jazz blues rock

Σερβίροντας μια… Στραφατσάδα!!

---

Πότε ξεκίνησε η ενασχόληση σου με τη μουσική;

Μάλλον, η μουσική ξεκίνησε να ασχολείται μαζί μου. Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Πέρασα διάφορα στάδια. Μικρός, καθόμουν μ’ ένα μπαγλαμαδάκι μπροστά απ’ την τηλεόραση και έβλεπα το «Μινόρε της αυγής» και παρόλο που δεν με ενδιέφερε καθόλου η πλοκή (καθότι πολύ μικρός),ανυπομονούσα να έρθει η στιγμή που θα παίζονταν τα τραγούδια της σειράς. Αργότερα (στην Γ’ Λυκείου), ήρθε η πρώτη κιθάρα και μαζί της τα πρώτα τραγούδια σε παραλίες, σπίτια, ταράτσες, πεζόδρομους κλπ. Κάπου εκεί, αποφασίζουμε με δυο φίλους να κάνουμε το πρώτο μας βήμα και να δοκιμάσουμε να παίξουμε στη μουσική σκηνή «Βάτραχοι». Παρά την απειρία μας, ήταν ένα υπέροχο live, κυρίως γιατί το μοιραστήκαμε με αγαπημένους φίλους.

Κατόπιν, γνωρίζω τη δασκάλα φωνητικής (και πλέον πολύ αγαπημένη φίλη), Άννα Κτενά, όπου για 2 χρόνια παρακολουθώ κοντά της μαθήματα τραγουδιού. Ήταν πολύ όμορφη περίοδος και παρόλο που πολύ γρήγορα γίναμε φίλοι, υπήρχε πάντα σεβασμός και απ’ τις δυο πλευρές κι έτσι δεν ξεπερνούσαμε ποτέ τα όρια του που ξεκινάει το μάθημα και που η παρέα. Ταυτόχρονα, παρακολουθούσα και μαθήματα κιθάρας. Ακολουθεί μια μεγάλη παύση(περίπου 4 χρόνων),κυρίως λόγω σπουδών και δουλειάς και ταυτόχρονα ένα μεγάλο «κενό». Μέχρι το 2007,όπου γνωριζόμαστε με τη Ρόλη Γιαμοπούλου. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα αλλάζουν εντελώς και μάλιστα χωρίς να το προσπαθήσουμε ιδιαίτερα. Αρχικά, αποφασίσαμε να στείλουμε ένα τραγούδι(τη Φάτσα) στο φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Αυτή ήταν και η αρχή της Στραφατσάδας... μόνο που ακόμη δεν το γνωρίζαμε. Στο μεταξύ, γνωρίζω τον Δημήτρη Κωνσταντόπουλο. Έναν εξαιρετικό μουσικό, με πολλές ώρες live στην πλάτη του και μεγάλη εμπειρία. Ε, μετά ήρθε κι έδεσε η παρέα. Μια παρέα, που μέσα απο πολλές ώρες προσπάθειας, γέλιου, χαράς, λύπης, στο στούντιο και πάμπολλες ιδέες που αλληλοσυμπληρώνονταν, κατέληξε να σας συστήσει τους ήρωες της Στραφατσάδας. Το περίεργο, όλα αυτά τα χρόνια, είναι πως ποτέ κάτι που είχε να κάνει με τη μουσική, δεν ήρθε μέσα από διαδικασία σκέψης. Όλα πάντοτε συνέβαιναν μέσα από μια ανάγκη έκφρασης. Γι’ αυτό και λέω πως, μάλλον η μουσική ασχολήθηκε μαζί μου.

Πραγματοποιείς εδώ το ντεμπούτο σου στη δισκογραφία μαζί με την Ρόλη Γιαμοπούλου με μια ενδιαφέρουσα εργασία με δικές σου συνθέσεις που φέρει τον τίτλο «Στραφατσάδα». Μίλησε μας για το υλικό αυτής της δουλειάς.

