμάσω το ίδιο. Όταν πλέον το κατάφερα αυτό, διαπίστωσα κατά πρώτον ότι δεν άντεχα πλέον να βρίσκομαι σε ένα οργανωμένο περιβάλλον σπουδών και κατά δεύτερον πως το επίπεδο μου σαν drummer ήταν πλέον επαρκές για να μελετάω και μόνος μου. Άλλωστε, η γνώση ρέει ελεύθερα παντού, το μόνο που χρειάζεται είναι να αφυπνίσουμε τον δάσκαλο μέσα μας και να αποστασιοποιηθούμε από αυτόν, ώστε να λάβει αίσθηση αντικειμενικότητας η υπόστασή του. Με λίγα λόγια, αισθάνομαι μουσικός του δρόμου.

-Πως βλέπετε τις εμφανίσεις σας μέχρι τώρα έχουν ανταπόκριση ή απλά νομίζετε πως είναι μια κατάσταση που απλά μεγαλώνει κάθε φορά;

Γιώργος: Θεωρώ πως η ανταπόκριση μετράται με δύο τρόπους, το πλήθος του κοινού που ασχολείται μαζί σου ή συγκεντρώνεται για να δει μια εμφάνισή σου και οι αντιδράσεις του όταν έρχεται σε επαφή με τη μουσική σου.

Όντας ένα νέο σχήμα και παίζοντας ένα είδος μουσικής η οποία (κακώς) έχει συνδεθεί με εξεζητημένα ακούσματα τα οποία αφορούν μικρή μερίδα κόσμου, έχουμε την αντίστοιχη (μικρή) ανταπόκριση η οποία όμως, εμφάνιση με την εμφάνιση, μεγαλώνει. Από την άλλη, η εικόνα αυτή είναι αρκετά διαφορετική σε οτι αφορά το διαδίκτυο όπου φαίνεται πως το εγχείρημά μας βρίσκει ανταπόκριση και ενδιαφέρον από διάφορες ηλικίες, κουλτούρες αλλά και χώρες.

Τέλος, σε οτι αφορά τις αντιδράσεις, αυτές προς το παρόν είναι ενθουσιώδεις παρ’ όλο που προέρχονται από ενα ευρύ φάσμα ανθρώπων το οποίο εκτείνεται από απλούς ακροατές, πολλές φορές εκτός του jazz χώρου, μέχρι καταξιωμένους μουσικούς και jazz lovers.

Μιχάλης: Αυτό που με ευχαριστεί ιδιαίτερα είναι ότι ο κόσμος που έρχεται να μας ακούσει δεν είναι μόνο φίλοι και γνωστοί. Έρχονται άνθρωποι μουσικοί και μη, να ακούσουν εμάς.  Αυτό για μας, δεν είναι μια σχέση one off, δηλαδή δεν μας ενδιαφέρει απλώς να γεμίσουμε ένα μαγαζί. Μας ενδιαφέρει να κτίσουμε πάνω σε αυτή τη σχέση, να υπάρχει feedback και επικοινωνία, να μιλήσουμε για την τέχνη μας, να συζητήσουμε και να φτιάξουμε μια υγιή βάση μέσα από την οποία εμείς θα δίνουμε με ειλικρίνεια το 110% του εαυτού μας πάνω στη σκηνή και ο κόσμος από κάτω θα δέχεται την ενέργεια και θα μας την ξαναστέλνει πίσω. Μόνο με αυτή την κυκλική κίνηση νομίζω μπορεί να επιβιώσει και να "μεγαλώσει" μία τζαζ μπάντα.

Δημήτρης: Να προσθέσω απλώς, πως υπάρχει μια ‘κατάσταση’ που ‘μεγαλώνει’ φορά με τη φορά και αυτή είναι η συναισθηματική μας ωριμότητα απέναντι σε αυτό που κάνουμε καθώς και η ενσυναίσθησή μας. Τον καθένα ατομικά τον αφορούν οι άλλοι δύο. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μελετάμε όλοι μαζί, για να εξαλείψουμε τις αδυναμίες του καθενός.

