jazz blues rock

10 ξεχωριστές διασκευές σε τραγούδια των Depeche Mode

Ξεκινώντας αρχικά ως προϊόν της Βρετανικής  νέο – ρομαντικής σκηνής, οι Depeche Mode προχώρησαν στο να χαρακτηριστούν η πεμπτουσία της ηλεκτρονικής ποπ του ’80. Είναι ένα από τα πρώτα σχήματα που έχτισαν την μουσική τους προσωπικότητα ολοκληρωτικά πάνω στην χρήση synthesizers. Άρχισαν ως ένα  dance-pop σύνολο αλλά σταδιακά ανέπτυξαν έναν πιο σκοτεινό, πιο δραματικό ήχο που τους κατέταξε ανάμεσα στα πιο επιτυχημένα  γκρουπ της εποχής τους.

Η ιστορία των Depeche Mode ξεκίνησε το 1976, όταν οι κιμπορντίστες Vince Clarke και Andrew Fletcher από το Basildon της Αγγλίας ένωσαν τις δυνάμεις τους για να σχηματίσουν τους No Romance in China. Η μπάντα όμως είχε μικρή διάρκεια ζωής και μέχρι το 1979 ο Clarke είχε προχωρήσει στον σχηματισμό των French Look, άλλο ένα ντουέτο που περιελάμβανε τον κιθαρίστα-κιμπορντίστα Martin Gore. Σύντομα προσχώρησε ο Fletcher και το γκρουπ ξαναβαφτίζεται Composition of Sound. Αρχικά ο Clarke ανέλαβε τα φωνητικά αλλά το 1980 ήρθε ο τραγουδιστής David Gahan για να ολοκληρώσει την σύνθεση της μπάντας. Μετά την τελική αλλαγή ονόματος σε Depeche Mode, το κουαρτέτο κατήργησε όλα τα όργανα εκτός από τα synthesizers, «ακονίζοντας» με αυτόν τον τρόπο έναν λείο ήχο την techno ως βάση για τις πιασάρικες μελωδίες του Clarke.

Αφού δημιούργησαν ένα πιστό κοινό στα club του Λονδίνου, κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους Photographic το 1980, ένα κομμάτι που περιλαμβανόταν στην συλλογή Some Bizzare Album. Αφού υπέγραψαν στην  Mute Records, κυκλοφόρησαν το "Dreaming of Me" στις αρχές του 1981. Αν και ούτε αυτό το single ούτε το επόμενο "New Life", προκάλεσε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, η τρίτη τους προσπάθεια "Just Can't Get Enough," ανέβηκε στο Top Ten της Μεγάλης Βρετανίας και ο πρώτος δίσκος τους Speak and Spell, που κυκλοφόρησε το 1981 έγινε επίσης επιτυχία. Την στιγμή που οι  Depeche Mode ήταν έτοιμοι για την μεγάλη τους εμπορική επιτυχία και δόξα, ο βασικός συνθέτης Clarke αποφάσισε ξαφνικά να αποχωρήσει από το συγκρότημα για να δημιουργήσει με την  τραγουδίστρια Alison Moyet τους Yazoo, αφήνοντας το μέλλον του γκρουπ στην αβεβαιότητα.

Ο Gore πήρε τα συνθετικά ηνία της μπάντας και τα εναπομείναντα 3 μέλη προσέθεσαν τον κιμπορντίστα Alan Wilder στην σύνθεσή τους για να καλύψουν το κενό που δημιούργησε η αποχώρηση του Clarke. Αν και το A Broken Frame του 1982 παρέκκλινε ελάχιστα από την πρώιμη δουλειά των  Depeche Mode, τα δυσοίωνα τραγούδια του Gore έγιναν πιο σίγουρα και σοφιστικέ μέχρι την κυκλοφορία του Construction Time Again, το 1983.  Το Some Great Reward που κυκλοφόρησε τον επόμενο χρόνο έγινε η πρώτη εμπορική και καλλιτεχνική τους επιτυχία, καθώς οι σκοτεινές μαζοχιστικές ενασχολήσεις του Gore με πνευματικές αμφιβολίες ("Blasphemous Rumours")  και σαδομαζοχιστική χειραγώγηση ("Master and Servant") βγήκαν στο προσκήνιο. Το κοινωνικού περιεχομένου single "People Are People" έγινε μεγάλη επιτυχία και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού και τυποποίησε την μουσική στροφή της μπάντας σε πιο industrial ύφος.

Το ατμοσφαιρικό Black Celebration του 1986 συνέχισε την τάση προς την μελαγχολία και επιπλέον καθιέρωσε το γκρουπ ως μεγάλη εμπορική δύναμη. Μετά το εκπληκτικό "Strangelove," οι Depeche Mode κυκλοφόρησαν το 1987 το Music for the Masses που το ακολούθησε μία sold-out περιοδεία η οποία και έδωσε το διπλό live του 1989 με την ονομασία 101 καθώς και μία βιντεοσκοπημένη συναυλία που σκηνοθέτησε ο θρυλικός D.A. Pennebaker. Παρόλα αυτά  και παρά  τον τεράστιο αριθμό οπαδών, το γκρουπ δεν έπαψε να θεωρείται ένα underground cult φαινόμενο, πριν την κυκλοφορία του Violator το 1990, το οποίο έφτασε στο Top Ten και έδωσε τις μεγάλες επιτυχίες "Enjoy the Silence", "Policy of Truth", και "Personal Jesus."