Η όλη διαδικασία της δημιουργίας αλλά και της υλοποίησης της Στραφατσάδας ήταν πανέμορφη και μαγική. Συνήθως, έδινα στη Ρόλη, σε εντελώς πρόχειρη ηχογράφηση, με μια κιθάρα και μια φωνή, ν’ ακούσει κάποιο νέο τραγούδι. Κι όταν έβλεπα εκείνο το χαρακτηριστικό της χαμόγελο καθώς το άκουγε, τότε σκεφτόμουν ... «ωραία, είμαστε σε καλό δρόμο». Είναι πολύ σημαντικό, οι άνθρωποι που συνεργάζεσαι, να αγαπούν, να εκτιμούν και να αγκαλιάζουν αυτό που κάνεις. Αυτό σου δίνει κουράγιο και δύναμη να συνεχίσεις. Κι εκείνη, το έκανε κάθε φορά. Άλλες πάλι φορές, της έλεγα ιδέες για θέματα που θα ήθελα να γράψω και τον τρόπο με τον οποίο θα ήθελα να τα προσεγγίσω. Αφού είχαμε λοιπόν τον κορμό του τραγουδιού και αφού μου έλεγε κι εκείνη την άποψή της, κατόπιν πηγαίναμε στο στούντιο. Εκεί πια με τη τεράστια βοήθεια του Δημήτρη, αρχίζαμε όλοι μαζί να «χτίζουμε» και να «ντύνουμε» το κάθε τραγούδι. Υπήρχε πραγματικά καταιγισμός ιδεών και ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο σ’ αυτή τη διαδικασία. Ακόμη και τις φορές που διαφωνούσαμε, προσπαθούσαμε να κρατάμε ήρεμους τόνους. Εντάξει, δεν τα καταφέρναμε και πάντα, αλλά δεν θυμάμαι και περισσότερα να σας πω ;)

Έξω απ’ το στούντιο υπήρξε πάλι μια πολύ καλή παρέα με δυο ανθρώπους που με το ταλέντο τους, «έντυσαν» το δίσκο. Πρόκειται για το Γιώργο Στεργιούλα, που είμαι σίγουρος ότι θα ξεχωρίσει με το ταλέντο του και σύντομα θα τον μάθετε, που επιμελήθηκε τη φωτογράφιση και το Θάνο Ντρίβα, που παρόλη την πίεση χρόνου που υπήρχε ανταποκρίθηκε άψογα, που έκανε το artwork του cd. Τους υπέρ ευχαριστώ και τους δύο.

Όσον αφορά τα τραγούδια. Πρόκειται για τραγούδια που το καθένα απ’ αυτά συστήνει και κάποιον ή κάποιους ήρωες. Ήρωες όμως, όχι με την έννοια και την εικόνα που έχουμε στο κεφάλι μας συνήθως. Είναι όλοι απλοί καθημερινοί άνθρωποι. Κι αυτό ακριβώς πραγματεύεται η Στραφατσάδα. Ότι δηλαδή, δεν χρειαζόμαστε «υπερδυνάμεις» για να κάνουμε τη διαφορά. Όλοι είμαστε ξεχωριστοί και εξίσου απαραίτητοι και σημαντικοί. Οι επιλογές μας και οι πράξεις μας, μας κάνουν «ήρωες». Στη Στραφατσάδα, δεν θα βρεις ανθρώπους που «σώνουν» τον κόσμο. Θα βρεις όμως ανθρώπους που κάνουν κάτι εξίσου δύσκολο και αναγκαίο για να αλλάξει αυτός ο κόσμος προς το καλύτερο. Ανθρώπους δηλαδή, που δε σηκώνουν απλώς το δάχτυλο να δείξουν κάποιον φταίχτη, αλλά που τολμούν να κάνουν την αυτοκριτική τους (κάτι στο οποίο, νομίζω, υστερούμε αρκετά), που όλοι μαζί προσπαθούν να δώσουν λύσεις σε ότι τους προβληματίζει, που διαρκώς ονειρεύονται και που φυσικά ερωτεύονται και αγαπούν... τον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους περισσότερο απ’ τον εαυτό τους. Αγαπούν τον άλλο όπως είναι. Με τα θετικά και τα αρνητικά του, χωρίς να θέλουν να τον αλλάξουν με τρόπο που θα εξυπηρετεί τις δικές τους ανάγκες.