- Έχετε σαν στόχο να μεταδώσετε το έργο σας και εκτός Ελλάδας με κάποιες συμμετοχές σε διάφορες εκδηλώσεις και φεστιβάλ, έχετε κάτι πιο συγκεκριμένο επ’ αυτού;

Γιώργος: Η δραστηριοποίηση μας εκτός των συνόρων της Ελλάδος αποτελεί πρωτεραιότητα για μας γιατί πιστεύουμε πως γενικά στο εξωτερικό και ειδικά στην Ευρώπη και τα Βαλκάνια, υπάρχει αρκετά μεγάλο πλήθος κόσμου το οποίο αγαπάει αυτή τη μουσική, με τις αντίστοιχες χώρες να υποστηρίζουν ενεργά τη συντήρηση της jazz σκηνής. Άλλωστε, η jazz είναι πλέον διεθνής με μουσικούς διαφόρων εθνικοτήτων να είναι καταξιωμένοι και να βιοπορίζονται μόνο από αυτήν.

Σε αυτή τη φάση δεν έχουμε κάτι συγκεκριμένο να ανακοινώσουμε σε σχέση με τη συμμετοχή μας σε κάποιο φεστιβάλ, αλλά προετοιμάζουμε ποικιλοτρόπως το έδαφος ούτως ώστε το 2013 και το 2014 να μας βρει να παίζουμε τόσο στα φεστιβάλ εντός της χώρας όσο και εκτός.

-Όσον αφορά το άλμπουμ που θέλετε να κάνετε έχετε σκεφτεί να το κάνετε σε δικιά σας παραγωγή ή έχετε έρθει σε επαφή με κάποια δισκογραφική εταιρεία που πιθανά να αναλάβει τα έξοδα ή ακόμα και την προώθηση σας;

Γιώργος: Αποφασίσαμε η παραγωγή να γίνει εξ’ ολοκλήρου από εμάς για διάφορους λόγους. Ο πρώτος και βασικότερος είναι γιατί μπορούμε. Ειδικότερα, τυγχάνει να έχουμε γνωστούς τόσο στο χώρο της ηχοληψίας, των studios, της φωτογραφίας, των video, της πληροφορικής όσο και της ίδιας της δισκογραφίας γεγονός που θα καθιστούσε απλά αφελές το να μην τους κινητοποιήσουμε. Αφ’ ετέρου, θέλουμε να εκμεταλλευτούμε με τον βέλτιστο τρόπο την ορμή και δημιουργικότητά μας και να δαπανάμε την ενέργειά μας παράγοντας άμεσο έργο, γεγονός που έρχεται σε αντίφαση με ένα υποθετικό «σεργιάνι» για δισκογραφική.

Τέλος, κακά τα ψέμματα, η δισκογραφία αυτή τη στιγμή περνάει μεγάλη κρίση, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Γνωρίζουμε παραδείγματα πολύ δημοφιλών Ελλήνων καλλιτεχνών της λαϊκής και έντεχνης σκηνής οι οποίοι χρηματοδοτούν οι ίδιοι τις παραγωγές τους καθώς οι δισκογραφικές αρνούνται να αναλάβουν πλέον τέτοια έξοδα. Φανταστείτε λοιπόν πόσο παράλογο ακούγεται για μια δισκογραφική να της ζητείται budget παραγωγής και προώθησης ενός νεοεμφανιζόμενου σχήματος που παίζει την πιο αντιεμπορική μουσική στην Ελλάδα και μάλιστα εν καιρώ κρίσης.

