jazz blues rock

Η παροιμία «η γυναίκα του Καίσαρα δεν φτάνει να είναι, αλλά πρέπει και να φαίνεται», σε μια πιο ελεύθερη απόδοση, έχει εφαρμογή σε πολλές πλευρές της ζωής. Κυρίως όμως όταν έχει να κάνει κανείς με κάποια δημόσια δραστηριότητα. Και μια τέτοια αφορά τον κάθε καλλιτέχνη, που επιθυμεί, αλλά και πρέπει, να εκθέσει τον εαυτό μπροστά σε άλλους ανθρώπους, τις πιο πολλές φορές άγνωστους. Η μουσική δημιουργία, λοιπόν, περιλαμβάνει πέρα από την έκφραση και την σωστή παρουσίαση αυτής. Μια τέτοια πρέπει να είναι ένα μουσικό show, που θα κάνει προσφιλείς τις δημιουργίες μιας μπάντας, στο συνήθως απαιτητικό κοινό. Αλλά και μια υπενθύμιση των ήδη αναγνωρισμένων δημιουργιών, πάλι χρειάζεται ένα καλοδουλεμένο show.

Η ζωντανή εμφάνιση της φωνής των Rainbow, του JOE LYNN TURNER στο Eightball, στις 30 Αυγούστου, μάλλον σκοπό  είχε ένα πολύ καλό show, πάντα συνοδεία κλασικών πια τραγουδιών. Και αν αναλογιστώ την προσέλευση, πολύς κόσμος το περίμενε. Και το αποτέλεσμα ήταν μάλλον αναμενόμενο.  Αλλά θεμέλιο αυτής της επιτυχής συναυλίας υπήρξαν καταρχήν οι μουσικοί που στελέχωσαν την αγέραστη φωνή του Turner, με βασικό ρόλο όμως και των συγκροτημάτων, που ανέλαβαν να ζεστάνουν το κοινό. Αλλά πηγαίνοντας στα συγκεκριμένα γεγονότα, ας τα πάρουμε όλα από την αρχή.

Οι πόρτες άνοιξαν λίγο πριν τις 21:00 και το ευχάριστο ήταν, πως ο κόσμος που περίμενε μπήκε κάθισε ακριβώς μπροστά στην σκηνή, στα «κάγκελα». Η τυπικότητα στην έναρξη της συναυλίας προσέδιδε ακόμα ένα συν σε αυτό το event. Οι πρώτοι ανέβηκαν στην σκηνή οι Circus Veil στην προγραμματισμένη ώρα τους. Άλλο ένα ελπιδοφόρο συγκρότημα της Θεσσαλονίκης, μέσα σε hard rock μονοπάτια, αλλά με μια πιο φρέσκια ματιά, που θυμίζει την ανάλογη σκανδιναβική σκηνή. Ξεκίνησαν να παίζουν το Reach the Top, το τραγούδι είναι και το πρώτο τους βιντεοκλίπ. Εύκολα απέσπασαν την προσοχή των fan του Joe Lynn Turner, που  βρισκόταν μπροστά στην σκηνή. Το Walk your Way με εντυπωσίασε αρκετά, κυρίως λόγο της έξυπνης του σύνθεσης. Οι epic κιθάρες, που θυμίζουν Manowar, να μετατρέπονται σε ένα rap rock στυλ, αλλά πάντα μέσα στα πλαίσια του είδους που παίζουν. Το επόμενο Suicide Crisis ορισμός του κλασικού hard rock, απέσπασε πάλι ζεστό χειροκρότημα, ενώ συνεχιζόταν η προσέλευση του κόσμου. Τα επόμενα Find the Time και Goin’ On άμβλυναν λίγο το ενδιαφέρουν του κόσμου, αλλά πάλι το χειροκρότημα ήταν πολύ ζεστό. Και για να ανέβει το θερμόμετρο λίγο ακόμα στο τελευταίο τραγούδι του σετ τους, το Freakin’ Out. Ένα πολύ δεμένο σύνολο με ταλαντούχους μουσικούς και πολύ καλή σκηνική παρουσία. Ένα μείον που εντόπισα ήταν τα κενά ανάμεσα στα τραγούδια τους, κάτι που μάλλον πολύ εύκολα διορθώνεται.

Μετά από ένα περίπου 20-λέπτο, το οποίο θεωρώ πολύ μεγάλο διάστημα για αλλαγή σε τέτοιου επιπέδου live, ανέβηκαν οι Bad Name. Μια μπάντα που αποτελείται από πολύ έμπειρους μουσικούς και παρ’ όλο που το setlist τους περιλαμβάνει μόνο διασκευές, ορισμένες από αυτές είναι πολύ ιδιαίτερες. Το ξεκίνημά τους με το Into The Arena των McAuley Schenker Group, έδειξε από τις πρώτες νότε τη μουσική τους αξία. Με τον κιθαρίστα τους Γιώργο Ματίκα να εντυπωσιάζει με το παίξιμό του.  Το επόμενο So Cold του Richie Kotzen ανέβασε ακόμα πιο πολύ την θερμοκρασία, πάντα με την μεταφορική έννοια, σε έναν χώρο, στον οποίο συνεχιζόταν προσέλευση. Το T.N.T. των AC/DC απογείωσε το κοινό και όχι λόγω της γνωστής σύνθεσης, αλλά και της εντυπωσιακής παρουσίας της τραγουδίστριας. Και όχι μόνο της φυσικής. Ακολούθησε το Whole Lotta Love των Led Zeppelin, κάπως κομμένο, αλλά πάντα άψογα εκτελεσμένο. Το επόμενο όμως Rock Bottom των U.F.O., ήταν μακροσκελές. Μια επίδειξη των δυνατοτήτων των μουσικών, άκρως εντυπωσιακή. Το So Hot του Kid Rock συνέχιζε το show, με το κλείσιμο να γίνεται με μια πολύ ενδιαφέρουσα επιλογή, το Balland Of John Henry του Joe Bonamassa. Μια ιδιαίτερη σύνθεση, που σίγουρα θέλει πολύ μεγάλη ικανότητα για να εκτελεστεί σωστά, κάτι που πραγματοποιήθηκε.