Αλήθεια πως προέκυψε ο τίτλος του δίσκου;

Λόγω του ότι στο δίσκο περιέχονται τραγούδια από διάφορα είδη μουσικής και λόγω του ότι η «Φάτσα» που είναι και το πρώτο τραγούδι στο δίσκο, είναι το αγαπημένο μου, προέκυψε ένα λογοπαίγνιο που ήταν το ανακάτεμα του φαγητού στραπατσάδα και της «Φάτσας». Έτσι λοιπόν είναι και ο δίσκος, σαν την στραπατσάδα. Διάφοροι άνθρωποι, σε ποικίλους ρυθμούς, με ανάμικτα συναισθήματα. Όλοι όμως, εξίσου σημαντικοί για να πετύχει η «συνταγή».

Από πού εμπνέεσαι όταν αποφασίζεις να δουλέψεις ένα μουσικό θέμα; Από την άλλη υπάρχουν μουσικοί που να σε έχουν «επηρεάσει» πάνω στο δικό σου παίξιμο;

Η έμπνευση μπορεί να πηγάσει απ’ το οτιδήποτε... κι αυτή είναι η ομορφιά της. Μπορεί να είναι κάτι που παρατηρώ καθώς περπατάω, μια ατάκα που θ’ ακούσω, ένα έντονο συναίσθημα που θα μου δημιουργήσει μια κατάσταση ή ένας έντονος προβληματισμός γύρω από κάποιο ζήτημα. Αυτό αφορά κυρίως το στιχουργικό κομμάτι. Αφού έχω το στίχο στο χαρτί, τον διαβάζω και προσπαθώ να δημιουργήσω εικόνες. Αυτές οι εικόνες (και τα συναισθήματα που μου προκαλούν) είναι που με καθοδηγούν προς τη μελωδία. Πολλές φορές βέβαια, μπορεί απλώς να με κατευθύνει η διάθεση που έχω τη συγκεκριμένη στιγμή που γράφω και όχι κάποια σύνθετη διεργασία. Είναι πολύ όμορφο στάδιο το στάδιο της δημιουργίας. Γράφεις, σβήνεις, ηχογραφείς, ακούς, κρίνεις και τελικά αναζητάς εκείνο το σημείο που θα σε κάνει να αισθανθείς πως μπόρεσες τελικά να εκφραστείς μέσα απ’ αυτό που δημιούργησες. Στην περίπτωση της Στραφατσάδας, το μεγαλύτερο μέρος των τραγουδιών είναι αυτοβιογραφικά. Εξάλλου, όλοι οι ήρωες της, είναι υπαρκτά πρόσωπα.

Σίγουρα πάντως, δεν με «εμπνέει» καθόλου, στο τι και πως θα δημιουργήσω, η οποιαδήποτε τάση ή ρεύμα της εποχής.

Οτιδήποτε έχω ακούσει, απο τα παιδικά μου χρόνια έως σήμερα, πιστεύω πως μ’ έχει επηρεάσει. Έχω ακούσει πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα και όλα, ασυνείδητα, βγαίνουν και θα βγαίνουν σε ότι κάνω.

Δικό μου παίξιμο δε θεωρώ ότι έχω ακόμη. Έχω, όπως κάθε άνθρωπος που δημιουργεί κάτι, δικό μου τρόπο δημιουργίας και έκφρασης. Είμαι πολύ «μικρός» (εννοώ παικτικά) κι έχω πάρα πολλά να μάθω για να μπορέσω τελικά να αποκτήσω και να καταλήξω στο δικό μου παίξιμο.

Η “Στραφατσάδα” κυκλοφορεί από την FMRECORDS, μία από τις πραγματικά ελάχιστες δισκογραφικές εταιρείες που υπάρχουν πλέον στη χώρα μας, η οποία “λειτουργεί” σταθερά κόντρα στις …δυσοίωνες προβλέψεις που δείχνουν την ολοκληρωτική εξαφάνιση του cd (της απτής αίσθησης δηλαδή). Πιστεύεις όμως ότι αργά ή γρήγορα θα οδηγηθούμε σε αυτό το νέο τρόπο προώθησης και διανομής της μουσικής;

Φαίνεται, πως ο δρόμος προς την εξαφάνιση του cd είναι μονόδρομος. Η αλήθεια είναι, πως προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ ένας δίσκος να υπάρχει και να κυκλοφορεί και σαν φυσικό προϊόν. Αυτό το θέλαμε και εγώ και η Ρόλη, γι’ αυτό και πήραμε την απόφαση να κυκλοφορήσει και σε δισκάκι η Στραφατσάδα. Μαζί με την εξαφάνιση της απτής, όπως είπες, αίσθησης, χάνονται και έννοιες όπως αυτή του συλλέκτη δίσκων, που έχει κάτι το μαγικό. Τι θα λέμε από άδω και στο εξήςΆ... Συλλέγω mp3Ά