-Η jazz έχει πολλά παρακλάδια, εσείς που θα κατατάσσατε τη μουσική σας και σε ποιους μεγάλους τζαζίστες θα θέλατε να μοιάσετε περισσότερο…;

Γιώργος: Η κατάταξη μιας ζωντανής (υπό την έννοια της εξέλιξης) μουσικής στις μέρες μας καθίσταται ιδιαίτερα δύσκολη καθώς, λόγω της έκθεσής μας σε ερεθίσματα από πολλές κουλτούρες, οι προσμίξεις οι οποίες πραγματοποιούνται είναι πολλές και ενίοτε ιδιαίτερα έντονες. Με αυτό κατά νου, νομίζω πως η μουσική μας κατατάσσεται στο ιδίωμα της σύγχρονης jazz, ένα ιδίωμα στο οποίο η παράδοση παραμένει ισχυρή αλλά ταυτόχρονα θεωρούνται αυτονόητες οι προσμίξεις με στοιχεία hip-hop, drum and bass, gospel και αλλά.

Σε οτι αφορά το σε ποιούς θέλουμε να μοιάσουμε, ο καθένας μας έχει τα προσωπικά του είδωλα και τους καλλιτέχνες τους οποίους θαυμάζει αλλά από οτι φαίνεται, το σχήμα αυτό έχει τη δική του προσωπικότητα, γεγονός που κάνει μια τέτοια προσπάθεια μάταιη.

Μιχάλης: Ο όρος «σύγχρονη τζαζ» νομίζω ότι είναι ο καταλληλότερος. Αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να σκεφτώ σε ποιούς θα ήθελα να μοιάζουμε. Το σίγουρο είναι ότι θέλουμε να έχουμε προσωπικό στυλ το οποίο προέρχεται από την μίξη αυτών που αγαπάμε και ακούμε ο καθένας.

-Νομίζετε ότι στην Ελλάδα η jazz έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια σε ικανοποιητικό επίπεδο ή όχι;

Γιώργος: Σε ότι αφορά τους μουσικούς και το επίπεδό τους, αυτό είναι βέβαιο. Πλέον υπάρχει πλειάδα μουσικών σε ποικίλα όργανα οι οποίοι είναι αξιόλογοι και ήδη χαράσσουν τη δική τους πορεία στα μουσικά δρώμενα. Δυστυχώς όμως, αυτή η ανάπτυξη δεν αντιστοιχίζεται με μια ανάλογη ανάπτυξη του μουσικού κοινού, γεγονός το οποίο είναι αρκετά αποθαρρυντικό. Εντούτοις, οι Ο3 δηλώνουν αισιόδοξοι!

Μιχάλης: Νομίζω ότι όλες οι μορφές τέχνης έχουν την κατάρα να υπάρχει περισσότερη προσφορά παρά ζήτηση. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει ανέβει η ποιότητα της προσφοράς. Έχουμε εξαιρετικούς νέους μουσικούς. Αυτό που μας λείπει είναι το πλάνο, η οργάνωση, η επιμονή και η αισιοδοξία. Αν καταφέρουμε ως μουσικοί και εντάξουμε αυτές τις έννοιες στην μουσική μας και στην συμπεριφορά μας, τότε νομίζω πως θα αυξηθεί και η ζήτηση.

-Μιχάλη έχεις μόλις ολοκληρώσει ένα δύσκολο έργο, μιλάω για το βιβλίο σου «Η οργάνωση της μουσικής πληροφορίας» μίλησε μας λίγο για το project αυτό...

