jazz blues rock

Ημερολόγιο Καταστρώματος: Ταξίδι με Tiger Lillies     

Λίγο πριν την συναυλία

Η συνάντηση δόθηκε. Λίγα μέτρα πριν τον συναυλιακό χώρο. Θα έπρεπε να διασχίσουμε το πάρκο. Το σκοτάδι είχε μόλις πλέξει το πλέγμα του και περίμενε τα ανυποψίαστα θύματα του να πιαστούν μέσα του. Εμείς όμως είχαμε εφοδιαστεί καλά. Δύο μπίρες για το δρόμο.  

-Στη υγειά μας!

-Που λέει ο λόγος!

Η συζήτηση κυμαίνεται γύρω από θέματα αγαπημένα. Αυτά που σε συντροφεύουν τέτοιες στιγμές. Ο θάνατος φυσικά. Συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει. Κι εκεί που περιμένεις, μέσα στο σκοτάδι, να σε επισκεφθεί –κλασικό μοτίβο- έρχεται και δεν σε αγγίζει. Γιατί δεν μπορεί να σε σκοτώσει, γιατί κόλαση είναι αυτό που ζεις, κι όχι αυτό που προσδοκάς. Γιατί τα ανθρώπινα ναυάγια έχουν την τάση να βυθίζονται πιο γρήγορα και πιο βαθιά από τα ναυτικά.

Στην είσοδο του Θεάτρου

Εκεί ακριβώς βρίσκονται πλήθος επιβάτες. Βρίσκονται μαζεμένοι στις κουπαστές. Συζητήσεις για παλαιότερα ταξίδια. Γέλια ακούγονται, διαταράζοντας την βουβή εναλλαγή συζητήσεων. Η επιβίβαση έχει αρχίσει. Υπάρχει ένας μικρός συνωστισμός, αλλά η χαρούμενη διάθεση των επιβατών δεν αφήνει τους επιβάτες να δυσανασχετήσουν. Άλλωστε το περίμεναν αυτό το ταξίδι εδώ και καιρό.

Όταν το σκοινί λύθηκε

«Άνθρωπος στην σκηνή»! Τα φώτα έσβησαν. Τα έντονα χειροκροτήματα έδωσαν την θέση τους σε μια απότομη σιωπή. Σαν να συνειδητοποίησαν ότι όλα τώρα αρχίζουν. Κανείς δεν κουνήθηκε. Η ανυπομονησία για το ταξίδι έδωσε την θέση της σε διάφορα συναισθήματα. Όλοι έμειναν βουβοί, περιμένοντας το ταξίδι να πει την πρώτη λέξη.

Τότε συνέβη κάτι πραγματικά φοβερό. Φαντάσματα άρχιζαν να διαπερνούν και να διασχίζουν την σκηνή.  

Φαντάσματα, τα οποία επιβεβαιώνουν την ύπαρξη τους. Η απουσία τους με έναν περίεργο τρόπο  επιβεβαιώνει την ύπαρξη των όσων εξιστορούνται. Η αχνή αυτή παρουσία τους, τα θολά περιγράμματα των σωμάτων τους, που αφήνονται  πίσω στην σκηνή και μπροστά από τα αληθινά σώματα που παραμένουν πίσω παρακολουθώντας τα, επικυρώνουν ότι η απουσία πολλές φορές είναι αυτή που δείχνει την ύπαρξη αυτού που δεν φαίνεται. Τα αληθινά σώματα, μην μπορώντας να αντιδράσουν, παραμένουν παγιδευμένα πίσω, ακίνητα. Και το μόνο που μπορούν να κάνουν για να λυτρωθούν είναι να αφήσουν τα λόγια τους, το τραγούδι τους να ακολουθήσει την ιστορία που περιγράφουν αυτές οι φωτεινές σκιές που εναλλάσσονται πάνω στην σκηνή. Τα λόγια τους είναι και δικά μας λόγια.

Το Ταξίδι

Έχουμε φύγει. Αλήθεια ή ψέματα. Τα όρια έχουν ήδη διασχιστεί. Κινούμαστε με άνεση ανάμεσα σε ψευδαίσθηση και πραγματικότητα, φυσικό και υπερφυσικό, ορατό και  αόρατο,  α-λογο και  λογικό.

Το άλμπατρος και άλλα δαιμόνια

Το άλμπατρος που συντροφεύει το ταξίδι μας, δεν μας αφήνει περιθώρια να επιστρέψουμε. Είναι ο μόνος, ξένος μέσα σε ξένους. Κι όμως είναι εκεί. Για να μας θυμίσει με τη παρουσία του, την αδυναμία μας. Πώς τολμά; Ή γιατί εγώ δεν τολμώ; …

Γέρος ναυτικός:

«Είχα κάνει ένα αποτρόπαιο πράγμα

Και μόνο συμφορά θα  έφερνε»

Δεν αναγνώρισε το σεβασμό για τους άλλους, για τους ξένους, για τα άλμπαντρος, που δεν υπάρχουν πια ή γι’ αυτούς που δεν είναι ακόμη εδώ, τωρινοί ζώντες. Ήδη νεκροί ή αγέννητοι ακόμη.