Απ’ την άλλη και ο προηγούμενος τρόπος παραγωγής και κυκλοφορίας της μουσικής, δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποιούσε. Θυμήσου, πόσο δύσκολο ήταν να ακουστεί ένας νέος καλλιτέχνης πριν, αν δεν ήταν μέσα σε συγκεκριμένους κύκλους. Θυμήσου πόσοι ραδιοφωνικοί σταθμοί, έπαιζαν μόνο τραγούδια συγκεκριμένων εταιρειών και καλλιτεχνών. Αυτή η «συμπεριφορά» πολλών εταιρειών, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόφαση των νέων καλλιτεχνών, να διαδίδουν τη μουσική τους μέσω διαδικτύου, πληρώνοντας βέβαια ταυτόχρονα και το αντίστοιχο τίμημα που είναι η έλλειψη οικονομικών απολαβών, καθώς και του κόσμου που αποφάσισε να «κατεβάζει» δωρεάν τα πάντα. Αναλογίσου όμως, πόσο πολύ μπορεί να έχει αγανακτήσει κάποιος, που μετά από τόσο κόπο να δημιουργήσει κάτι, προτιμά να το διαδώσει... έστω και δωρεάν. Από εκεί που τα δισκοπωλεία πουλούσαν τα δισκάκια 15-20 ευρώ κατά μέσο όρο, ξαφνικά τώρα, τα δίνουν δωρεάν μέσα σε εφημερίδες. Τι κέρδος είχαν άραγε πρινΆ Έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης και οι εταιρείες και οι καλλιτέχνες και το κοινό, σε όλο αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας.

Δεν θέλω παρόλα αυτά να γίνω κινδυνολόγος. Ποιος ξέρειΆ Ίσως τελικά ανακαλύψουμε νέους τρόπους, που θ’ αναπληρώσουν το κενό που θ’ αφήσει η εξαφάνιση των δίσκων. Ούτως ή άλλως, πιστεύω πως, όσον αφορά τη χρήση του διαδικτύου γενικότερα, είμαστε σ’ ένα πολύ βρεφικό στάδιο τρόπου χρήσης του. Ακόμη διαβάζουμε τις οδηγίες χρήσης. Και φυσικά, η μεταβατική φάση στην οποία βρίσκεται ο τρόπος παραγωγής και διανομής της μουσικής, είναι μόνο ένα τμήμα της μεταβατικής φάσης που βρισκόμαστε, όχι μόνο σαν κοινωνία, αλλά σαν πλανήτης. «Θεμελιώσαμε» τον κόσμο που ζούμε, πάνω σε συστήματα, τα οποία μπορεί κάποτε να λειτούργησαν (άλλωστε, δεν θα τα αποδεχόταν κανείς, αν δεν εξυπηρετούσαν τίποτα, έστω και επιφανειακό), σίγουρα όμως όχι πια. Ο τρόπος που πλέον  διοικούμε τις επιχειρήσεις, το χρόνο μας και τη ζωή μας την ίδια, βασίζεται σ’ ένα σύστημα που φτιάχτηκε από ανθρώπους και που φυσικά δεν μας έδωσε κανείς γραπτή εγγύηση ότι θα «δουλεύει» για πάντα. Άσε που απ’ ότι φαίνεται, δε δούλεψε ποτέ καλά. Όλο αυτό το σύστημα βασίζεται στο κέρδος. Απ’ τα σχολικά ακόμη χρόνια, ακούμε να μας λένε... «Να διαβάσεις, να σπουδάσεις, να πάρεις πτυχία, για να βρεις μια καλή δουλειά....να βγάζεις πολλά λεφτά». Δεν θυμάμαι να άκουσα ποτέ στο σχολείο, το πόσο σημαντικό είναι αυτό που θα επιλέξω να κάνω, να το αγαπάω.

