jazz blues rock

Κάπου, κάποιος κάποτε είπε : «Ο Αθλητισμός είναι το πιο όμορφο, δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας». Το πρώτο; Είναι η αγάπη, ο έρωτας, η μουσική, το θέατρο, οι τέχνες; Δύσκολο να απαντήσει κάποιος με βεβαιότητα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο καθένας θα πει και κάτι το διαφορετικό το οποίο θα είναι και σωστό από την μεριά του. Εμείς στο Jazzbluesrock.gr  θεωρούμε ως το πιο σημαντικό… τα πάντα! Στα πλαίσια αυτά και σε τακτά χρονικά διαστήματα θα σας ταξιδεύουμε με ενδιαφέρουσες ιστορίες που έχουν σχέση με μουσική, αθλητισμό, σινεμά και γενικότερα με όλες τις μορφές της τέχνης. Καλό μας/σας ταξίδι…

Αν θέλουμε να μιλάμε για τη σχέση μιας ομάδας με ένα τραγούδι, τότε η αφετηρία της συζήτησης είναι μία και μοναδική: το “You'll Never Walk Alone” και η Λίβερπουλ. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να ασχολείται με το ποδόσφαιρο σοβαρά και να μην ξέρει πως το συγκεκριμένο τραγούδι και οι κόκκινοι του Μεϊσερσάιντ είναι ένα και το αυτό. Το τραγούδι ενδεχομένως να μην είχε καμία αξία χωρίς τη Λίβερπουλ κι η ιστορία της Λίβερπουλ χωρίς το τραγούδι αυτό θα είχε έλλειψη του ρομαντισμού που την ακολουθεί. Πολλοί νομίζουν πως το τραγούδι αυτό ήταν ανέκαθεν ο ύμνος της Λίβερπουλ και γράφτηκε εξ αρχής για αυτή: λάθος! Συνήθως οι ύμνοι των ομάδων είναι τραγουδάκια που γράφτηκαν πριν πολλά χρόνια, μιλάνε για τα τότε σημαντικά κατορθώματα των ομάδων και κατά κάποιο τρόπο έχουν επιβληθεί στους υποστηρικτές τους για να τα τραγουδάνε, χωρίς ωστόσο να θεωρούν σημαντικά τα λόγια που λένε.

Για να το πάμε στα ελληνικά δεδομένα, κανένας από τη Θύρα 7 δεν συγκινείται όταν ακούει το "που εσάρωσες τη Σάντος, την ομάδα του Πελέ", αφού έγινε πριν πολλά χρόνια, όσα χρειάζονται για να του είναι αδιάφορη μια φιλική νίκη. Οι ίδιοι οι Παναθηναϊκοί έχουν πάψει να πιστεύουν το "πρωταθλητή σ' όλα τα σπορ παντοτινέ", ενώ κι οι Αεκτζήδες κόβω το χέρι μου ότι στο άκουσμα του "σουτάρετε και σπάστε τα δοκάρια" δεν δακρύζουν. Το “You'll Never Walk Alone” είναι διαφορετικό γιατί δεν γράφτηκε ποτέ για τη Λίβερπουλ, αλλά επιλέχθηκε από τους ίδιους τους οπαδούς τους Λίβερπουλ.

Για πρώτη φορά ακούστηκε στις 9 Απριλίου του 1945, όταν το μιούζικαλ “Carousel” ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ από τους Ρίτσαρντ Ρότζερς και Όσκαρ Χάμερσταϊν. Άρα σημειώνουμε, καμία σχέση με τη Λίβερπουλ, καμία σχέση με το ποδόσφαιρο. Πραγματικά γνωστό όμως έγινε όταν το 1963 διασκευάστηκε από το συγκρότημα Gerry And The Pacemakers, με καταγωγή από το Λίβερπουλ. Τα χρόνια εκείνα, οι αγώνες της Λίβερπουλ ακολουθούσαν μια μίνι συναυλία που λάμβανε χώρα πριν την έναρξη. Σε αυτήν, υπήρχε ένας dj που έπαιζε τα τοπ 10 κομμάτια εκείνης της εποχής, τα οποία τραγουδούσαν όλοι όσοι βρίσκονταν στο ΚOP (ας το πούμε πέταλο των οργανωμένων). Ένα από αυτά ήταν φυσικά των “You'll Never Walk Alone” το οποίο όμως συνεχίστηκε να ακούγεται κι αφότου ο καιρός πέρασε και δεν βρισκόταν πλέον στα τοπ 10 τραγούδια της εποχής, άρα δεν ακουγόταν από τα μεγάφωνα. Ο δεσμός είχε δημιουργηθεί, οι φίλοι της ομάδας το είχαν κάνει κτήμα τους, το τραγουδούσαν συνέχεια πριν και κατά τη διάρκεια των αγώνων, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να υιοθετηθεί σαν ύμνος της ομάδας.

