jazz blues rock

Ο τραγουδοποιός που έκανε το ντεμπούτο του πριν 6 χρόνια, με τον Νίκο Ξυδάκη να υπογράφει την παραγωγή στο πρώτο του άλμπουμ, μετράει πια δύο προσωπικούς δίσκους (Αβάδιστα Universal music / 2006 και Σε βάθος δρόμου, metronomos / 2010) και αρκετές συμμετοχές, ως συνθέτης, τραγουδιστής, ενορχηστρωτής σε project συναδέλφων. Αυτά τα χρόνια έχει συνεργαστεί, άλλοτε δισκογραφικά άλλοτε στη σκηνή, με κάποια από τα σημαντικότερα ονόματα της ελληνικής σκηνής όπως ο Φοίβος Δεληβοριάς, η Μάρθα Φριντζήλα, ο Κωστής Μαραβέγιας κ.α.

Αναζητώντας πάντα ένα "φρέσκο" ήχο να ντύνει τα τραγούδια του αλλά και τις διασκευές που επιλέγει για τα λάιβ του, συνεργάζεται με νέους μουσικούς που έχουν ενσωματώσει στη μουσική τους γλώσσα, στοιχεία από το swing, τη reggae, τα boleros ή τις ισπανικές ρούμπες. Σε αυτό το πνεύμα, οι φετινές εμφανίσεις του ξεκινάνε με μια νέα ομάδα, τριμελή και ορεξάτη, που ακούει στο όνομα Banda Me Renda και που μπορεί να στήσει στο φτερό το πάρτι.

---

Πότε ξεκίνησε η ενασχόληση σου με τη μουσική;

Παιδί στο χωριό μου, στην Κρήτη, καθόμουν με τις ώρες και άκουγα την απαλή βουή που κάνει ο άνεμος όταν περνάει μέσα από τα πεύκα. Μου έκανε πολλή εντύπωση πως ένα τυχαίο φαινόμενο, όπως είναι ο άνεμος, μπορεί να βγάζει ένα τόσο αρμονικό και απολαυστικό αποτέλεσμα. Λες από εκεί να πηγάζει η αγάπη που έχω για τα πνευστά; Μετά έκανα μερικά μαθήματα φλογέρας, έπειτα κιθάρας και κάπου στα δεκαοκτώ είδα ότι μου ταιριάζει ο κόσμος της μουσικής και άρχισα να σπουδάζω συστηματικά. Ακολούθησε η επαφή μου με ανθρώπους όπως ο Νίκος Ξυδάκης, η Μάρθα Φριντζήλα, η δισκογραφία και τα λάιβ. Σαν τρόπος ζωής από ένα σημείο και μετά.

Το καινούργιο όχημα έκφρασης ακούει στο όνομα Banda Me Renda. Πες μας κάποια πράγματα για αυτή τη μπάντα.

Είναι μια μπάντα που έχει ρέντα όταν παίζει..! Και που είναι πιο κοντά από ποτέ στην ιδέα που έχω για το τραγούδι και το τι σημαίνει ομάδα και μπάντα.Αποτελείται από τη Δανάη Μπότιτς που τραγουδάει και θεατροποιεί με έναν δικό της τρόπο τα τραγούδια, τον Χρήστο Σπηλιόπουλο, μάχιμο μουσικό παθιασμένο με το τρομπόνι του -και όχι μόνο- και την ΡόληΓιαμοπούλου που τα χώνει με το καχόν και τα κρουστά της. Επίσης είναι μια μπάντα που, είτε παίζει διασκευές είτε δικό μου υλικό, εκπέμπει μια θετική ενέργεια και ένα φλέρτ με τη ζωή.

Αλήθεια πως προέκυψε η ονομασία της μπάντας;

Είπα να δώσουμε ένα όνομα αφού είχε χαραχτήρα αυτό που κάναμε και είχαμε δέσει και σαν μουσική παρέα. «Καήκαμε» μερικά βράδια μεταξύ, παρέας, πλάκας, λογοπαίγνιου και ανάγκης για ένα όνομα. Αυτό είναι ένα γνωστό τοπίο για όλες τις μπάντες υποθέτω. Μου έσκασε κάποια στιγμή η ιδέα  BandaMeRenda, κάπως φυσικά, αφού αισθάνομαι ότι έχω ρέντα όταν δουλεύω με αυτά τα παιδιά.