Και ο χώρος της μουσικής λοιπόν, είναι ένα τμήμα αυτού του κόσμου. Σημασία, δεν έχει τόσο αν θα καταργηθεί ή όχι ο δίσκος. Σημασία έχει, ο λόγος για τον οποίο θα «αποφασίσουμε» να γίνει αυτό. Γιατί, όπως λένε, αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας...τότε θα πας εκεί που κοιτάς. Και πιστεύω πως είναι πια η ώρα να κοιτάξουμε εκεί που πραγματικά θέλουμε να πάμε.

Πως θα χαρακτήριζες τη μουσική σου και σε ποιο μουσικό είδος θα την τοποθετούσες;

Θα ξεκινήσω απ’ το είδος. Δε νιώθω καμιά ανάγκη να ενταχθεί  σε κάποιο είδος και θα επιθυμούσα να παραμείνει έτσι. Άλλωστε, όλο αυτό το θέμα με τα είδη, εξυπηρετούσε ένα σύστημα που πλέον πρέπει να ξεπεραστεί. Η εικόνα που βόλευε τις μεγάλες εταιρείες να έχει ένας καλλιτέχνης και να την υπηρετεί μέχρι να αποσυρθεί, έχει έρθει η ώρα να τελειώσει. Δεν έχω κόλλημα με κανένα είδος μουσικής. Μπορώ να ακούσω το ίδιο άνετα ρεμπέτικα και το ίδιο άνετα heavy metal. Θεωρώ ότι η μουσική είναι μία και το μόνο που διαφέρει, είναι ο τρόπος που θα επιλέξεις να την προσεγγίσεις. Αν θα το κάνεις δηλαδή με σεβασμό απέναντι στον εαυτό σου και σ’ αυτούς που σε ακούν ή αν θα κοιτάξεις απλώς να εξυπηρετήσεις συμφέροντα και ματαιοδοξίες. Γενικά, σε όσα έχω κάνει και σε όσα κάνω από δω και πέρα, δε μου είναι εύκολο να δώσω χαρακτηρισμό, διότι συνεχώς θα μεταλλάσσονται. Μια κατάσταση Στραφατσάδα δηλαδή ;)

Προσωπικά πιστεύω πως ο δίσκος αυτός είναι από τους ελάχιστους ελληνικούς δίσκους που περιέχουν ποπ στοιχεία βασισμένα όμως στη χρήση της ελληνικής γλώσσας και που φυσικά το αποτέλεσμα τους δεν παράγει σουξεδάκια αλλά μουσική με ελληνικά και μεσογειακά ηχοχρώματα. Ήθελες να κάνεις εξ αρχής κάτι τέτοιο;

Αυτό που ήθελα εξ αρχής ήταν να εκφραστώ. Και είχα την τύχη και τη χαρά να έχω και δυο συνοδοιπόρους σ’ αυτή την προσπάθεια έκφρασης. Τίποτα δεν έγινε προσχεδιασμένα. Αυτό εξάλλου φαίνεται και απ’ το γεγονός ότι ενώ η ηχογράφηση των τραγουδιών ξεκίνησε το Νοέμβρη του 2008, ο δίσκος κυκλοφόρησε στις 17 Δεκέμβρη του 2012. Κι αυτό δε συνέβη για τεχνικούς λόγους, αλλά γιατί κυρίως το κάναμε όποτε το αισθανόμασταν. Η Στραφατσάδα ξεκίνησε γιατί ακριβώς διάφορες καταστάσεις ώθησαν στη δημιουργία της... δεν δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει καταστάσεις.

Ποια η δική σου σχέση με τον κόσμο του διαδικτύου και δη αυτόν των socialnetworking;

Προσπαθώ να  χρησιμοποιώ το διαδίκτυο με σύνεση. Το διαδίκτυο, είναι ένα εκπληκτικό εργαλείο διάδοσης πληροφοριών. Ωστόσο, αποδείχθηκε πως μας έπιασε απροετοίμαστους σαν χρήστες, διότι δεν έχουμε αναπτύξει την ικανότητα που χρειάζεται για να φιλτράρουμε σωστά τέτοιο όγκο πληροφοριών σε τόσο σύντομα χρονικά διαστήματα .Όσον αφορά τις κοινωνικές επαφές, είμαι λιγάκι παραδοσιακός. Προτιμώ πάντα την ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία από κοντά (αυτό όσον αφορά φίλους, γνωστούς κλπ). Σίγουρα, μέσω των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, μπορείς να προσεγγίσεις κόσμο που ίσως να μην μπορούσες διαφορετικά(κυρίως άτομα που θα μπορούσες να τους παρουσιάσεις ένα δείγμα της δουλειάς σου, να αναζητήσεις συνεργάτες κλπ). Και πάλι όμως, προσωπικά, μόλις ξεπεραστεί το στάδιο της πρώτης γνωριμίας από εκεί, επιδιώκω το συντομότερο μια γνωριμία από κοντά.

