jazz blues rock

Είναι μια παγκόσμια γιορτή. Όχι. Είναι κάτι περισσότερο, μια προσωπική δήλωση.

Το Σάββατο είναι η περισσότερο αναμενόμενη ημέρα της εβδομάδας. Ένα σποραδικό φαινόμενο με την απαραίτητη συνέπεια που χρειάζεται ένας θεσμός. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει συνολικά περίπου 52 ευκαιρίες το χρόνο, (μία την εβδομάδα) για να περάσει καλά ή τουλάχιστον για μια φιλότιμη προσπάθεια να μην τα σκ…σει.

O προορισμός είναι πάντα ο ίδιος’ ένα μέρος στο οποίο θα νοιώθεις ευπρόσδεκτος και αποδεκτός.

Ακολουθεί η εμπειρία μου

Η ιεροτελεστία
Φτάνοντας, χαμογελάω (δεν είναι απαραίτητο να το εννοώ) και σφίγγω δυναμικά όποιο χέρι μου προταθεί τινάζοντάς το πάνω - κάτω όχι πάνω από τρείς φορές.

Αφού συνήθως χαίρομαι πολύ με όποιο καινούριο πρόσωπο γνωρίσω, παραγγέλνω το ποτό μου.

Το ποτό είναι απαραίτητο.

Δε θυμάμαι από πότε, όμως σίγουρα δεν θα ξεχάσω την ανατριχίλα που με διαπέρασε την πρώτη φορά που μύρισα ουίσκι. Μοιάζει με το πρώτο τσιγάρο που έκλεψα από τη θεία μου και πήρα τις πρώτες 2-3 τζούρες στην τουαλέτα, πριν σιχαθώ τα άντερά μου, και περάσω την υπόλοιπη μέρα αδειάζοντας την οδοντόκρεμα.

 Όμως ούτε ξενέρωσα, ούτε το έβαλα κάτω!

Το ουίσκι από τότε με χαλάει και τα Camel της θείας θα ήταν μάλλον Τούρκικα. Γι αυτό πλέον πίνω το ποτό μου με χυμό και διαλέγω καπνό που δεν θα με κάνει να ξεράσω (για τους άλλους δεν μπορώ να είμαι βέβαιος).

Κοινωνικοποίηση on the dance floor

Προσπαθώ να κάνω blend in με την παρέα και τον κόσμο του μαγαζιού. Δεν τα καταφέρνω καλά να κοινωνικοποιούμαι αλλά θα το θυμηθώ μετά την δεύτερη ή τρίτη ερώτηση που θα απαντήσω με χαμόγελο κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι μου.

Η ξανθούλα απέναντι με τσεκάρει. Χαμογελάω και συνεχίζω να χαζεύω αδιάφορα. Είμαι ακόμα στο πρώτο ποτό, οπότε ο έρωτας θα πρέπει να περιμένει.

Περνάω την περισσότερη ώρα εναλλάσσοντας ποτό και τσιγάρο για να μοιάζω όσο λιγότερο γίνεται με παλτό.

Μία γρήγορη ματιά γύρω μου αρκεί για να βεβαιωθώ. Δεν είμαι ο μόνος! Με τη διαφορά ότι όλοι οι άλλοι έχουν ένα μόνιμο χαμόγελο και μια λάμψη στα μάτια.

Διάολε, τί κάνω λάθος;

Επειδή δεν έχω βρει ένα καλό λόγο στον εαυτό μου μέχρι σήμερα, χαμογελάω για να μην ξενερώσω όλους τους άλλους που περνάνε καλά.

Dance, baby, dance!

Συνήθως ξεκινάω με το να κουνώ ρυθμικά το πόδι μου από το γόνατο και κάτω διατηρώντας ένα cool βλέμμα τύπου «ελέγχω την κατάσταση». Λίγα ποτά αργότερα και ξεδιπλώνω την ψυχή μου στο dance floor με κλειστά μάτια και hands in the air like I don’t care.