Επόμενο σχήμα ήταν του Γιώργου Γάκη, οι TroubleMakers. Πασίγνωστο σχήμα της πόλης, αλλά με επιτυχία σε όλη την Ελλάδα. Μια μπάντα προσαρμοσμένη στις απαιτήσεις του κοινού, κατάφερε να μείνει απαράλλαχτη πάνω από δύο δεκαετίες. Με ένα setlist που περιλάμβανε γνωστές επιτυχίες της χρυσής εποχής του hard rock κατάφερε να ξεσηκώσει το κοινό, μετατρέποντας το live σε ένα τεράστιο πάρτι. Η επικοινωνία του άμεση και με το κοινό να ανταποκρίνεται με το κάθε του κάλεσμα να τραγουδήσει μαζί του. Ένας πραγματικός showman, με φωνή που θα ζήλευαν ακόμα και μεγάλοι frontmen. Αλλά η σιγουριά του μπροστά στο κοινό, δεν οφείλεται μόνο στην πολυετή του πείρα, αλλά και στους μουσικούς που τον συνόδευαν. Επαγγελματίες σε όλα τα επίπεδα και με μοναδική ικανότητα παιξίματος. Αν και δεν είμαι υπέρ των χιλιοτραγουδισμένων hits σε μια ζωντανή εμφάνιση μιας μπάντας, παρ’ όλα αυτά ευχαριστήθηκα το show, μαζί με όλους τους παραβρισκόμενους που είχαν γεμίσει πλέον τον χώρο του eightball. Αλλά ακόμα και μένα τον γκρινιάρη κατάφερε να ικανοποιήσει κλείνοντας το πρόγραμμα  του με ένα ηπειρώτικο, σε hard rock εκτέλεση.  Επαγγελματίας που ξέρει να κερδίζει το κοινό.

Χωρίς καμιά καθυστέρηση στην αλλαγή, μιας που ίδιοι μουσικοί στελέχωσαν και το τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς, ανέβηκε ο Joe Lynn Turner. Το πρώτο Perfect strangers, μάλλον αταίριαστο  σαν τίτλος και μόνο, μιας που το πάρτι πήρε φωτιά. Σχεδόν απαράλλαχτος μέσα στα χρόνια. Ο εξηντάρης πια μουσικός έχει κρατήσει όλα τα θετικά από την εποχή που μεσουρανούσε. Μέχρι και το μαλλί αλά Marky Ramone, έχει διατηρήσει ίδιο. Στο επόμενο I surrender, νόμιζες ότι άκουγες τους ίδιους Rainbow. Σειρά είχαν τα Can’t happen here, Stormbringer, Can’t let you go, τα οποία αποδείκνυαν συνεχώς την αξία του καλλιτέχνη. Η αντίδραση του κόσμο εξέπληξε ακόμα και τον ίδιο τον τραγουδιστή, που εύκολα βρήκε τρόπο επικοινωνίας μαζί του. Η τριλογία αφιερωμένη στα όνειρα ακολουθούσε μέσα από τα Street of dreams, Street of broken dreams και King of dreams κάνοντας τον χώρο πραγματικό όνειρο για κάθε ροκά. Η συνέχεια άνηκε στις δικές του στιγμές στο σουπερ γκρουπ με το Jealous lover, για να πιάσει μετά τους Deep Purple με τα Highway star και Burn. Δεν υπήρχε πλέον ούτε ένας που δεν τραγουδούσε. Όμως ακόμα μια μεγάλη στιγμή μας επιφύλασσε τραγουδώντας τα Man on the silver mountain και Long live rock ‘n ‘ roll τιμώντας τον Ronnie James Dio με τον καλύτερο τρόπο. Το πρόγραμμα έκλεισαν τα κλασικά  Smoke on the water και Johnny B Good με την συμμετοχή του Γιώργου Γάκη και της καταπληκτικής Jane των Bad Name.

Η συναυλία δεν χωρά πολλή κριτική, γιατί στην ουσία ήταν κάτι ανάμεσα σε πάρτι και show, θυμίζοντας πολλές φορές τα «μπουζούκια», αλλά με κλασικό ροκ. Ωστόσο κανένας δεν έφυγε παραπονεμένος και σίγουρα ήταν καταπληκτικό event. Για τον ήχο στον συγκεκριμένο χώρο, οποιαδήποτε αναφορά είναι περιττή, η εμπειρία των τεχνικών μπορεί να ανταπεξέλθει σε κάθε πρόκληση.