Με την έκρηξη της alternative μουσικής στις αρχές του '90, οι  Depeche Mode αναδείχθηκαν ως ένα από τα πιο επιτυχημένα σχήματα του κόσμου και ο δίσκος τους  Songs of Faith & Devotion του 1993 μπήκε στα charts και έφτασε στο νούμερο 1. Στην κορυφή της καριέρας του όμως, το συγκρότημα βάλλεται εκ των έσω. Πρώτα με την αποχώρηση του Wilder το 1995 και μετά με την αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας του Gahan. Μετά από διάλειμμα 4 ετών οι Depeche Mode που συνέχιζαν ως τρίο κυκλοφόρησαν το 1997, το Ultra, το οποίο περιελάμβανε τα hits "Barrel of a Gun" και "It's No Good." Έναν χρόνο μετά, η μπάντα ξεκίνησε μία περιοδεία για να υποστηρίξει την κυκλοφορία του The Singles 86>98 greatest hits δίσκου.  Οι Depeche Mode έδωσαν  64 συναυλίες σε 18 χώρες μπροστά σε πάνω από 1.000.000 fans. Ήταν όμως το τέλος μιας εποχής. Κάθε μέλος αποφάσισε να κάνει ένα μεγάλο διάλειμμα για να επανενωθούν  σε 3 χρόνια.

 Το Exciter, η συνέχεια του  Ultra του 1997, κυκλοφόρησε το 2001. Τα Singles "Dream On" και "I Feel Loved" πήγαν σχετικά καλά. Δύο χρόνια αργότερα ο Gahan κυκλοφόρησε τον πρώτο του solo δίσκο, το σκοτεινό και αποπνικτικό Paper Monsters. Ο Gore ακολούθησε με την κυκλοφορία του Counterfeit . Το κάθε μέλος έκανε κι από ξεχωριστή περιοδεία σε ΗΠΑ και Ευρώπη αλλά δεν άργησε η δυναμική επιστροφή των Depeche Mode! Το Playing the Angel κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2005 με παραγωγό τον Ben Hillier (Doves, Blur, U2, Elbow).

To Delta Machine, το 13ο στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2013.  Σε δήλωση του ο Gore είπε: «Κάποια τραγούδια από το Delta Machine θυμίζουν το “Violator” ενώ κάποια άλλα το “Songs of Faith and Devotion”. Για μένα είναι ένα υβρίδιο και των δύο»… και αν κρίνουμε από το “Heaven” που μάλλον ανήκει στην δεύτερη κατηγορία, η δήλωση του ανταποκρίνεται 100% στην πραγματικότητα! «Η δημιουργία αυτού του δίσκου ήταν πολύ τρομακτική για μένα» συμπλήρωσε ο συνθέτης του group «Απλά ήθελα οι άνθρωποι να αισθάνονται καλά ακούγοντας το και να εισπράττουν ένα αίσθημα ειρήνης. Έχει κάτι το μαγικό».

Το Spirit είναι το 14ο επίσημο album των μουσικών πρωτοπόρων  και έρχεται σαν συνέχεια του Delta Machine που έφτασε στο top-five των charts σε 26 χώρες και στο νούμερο 1 σε 12 χώρες. Το Spirit έρχεται σε παραγωγή του James Ford, ιδρυτικού μέλους του συγκροτήματος Simian Mobile Disco, του οποίου το βιογραφικό περιλαμβάνει συνεργασίες με τους Florence and the Machine και Arctic Monkeys. TοSpirit κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2017, σε παγκόσμια διανομή της Columbia Records,  που περιλαμβάνει τραγούδια με πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα, όπως το «Where’s the Revolution» εμπνευσμένο από τη σύρραξη στη Συρία. «Όταν ο Μάρτιν …έγραψε τα τραγούδια πριν από δύο χρόνια, αισθανόταν ότι τα πράγματα δεν κινούνταν προς τη σωστή κατεύθυνση» ανέφερε ο Φλέτσερ στο Reuters. «Δεν θεωρούμε ότι η μουσική, αληθινά, μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, αλλά μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να σκεφτούν λίγο, να κοιτάξουν γύρω στον κόσμο και να δουν τι συμβαίνει».

Το συγκρότημα που εισήλθε στη βρετανική new wave σκηνή τη δεκαετία του 1980 και είναι γνωστό περισσότερο για την ηλεκτρονική μουσική του και όχι για τις πολιτικές του θέσεις, αποφάσισε «να εκφράσει τη γνώμη του» στην τελευταία του δουλειά, όπως είπε ο Φλέτσερ. Στο άλμπουμ Spirit οι Depeche Mode καταγράφουν την πολιτική πραγματικότητα σε Βρετανία και ΗΠΑ και κάνουν αναφορές στην άνοδο του εθνικισμού. «Νιώθω ότι υπάρχει σίγουρα μια μετακίνηση προς τα δεξιά σε όλη την Ευρώπη και στη Βρετανία σε κάποιο βαθμό και σίγουρα στην Αμερική. Προσωπικά, πιστεύω ότι είναι κάτι που εμπνέει ανησυχία. Δεν είμαστε κομμουνιστές … είμαστε ελαφρώς αριστερά … Νομίζω ότι πιθανότατα θα υπάρξει μια αντίδραση στη μουσική», σημείωσε.

Το συγκεκριμένο album ήδη έχει γίνει αγαπημένος για fans και κριτικούς, μπαίνοντας στο Top 10 δεκαπέντε χωρών, φτάνοντας στο νούμερο 5 των Η.Π.Α. και της Αγγλίας, ύστερα από αποθεωτικές κριτικές. 

---

Johnny Cash - Personal Jesus

---

Placebo - I Feel You 

---

The Cure - The World In My Eyes 

---

The Smashing Pumpkins - Never Let Me Down Again 

---

Rammstein – Stripped 

---

Marilyn Manson - Personal Jesus

---

Tangerine Dream-Preciou 

---

Hooverphonic - Shake The Disease 

---

Röyksopp - Ice Machine 

---

 Nouvelle Vague - Just Can't Get Enough