Πώς θα περιέγραφες τον ήχο αυτής της καινούργιας μπάντας;

Ο ήχος είναι έντονος, με φολκ, λάτιν και σουίνγκ στοιχεία. Έχει κάτι από ορχήστρα του δρόμου. Τραγουδιστικά κινούμαστε σε αρκετά μεγάλο φάσμα: Δεληβοριά, Μanu Chao, Kηλαηδόνη, HenryΜanchini, Βαμβακάρη μέχρι τα δικά μου όπως το «Η αγάπη νικάει», το «Αβάδιστα» κ.ά. Θα έλεγα πως κοινή συνισταμένη σε όλα αυτά είναι ένα παράδοξο χιούμορ, οι έντονοι ρυθμοί και η θεατρικότητα.

 Ο ήχος και τα χαρακτηριστικά της καινούργιας αυτής ομάδας είναι τελείως διαφορετικός από τους δυο προσωπικούς σου δίσκους αλλά και με τη μορφή των ζωντανών εμφανίσεων σου που γνωρίζαμε μέχρι πρότινος. Γενικότερα αντιλαμβάνομαι ότι δεν μένεις στα ίδια και στα ίδια, όσον αφορά το σχήμα της έκφρασης σου, αλλά πας το πράγμα όλο και παρακάτω…

Ο λιτός και δυναμικός ήχος αυτής της μπάντας, το τρομπόνι και το φλάουτο του Χρήστου, η φωνή της Δανάης, αποτέλεσαν για μένα ένα σημαντικό ερέθισμα. Πλάι σε αυτό είναι το πληθωρικό παίξιμο που έχω υιοθετήσει τον τελευταιο καιρό με την κιθάρα μου και... ορίστε ένας νέος ήχος! Αν κάποιος σταματήσει να εξελίσσεται και να δοκιμάζεται σε καινούρια πράγματα, δηλαδή όπως λες να το πηγαίνει παρακάτω,  καλλιτεχνικά πεθαίνει. Ο κόσμος το αντιλαμβάνεται αυτό. Εγώ πιστεύω επίσης πως και το κοινό πρέπει να πηγαίνει το «αφτί» του παρακάτω. Να εξελίσσει το γούστο, την έκφραση του, τη φαντασία του μέσα από τα τραγούδια που ακούει. Ένα τραγούδι μπορεί να είναι ένας ορίζοντας. Μπορεί να σε κάνει να ερωτευτείς με ένα πιο βαθύ τρόπο. Ή να μοιραστείς ένα  κοινό όραμα για ένα καλύτερο κόσμο. Αρκεί να μην καταναλώνουμε μόνο κονσέρβες της μουσικής βιομηχανίας. Εκεί υπάρχει κίνδυνος να πάθουμε... «αισθητικό σκορβούτο».

 Συχνά εμπιστεύεσαι φωνές για τα τραγούδια σου (Αναστασία Έδεν, Μάκης Παπαγαβριήλ, LamiaBediui, Μάρθα Φριντζήλα, Φοίβος Δεληβοριάς, Πέννυ Μπαλτατζή κ.α.). Νιώθεις πως πηγαίνουν καλύτερα σε άλλες φωνές ορισμένα κομμάτια σου; Αν και γενικότερα πιστεύω πως είσαι αρκετά ανοιχτός σε συνεργασίες, νομίζω πως σου αρέσει να μοιράζεσαι νότες και μελωδίες με άλλους μουσικούς, με άλλες φωνές…

Τον τελευταίο καιρό η φωνή μου έχει γίνει ο πυρήνας των τραγουδιών μου, περισσότερο από πριν. Ωστόσο πάντα με εξιτάρει να ακούω ένα τραγούδι μου απο κάποιον ή κάποιαν άλλη. Το αν τελικά θα δισκογραφηθεί με τη μια ή την άλλη φωνή εξαρτάται καταρχάς από το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, το ποια συνθήκη θα ωφελήσει την πορεία του τραγουδιού αλλά και την καλύτερη ένταξη του στο σύνολο μιας δουλειάς. Σίγουρα επιλέγω χωρίς εγωισμούς Άλλωστε πιστεύω πως το να τραγουδάει κάποιος άλλος ένα τραγούδι μου, με έναν τρόπο με πολλαπλασιάζει. Η φωνή που βγαίνει από το ανθρώπινο σώμα κουβαλάει αυτόματα κόσμους. Έτσι, πολύ γρήγορα φαίνεται αν η «βασική διάθεση» του τραγουδιστή ισχύει για ένα τραγούδι μου και αν μπορούμε να χτίσουμε εκεί πάνω.