Προσοχή! Αυτό το σημείο είναι από τα πιο σημαντικά της βραδιάς αφού από εδώ και πέρα κάθε σταγόνα μετράει. Είναι το make it, or break it της κατάστασης.

Είναι το σημείο που έχεις συμπληρώσει το απαραίτητο απόθεμα υγρού θάρρους για να πάς να σώσεις την ξανθούλα από τους καρχαρίες που μαζί με εσένα έχουν συμπληρώσει τον απαραίτητο αριθμό Vodka-Red και πλέον πλησιάζουν επικίνδυνα. Αν ξεχαστείς, κωλυσιεργήσεις ή πιεις λίγο παραπάνω, φλερτάρεις επικίνδυνα με το ενδεχόμενο σε βρει το τέλος της νύχτας ξαπλωμένο στο γρασίδι κλαίγοντας στην αγκαλιά του πορτιέρη για λόγους όπως «δεν με κατάλαβε ποτέ, Βαγγέλη, ήταν μία αχάριστη σου λέω» και οι τριγύρω θεατές να συμπάσχουν. #true_story

Η ώρα της φωτογραφίας

Είναι η απόδειξη στα social media ότι είσαι γα…ος και φαίνεσαι! Ένας ακήρυκτος διαγωνισμός μεταξύ μας.

Υπάρχουν κάποια αρχέτυπα στις πόζες που αν τηρηθούν ευλαβικά μπορούν να εκτοξεύσουν το μετρητή γαμ…ύνης στα ύψη.

Αυτά που έχω προτιμήσει στο παρελθόν είναι:

1.     Τα πιστόλια Μήτρογλου με τη φάτσα του Joey (από τα φιλαράκια).

2.     Το κοιταζω-αδιάφορα-τριγύρω-χωρίς-να-έχω-παρατηρήσει-το-φωτογράφο-με-τον-εξοπλησμό-των-universal-studios-στη-μούρη-μου.

3.     Σφίγγομαι τόσο όσο (αγαπημένο του καλοκαιριού).

4.     Το κλασικό duckface που όλου λατρεύουμε να μισούμε.

Η αλήθεια είναι πως στις φωτογραφίες απέφευγα να χαμογελάω λόγο εξαγωγής ενός χαλασμένου τραπεζίτη, πράγμα το οποίο στο παρελθόν μου στέρησε πολλούς πόντους στο fun-o-meter. Στη συνέχεια όμως ανάθρεψα στην ιδέα ότι όσο υπάρχουν τύποι εκεί έξω που πλασάρουν τη μόδα με το μουστάκι του παιδεραστή και είναι αισθητικά και κοινωνικά αποδεκτό εγώ θα παραμείνω ένας μοντέρνος πειρατής.

Απολογισμός με θέα το ταβάνι

Είτε κατάφερα να πάρω τον αριθμό της ξανθούλας, μόνο και μόνο για να διαπιστώσω την επομένη ότι άνηκε στη χοντρούλα κολλητή της (καταραμένα και ευφυέστατα...), είτε με γύρισε σπίτι ο Βαγγέλης «κομμάτια», λέγοντας μου ότι αυτός δεν θα μου φερόταν ποτέ έτσι.

Καθώς τα χρόνια περνούν είναι μάταιο να αποφεύγω την αλήθεια μου.

Είναι δύσκολο να νοιώθεις μόνος μέσα σε τόσα χαμόγελα μοναξιάς... Δεν κρύβεται στο χαμόγελο η χαρά. Μακάρι, αλλά δεν... Όσο με παίρνει γλυκά ο ύπνος και οι λέξεις γίνονται εικόνες και οι εικόνες αισθήσεις, δεν είναι πια η μοναξιά που με φοβίζει..

Φοβάμαι ότι αύριο θα είναι και πάλι Σάββατο...