Μιχάλης: Είναι κάτι που αγαπώ πολύ και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που το αγάπησαν και ο Γιώργος με τον Δημήτρη και το εντάξαμε στις "δραστηριότητες" των Ο3. Το βιβλίο αναφέρεται σε έναν τρόπο σκέψης πάνω στην μελέτη του μπάσου. Έχω σπουδάσει μάρκετινγκ και κατα την διάρκεια των σπουδών μου είχαμε πολλά μαθήματα Ψυχολογίας, Κοινωνικής ψυχολογίας, είχαμε σεμινάρια για το πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος, η δημιουργικότητα και πολλά άλλα. Τα ίδια μαθήματα τα έκαναν και αυτοί που σπούδαζαν λογιστική. Αυτό λοιπόν που μου έκανε εντυπωση είναι το ότι κανένας μουσικός δεν είχε διδαχθέι ή μελετήσει ζητήματα που αφορούν τον εγκέφαλό του. Αν χρειάζονται οι λογιστές για να πάρουν πτυχίο τέτοιες γνώσεις, πόσο μάλλον εμείς οι μουσικοί και κυρίως οι αυτοσχεδιαστές. Έτσι λοιπόν, μελέτησα και διάβασα και έβαλα σε τάξη το πως πρέπει να μελετήσει κάποιος, όχι γιατί βρήκα την ιδανική φόρμουλα αλλά γιατί κατάλαβα πως λειτουργέι ο εγκεφαλός μας, η μνήμη μας και η αντίληψή μας. Όλα αυτά, σε μουσικό πλαίσιο, μπορούν να μας κάνουν να είμαστε καλύτεροι μαθητές αλλά και καλύτεροι δάσκαλοι. Για περισσότερες πληροφορίες και δείγμα του βιβλίου μπορείτε να επισκευθείτε την ιστοσελίδα μου www.michaelevdemon.com

-Αυτό που βλέπω είναι ότι το δουλεύετε σαν μπάντα μαζί κάνοντας και κάποια σεμινάρια. Έχοντας σχηματίσει την καλύτερη γνώμη αφού είχα την τύχη να παρακολουθήσω ένα από αυτά θεωρώ ότι υπάρχει μια απόλυτη σύμπνοια με τον Γιώργο και με τον Δημήτρη είναι ένα έργο που το έφτιαξες εσύ αλλά το εξελίσσετε όλοι μαζί και συνεχώς;

Μιχάλης: Είμαι πολύ τυχερός που βρέθηκα με τον Δημήτρη και τον Γιώργο γιατί και οι τρεις μας έχουμε μεγάλη αγάπη για την τέχνη μας. Το ότι είναι όμως πολύ μορφωμένα άτομα, πέρα από τις μουσικές τους γνώσεις, κάνει το βιβλίο να αναπτύσσεται και να μεταλλάσσεται σαν ζωντανός οργανισμός και, σεμινάριο με σεμινάριο, να γίνεται καλύτερο και δυναμικότερο το υλικό που παρουσιάζεται. Επίσης, το σημαντικό είναι ότι πέρα από το θεωρητικό κομμάτι που αναπτύσσεται σε κάθε σεμινάριο, το ότι παίζουμε μετά ή πριν, δίνει μια πιο χειροπιαστή και κατανοητή διάσταση στο όλο εγχείρημα.

-Για το τέλος θα ήθελα να μου πείτε ο καθένας σας τι θαυμάζετε περισσότερο ο ένας στον άλλον για να έχετε αυτή την ιδανική συνεργασία…;

Γιώργος: Κατ’ αρχήν με το Μιχάλη και το Δημήτρη κάνουμε τρομερή παρέα! Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό καθότι η ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι άνετη και χαλαρή, διευκολύνοντας τόσο τη μουσική όσο και τη λεκτική επικοινωνία μεταξύ μας. Επίσης αγαπάνε πολύ αυτό που κάνουνε και το αποδεικνύουν με την ενέργεια που δαπανούν για αυτό το σχήμα και τη jazz μουσική γενικά.

Τώρα πιο ειδικά, ο Δημήτρης έχει έναν λυρισμό στο παίξιμό του ο οποίος είναι διάχυτος τόσο στα δικά μας κομμάτια όσο και στα standards, γεγονός που δίνει ιδιαίτερο χαρακτήρα στους Ο3. Χειρίζεται με κομψό τρόπο τις αντιθέσεις και χρωματίζει πάντα με το δικό του τρόπο το παίξιμο του Μιχάλη και το δικό μου, ενισχύοντας τις μουσικές μας ιδέες.