Και μια που το έφερε η κουβέντα με ποιον μουσικό/τραγουδοποιό ή με ποιά φωνή θα ήθελες να συνεργαστείς;

Δεν μου έρχεται κάτι συγκεκριμένο τώρα στο μυαλό, υπάρχουν πολλοί συνάδελφοι που εκτιμώ... Θα με ενδιέφερε πάντως να είχε μια φρεσκάδα το αποτέλεσμα και να προτείνει και κάτι, να μην γίνεται απλά για εμπορικούς σκοπούς. Αυτόν τον καιρό δουλεύω μια διασκευή σε ένα τραγούδι του Μάρκου Βαμβακάρη με τη Φωτεινή Βελεσιώτου. Είναι στα πλαίσια του νέου Retropolis. Αυτή είναι μια πολύ ιδιαίτερη καλλιτεχνική και ανθρώπινη συνάντηση για μένα.  

Ποιά η δική σου σχέση με τον κόσμο του διαδικτύου και δη αυτόν του socialnetworking;

Μέρος της επικοινωνίας μιας παράστασης ή ενός δίσκου έχει μεταφερθεί πια στο διαδίκτυο. Και με εφαρμογές δωρεάν και προσβάσιμες για όλους. Είναι ένας αποτελεσματικός -πια- τρόπος να δουλέψεις ή να συνδεθείς με τον κόσμο. Πού οδηγεί όμως όλο αυτό; Όπως ο ιδιωτικός από το δημόσιο χώρο έχουν αρχίσει να μην έχουν διακριτές γραμμές έτσι έχω την αίσθηση πως η ερασιτεχνική και η επαγγελματική ενασχόληση με την τέχνη έχουν αρχίσει να παθαίνουν το ίδιο. Όλοι έχουν μια μπάντα, όλοι γράφουν βιβλία, όλοι κάνουν ταινίες. Δεν είναι κακό, αν και η νέα πραγματικότητα κάνει πολύ δύσκολο πια το να παρακολουθήσει κάποιος την πολιτιστική παραγωγή του τόπου, να διαλέγει και να στηρίζει πράγματα, σε βάθος χρόνου, μέσα σε αυτή την καταιγίδα καλλιτεχνικού έργου.

Ποιές είναι οι κυκλοφορίες που άκουσες τελευταία και σου άρεσαν;

Ο δίσκος της ΜατούλαςΖαμάνη μου άρεσε, ο νέος δίσκος των KleinMine, ο τελευταίος δίσκος του Γιάννη Χαρούλη. 

 Γράφεις στίχους στα ελληνικά έχω όμως την αίσθηση πως η τραγουδοποιία σου «αγκαλιάζει» πολλά πράγματα, πως θα μπορούσες να γράψεις μουσική σε οποιαδήποτε γλώσσα…

Θα μπορούσα αρκεί να υπάρξει κάποιος λόγος. Τα ελληνικά είναι η πρώτη επιλογή μου πάντα. Οι εκφραστικές δυνατότητες της ελληνικής γλώσσας είναι τεράστιες, ανεξάντλητες γιατί, παρόλο που είμαστε μικρή χώρα, έχουμε απίστευτη παράδοση στο τραγούδι. Το ρεμπέτικο, το ελαφρύ, το έντεχνο, το εναλλακτικό, το δημοτικό. Είναι πραγματικά τρελό πως ο τρόπος που γράφουμε είναι λίγο πολύ ίδιος από την εποχή του Ομήρου αλλά δεν σταματάει ποτέ το τραγούδι στην Ελλάδα να εκφράζει με ένα ατόφιο τρόπο την εποχή του. Προς το παρόν δεν έχω κλείσει κάποια ραντεβού με ρώσους ή γερμανούς παράγοντες της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας, οπότε να υπολογίζετε πως και το επόμενο διάστημα θα συνεχίσω να τραγουδάω με ελληνικούς στίχους... 

Τι set χρησιμοποιεί στις ζωντανές εμφανίσεις η Banda Me Renda; Το ρωτάω αυτό γιατί εμφανίζεστε τόσο σε μικρούς χώρους με ζεστό περιβάλλον και ατμόσφαιρα όσο και σε μεγαλύτερους πιο «συναυλιακούς»…

Τοκαχόν, το τρομπόνι, η ηλεκτροκλασική μου κιθάρα και οι φωνές είναι η μαγική μας συνταγή..! Μην ξεχάσω τα οργανάκια όπως το καζού, το μαουθαρπ κτλ Το παραστατικό κομμάτι της μουσικής έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Με τα μέλη της Banda Me Renda μοιράστηκα εξ αρχής έναν κόσμο, μια διάθεση για θεατροποίηση του υλικού και το χιούμορ. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη αισθάνομαι τα τραγούδια μου να αναπνέουν περισσότερο από ποτέ.