Τί είναι όμως σήμερα το “You'll Never Walk Alone”;

Κάτι πολύ περισσότερο από ένας απλός ύμνος, θα έλεγα πως είναι ο τρόπος ύπαρξης ολόκληρης της ομάδας, είναι η υπόσχεση που δίνουν οι οπαδοί στους παίχτες, κι οι παίχτες μεταξύ τους, ο ένας για τον άλλον. Πάντα πριν τους αγώνες ακούγεται αυτό το τραγούδι από τον κόσμο, για να θυμηθούν οι παίχτες ότι δεν είναι μόνοι τους, αλλά και να μην ξεχάσουν το χρέος που έχουν φορώντας τη φανέλα της Λίβερπουλ: να παίζουν δηλαδή ο ένας για τον άλλον.

Η Λίβερπουλ στα χρόνια που την παρακολουθώ δεν κέρδισε ποτέ τίποτα όντας καλύτερη. Πάντα έφτανε στην οποιαδήποτε κατάκτηση με υπερβάσεις. Εκτός κι αν κανείς πιστεύει ότι η Λίβερπουλ πχ του Φίναν, του Μπάρος, του Γκαρσία, του Κάραχερ και του Τραορέ ήταν καλύτερη από αυτή του Μαλντίνι, του Κρέσπο, του Σεβτσένκο, του Πίρλο, του Γκατούζο, του Σέεντορφ, το 2005. Τότε έγινε το εξής μεταφυσικό: το ημίχρονο λήγει με 3-0 υπέρ της Μίλαν. Η Λίβερπουλ δεν έχει μπει ποτέ στο παιχνίδι, δεν είναι καν καλύτερη ομάδα, κι έχει στην πλάτη της ένα βαρύ σκορ να ανατρέψει. Πριν την έναρξη του β' μέρους όλος ο κόσμος τραγουδάει το “You'll Never Walk Alone”, με όλη του τη δύναμη, κάνοντας το χρέος του να υπενθυμίσει στους 11 που αγωνίζονταν ότι ήταν εκεί, ότι κάτι τους χρωστάνε. Όσοι αγωνίζονταν αγκαλιάζονται και δίνουν όρκο. Όχι νίκης, αλλά υπέρβασης. Γιατί τη Λίβερπουλ δεν την νοιάζουν οι νίκες. Ο τρόπος ύπαρξής της είναι το "δεν τα παρατάμε ποτέ, το παίζουμε πάντα στα όρια των δυνατοτήτων μας, δίνουμε μέχρι και την τελευταία μας πιθαμή ενέργειας". Το περίεργο τότε δεν ήταν ότι η Λίβερπουλ μπόρεσε και γύρισε το ματς, το περίεργο θα ήταν να μην το γύριζε όταν υπήρχε τέτοια ταύτιση μεταξύ 11 παιχτών και 30.000 κόσμου. Η Λίβερπουλ μπορεί να μην πάρει ξανά πρωτάθλημα, μπορεί να τα σαρώσει πάλι όλα. Το μόνο σίγουρο είναι πως ότι κι αν καταφέρει θα το έχει πετύχει με υπερβάσεις, παίζοντας με την καρδιά, παίζοντας για όλο τον κόσμο που την ακολουθεί. Γιατί αν υπάρχει 12ος παίχτης σε μια ομάδα, τότε δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τον κόσμο της Λίβερπουλ.

When you walk through a storm
Hold your head up high
And don't be afraid of the dark
At the end of the storm
There's a golden star (sky)
And the sweet silver song of a lark

Walk on...
Through the rain...
Walk on...
Through the rain
Walk through the wind
And your dreams be tossed and blown...

Walk on... (walk on)
Walk on... (walk on)
With hope (with hope)
In your heart...
And you'll never walk alone
You'll never walk alone.
Alone...

Walk on... (walk on)
Walk on... (walk on)
With hope (with hope)
In your heart...
And you'll never walk alone
You'll never walk alone.
Alone...

You'll never...
You'll never walk alone...

Walk on... (walk on)
Walk on... (walk on)
With hope (with hope)
In your heart...
And you'll never walk alone
You'll never walk alone.
Alone...

You'll never walk...
You'll never walk alone...