Η μπόρα

Σύννεφα εμφανίζονται, δαιμονικοί άνεμοι ηχούν στα αυτιά μας σαν σειρήνες. Πώς να μην παρασυρθείς;

I can’t stop dreaming. Και τώρα μπροστά του εμφανίζονται όλοι. Όλα αυτά τα φαντάσματα. Όλα μαζί σε μια ασυγχρονία του ζωντανού παρόντος. Μια σύγχυση αναγκαία για την κατανόηση. Πλανάται το φάντασμα της δικαιοσύνης, αλλά όχι της αντεκδίκησης. «Μα πώς είναι δυνατόν να είναι εκεί μπροστά, ενώ έχουν πεθάνει αυτοί οι ναύτες;»

Η κόλαση

Let it snow, let it snow! Χιλιάδες νιφάδες πέφτουν. Από την μία καίγεσαι, από τις φωτιές και από την άλλη παγώνεις. Και συνεχίζει να προχωρά,  σαν κάποιος που ‘χει μείνει άναυδος, μαρμαρωμένος, πέτρα.

Χωρίς αυτή την ασυγχρονία του ζωντανού παρόντος με τον εαυτό του, τι νόημα τάχα θα είχε να θέσουμε το ερώτημα "πού;", "πού αύριο;" ("whitherΆ")».

Ένα κουτάκι μπίρας ανοίγει. Πώς αλλιώς να αντέξεις; Κάτι έπρεπε να δια-σπάσει και πάλι τα σύνορα.

Και ο γέρος ναυτικός τις αισθήσεις έχει χάσει:

Πλέον δεν υπάρχει χαρά, λύπη, θυμός ή ενθουσιασμός. Έχεις γίνει σοφός. Η λύπη του είναι ότι δεν νιώθει πια, το κενό που βίωνε αντικαταστάθηκε από το τίποτα. Το τίποτα δεν χωρά κάτι μέσα του. Και ούτε κάτι μπορεί να φύγει από μέσα του, ώστε να το απαλλάξει. Κι αυτή θα είναι η λύπη του. Μια λύπη που δεν μπορεί να βιωθεί.
Και έρχεται η στιγμή που δεν επιθυμείς πια τον θάνατο

Όχι από ευτυχία που προσδοκάς

Αλλά από γνώση ότι είσαι ήδη στην κόλαση

Νεκρός αλλά ζωντανός μες στον θάνατο σου

Ότι δεν μπορείς να πεθάνεις πια όσο και αν το προσδοκάς.

Living Hell

Μιλούσαμε μόνο για να σπάσουμε την βουβαμάρα τη θάλασσας

Ακόμη και ο σάπιος βυθός σάπιζε

Ανέκφραστα γυάλινα μάτια

Που κάνει την καρδιά σου στεγνή σαν τέφρα

Πλέον η σιωπή σαν μουσική βυθιζόταν μες στη ψυχή μου

Το πλήρωμα του… χρόνου

Το πλήρωμα είναι ήδη ανεβασμένο στην κουπαστή και δίνει μάχη. Θύμησες και εικόνες χτυπούν αλύπητα τα μυαλά τους.  Μπλεγμένοι ανάμεσα σε κόκαλα νεκρών και ζωντανών, παγιδευμένοι μέσα σε ιστούς που οι σκιές έχουν πλέξει περίτεχνα, μισοβυθισμένοι πάνω σε πλημμυρισμένες σχεδίες, που επιπλέουν πάνω από  βυθούς τρικυμισμένων θαλασσών. Και εκεί καλούνται να πιάσουν κουβέντα με φαντάσματα, αιωρούμενους άπιαστους αγγέλους και γλοιώδη πλάσματα της θαλάσσιας αυτής Κόλασης. Τώρα δεν υπάρχουν άλλοι νόμοι. Μόνοι αυτοί εδώ. Ο κόσμος αυτός εδώ περιμένει από μας που τον επισκεφτήκαμε με τόσο θράσος να τον κατανοήσουμε. Και μόνο τότε, ίσως τότε, μας δώσει ένα σημάδι, ένα αχνό σημάδι, σαν όλα αυτό τον περιπλανώμενο θίασο φαντασμάτων, για να βρούμε τον δρόμο για την έξοδο….Αν υπάρχει.

Το τίμημα για την επάνοδο

«…είναι και πάλι με σοφία καμωμένο… Κι εσύ που αργόσυρτα διαβάζεις, αγαπημένε αναγνώστη, τούτες τις ακαταλαβίστικες γραμμές… Άκου! Το μυστικό για την επάνοδο, είναι κάτω απ’ τη γλώσσα σου υφασμένο. Για να το βγάλεις από μέσα σου, πρέπει να μάθεις να ακούς. Και για να μάθεις να ακούς, πρέπει να μάθεις να κοιτάζεις με σοφία τις σκιές, κλείνοντας πάντοτε τα μάτια. Κάτω απ’ του δέντρου αυτού τον ίσκιο που σου δείχνω, Εγώ, ο αφελής Καλεσμένος, εδώ! Κάτω απ’ τα πόδια μου, μπροστά σ’ αυτό το μνήμα. Εδώ! Εδώ! Στάσου!»

SAMUEL TAYLOR COLERIDGE

Στεριά! Στεριά!

Λίγο πρι τελειώσουν –ή αρχίσουν όλα. Το πλήθος άρχισε να ζητωκραυγάζει. Πολλοί από αυτούς ήταν όρθιοι. Δεν σταμάτησαν. Αυτή η Κόλαση πολύ μ’ αρέσει! Το ταξίδι ήταν… φανταστικό. Οι άνεμοι οδήγησαν τελικά το πλοίο στην στεριά. Αυτό το ταξίδι δεν είχαμε φωτογραφική μηχανη να το αποτυπώσουμε. Θα μείνει στο μυαλό μας και στα γραπτά μας γιατί δεν εμπιστευόμαστε τελευταία την μνήμη μας. Κοίτα να δεις. Το εισιτήριο ήταν αεροπορικό. Οι θεοί της Τέχνης το έβαλαν σκοπό να σε κάνουν σοφότερο πάλι...