Από την άλλη, ο Μιχάλης είναι πάντα γεμάτος ενέργεια και πάθος, έτοιμος να στηρίξει όποια μουσική ιδέα τεθεί είτε in vivo κατά τη διάρκεια του αυτοσχεδιασμού από μένα ή από τον Δημήτρη, είτε in vitro κατά τη διάρκεια της σύνθεσης. Ασκεί έλεγχο στην τεχνική του και τη χρησιμοποιεί πάντα με στόχο να εξυπηρετήσει το κομμάτι και τον αυτοσχεδιαστή, δίνοντας έτσι πνοή και κίνηση στη μουσική.

Μιχάλης: Είναι και οι δύο άνθρωποι που μπορώ να μιλήσω μαζί τους για τα πάντα. Επίσης νιώθω μαζί τους σαν να είμαι με τα αδέλφια μου. Είναι απίστευτο το χιούμορ τους και το πόσο καλά περνάμε και το πόσο γέλιο ρίχνουμε, είτε σε πρόβα είτε σε συναυλία! Αυτό που θαυμάζω στο Γιώργο είναι η ευστροφία του και η εξυπνάδα του. Το παίξιμό του με κάνει να θέλω να το συνοδέυω ώρες και το ίδιο μου συμβαίνει με το comping του, θέλω να σολάρω ασταμάτητα. Στον Δημήτρη θαυμάζω την καλλιτεχνική του ευαισθησία και άποψη, ο Δημητρης είναι ο ποιητής της μπάντας. Και είναι σίγουρο ότι το παίξιμο το δικό μου με του Γιώργου θα ήταν πολύ διαφορετικό και υποδαιέστερο χωρίς το ντραμινγκ του Δημήτρη!

Δημήτρης: Λοιπόν, ο Μιχάλης είναι ο πιο αστείος άνθρωπος στον πλανήτη και ένας πραγματικός champ στο ηλεκτρικό μπάσο. Είναι εργάτης όταν πρέπει και δεινός αυτοσχεδιαστής όταν του αφήνεται ο χώρος για κάτι τέτοιο.

Ο Γιώργος είναι ίσως το πιο τακτοποιημένο μυαλό που θα γνωρίσω ποτέ στη ζωή μου, γεγονός που όχι μόνο τον έχει βοηθήσει να γίνει βιρτουόζος στο όργανό του αλλά και να εμπνέει σιγουριά και ασφάλεια σε όλες τις συνθήκες.

Το πιο σημαντικό όμως για μένα είναι πως και οι δύο δημιουργούν κλίμα ζεστασιάς και εμπιστοσύνης και όντας σε τέτοιο αποδίδεις τα μέγιστα.

---

Ευθύμης Παράς : Πραγματικά σας εύχομαι να κατακτήστε τα όνειρα σας και σε προσωπικό επίπεδο αλλά και σαν jazz τρίο και να σας ευχαριστήσω για τη συνέντευξη που παραχωρήσατε στο jazzbluesrock.gr

Γιώργος Σταυρουλάκης : Θα ήθελα κι εγώ να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μας δίνετε να εκθέσουμε το καλλιτεχνικό μας έργο και τις απόψεις μας και να επικροτήσω την προσπάθεια που κάνετε, τόσο σε ότι αφορά το πλούσιο υλικό του ιστόχωρού σας όσο και την υποστήριξη της τοπικής μουσικής σκηνής.

Μιχάλης Ευδαίμων : Εύχομαι να μπορείτε να στηρίζετε με το ίδιο πάθος την κάθε καλλιτεχνική προσπάθεια που αξίζει και να παραμείνετε πάντα δραστήριοι! 

Φωτογραφίες : Βάσια Αναστασιάδη - Noumeno