Ασχολείσαι με ποικίλους τρόπους με τη μουσική όντας δραστήριος δημιουργός.Μια από τις τελευταίες σου δουλειές ήταν η πρωτότυπη μουσική που έγραψες πάνω στο παιδικό παραμύθι «Η Μηλιά» του Εμμανουήλ Ροΐδη. Πες μας κάποια πράγματα για αυτό.

Ναι, πάντα γράφω παράλληλα μουσική και για το θέατρο, για παιδικές παραστάσεις κτλ. «Η Μηλιά», ένα παραμύθι του Εμμανουήλ Ροΐδη, ανέβηκε, σε θεατρική διασκευή της Μαρινέλλας Βλαχάκη, στη σκηνή, το 2009, και εγώ έκανα τη μουσική. Το ηχογράφημα με τα τραγούδια και την αφήγηση (από την Μαρινέλλα βλαχάκη και τον ΚωστηΚαπελώνη) έγινε βιβλίο-cd, μια πολύ όμορφη έκδοση που κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία το 2012 από την Πολιτιστική Εταιρία Κρήτης. Ακολούθησε η μουσική που έκανα για την «Μεταμόρφωση» του Φρανς Κάφκα που ανέβηκε από τη θεατρική ομάδα Σημείο Μηδέν και παίζεται με επιτυχία 2 χρόνια τώρα κ.ά. Αυτόν τον καιρό δουλεύουμε εντατικά με τις ηθοποιούς Κάτια Γέρου, ΕλεάναΓεωργούλη και σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου ένα σύγχρονο πολιτικό «καμπαρέ». Θα έχει τον τίτλο «Ντοκουμέντο» και θα κάνει πρεμιέρα στο θέατρό Μπετόν 7 στις 12 Απριλίου. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση, μεταξύ περφόρμανς και θεατρικού έργου... Μάλιστα εκεί θα παίζω -μεταξύ άλλων- και ακορντεόν για πρώτη φορά επί σκηνής. 

Μέσα στην κρίση που μέρα με τη μέρα βαθαίνει όλο και περισσότερο πόσο εύκολο είναι για έναν καλλιτέχνη να υποστηρίξει την τέχνη του, την δική του εργασία; Από την άλλη η τέχνη λειτουργεί ως φάρμακο σε αυτήν την άρρωστη κατάσταση, ως αντίδοτο κόντρα στους δύσκολους καιρούς;

Ναι, η τέχνη είναι φάρμακο στη δυσκολία. Και, αν το δούμε από απόσταση, συνήθως ανθίζει στη δυσκολία. Χαμόγελο, αλληλεγγύη στο συνάνθρωπο και σκληρή δουλειά. Αυτό είναι αυτό που συστήνω σαν γιατρός της ψυχής, δηλαδή σαν μουσικός..! Η τέχνη ανασαίνει μαζί με την κοινωνία οπότε περνάει και αυτή τα ζόρια της. Έχει και τρελά ερεθίσματα όμως η εποχή μας. Ίσως να μάθουμε πράγματα για τον εαυτό μας, να «στροφάρουμε» διαφορετικά, να ανοίξουμε νέους ορίζοντες με τα τραγούδια μας... εμένα πάντα αυτή η ιδέα του επόμενου βήματος με τροφοδοτεί πολύ.

Τα επόμενα μουσικά σχέδια του Λεωνίδα Μαριδάκη είναι; Να περιμένουμε κάποιο δισκογραφικό βήμα ή είναι νωρίς ακόμα;

Υπάρχει νέο υλικό και κάποια από αυτά τα τραγούδια τα παίζουμε ήδη στα λάιβ όπως το «Κόκκοι καφέ», μια μικρή ιστορία έρωτα με άρωμα... καφέ ή το «Έρωτας ή τίποτα» που το ερέθισμα του είναι από αυτό το απίθανο σύνθημα των Εξαρχείων. Είναι ποτισμένα με αυτά που «τρέχουν» τα τελευταία χρόνια σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Ένα τραγούδι προπομπός πάντως της νέας μου δουλειάς θα ηχογραφηθεί το επόμενο διάστημα και το καλοκαίρι τα υπόλοιπα. Επίσης το μενού έχει μουσικές παραστάσεις με ρέντα! Η επόμενη μας είναι σε ένα πολύ ωραίο χώρο στου Ψυρρή στο «TheParty» (Καραϊσκάκη 31) την Κυριακή 24/3. Όλα αυτά ανακοινώνονται στη σελίδα μου στο Facebook άμεσα οπότε είναι ένας καλός τρόπος ενημέρωσης για τους φίλους που θέλουν να μαθαίνουν τα νέα μας.

Επαφή:
http://twitter.com/#!/leoni_maridakis
www.facebook.com/leonidas.maridakis
www.youtube.com/user/aavadista