Μέσα στη κρίση που μέρα με τη μέρα βαθαίνει όλο και περισσότερο πόσο εύκολο είναι για έναν καλλιτέχνη να υποστηρίξει την τέχνη του, την δική του εργασία; Από την άλλη η τέχνη λειτουργεί ως φάρμακο σε αυτήν την άρρωστη κατάσταση, ως αντίδοτο κόντρα στους δύσκολους καιρούς;

Η κρίση δε βαθαίνει καθημερινά μόνο από τότε που μας την ανακοίνωσαν και επίσημα. Βαθαίνει μέρα με τη μέρα τα τελευταία 30 χρόνια. Απλώς, πλέον  αντικατοπτρίζεται και στα υλικά αγαθά. Νομίζω πως για ακόμη μια φορά, η τέχνη γίνεται καταφύγιο για πολλούς ανθρώπους. Αλλά δυστυχώς μόνο προσωρινό καταφύγιο. Ο λόγοςΆ Έχουμε οδηγηθεί σε μια κατάσταση όπου δυστυχώς μας στερούν τις προοπτικές. Έχουν επίσης, στερήσει απ’ τον κόσμο το αίσθημα δικαιοσύνης. Κι αυτό δεν μπορεί να στο δώσει πίσω καμιά τέχνη. Μόνο  η ανάληψη των ευθυνών και η παραπομπή στη δικαιοσύνη όσων είχαν και έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για το αδιέξοδο που έχουμε οδηγηθεί, θα μπορέσει να το «χορτάσει».

Σίγουρα είναι δύσκολο να υποστηρίξεις τη τέχνη σου, αλλά αν την αγαπάς πραγματικά θα τη βρεις την άκρη. Στο επίπεδο που η τέχνη λειτουργεί σαν όχημα για να μας οδηγήσει στην πιο «φωτεινή» πλευρά του εαυτού μας, νομίζω πως ναι είναι αντίδοτο. Αν λειτουργεί μόνο για εκτόνωση, τότε μάλλον δρα σαν παραισθησιογόνο. Εξαρτάται κι απ’ τον καθένα αυτό βέβαια.

Αν σου έλεγα να διαλέξεις ένα θέμα από τη “Στραφατσάδα” ποιό θα ήταν αυτό;

Η Στραφατσάδα, κατά βάση, ασχολείται με τις επιλογές και την ανάληψη ευθυνών. Αυτό ξεκινά απ’ το πως φερόμαστε πρώτα απ’ όλα στον ίδιο μας τον εαυτό, τις επιλογές που κάνουμε, τις συνέπειες που έχουν αυτές οι επιλογές, την ευθύνη που έχουμε εμείς οι ίδιοι για πράγματα που κάνουμε ή που θα έπρεπε να κάνουμε. Έτσι, υπάρχουν τραγούδια όπως η «Παγώνα», η «κακΟμήρου Οδύσσεια» και η «Αλλόκοτη συνταγή», που αναφέρονται στις εσωτερικές μας αναζητήσεις και συγκρούσεις. Αυτό μετά «ξεδιπλώνει» λίγο ακόμη και μέσα από τραγούδια όπως το «Τι φταίει» η «Φάτσα» και ο «Κόκκινος τοίχος», καταπιάνεται με τις ερωτικές σχέσεις. Κατόπιν, «ξετυλίγεται» λίγο ακόμη και ακουμπά το στενό μας περίγυρο, μέσα απ’ το τραγούδι «Της γειτονιά μου ο τρελός».Τελικά, επεκτείνεται στην κοινωνία, μέσα από τραγούδια όπως ο «Ταχυδρόμος»,το «Σ’ αυτή την πόλη» και το «Γαλατικό χωριό». Κατά τη γνώμη μου, είναι πια καιρός, αντί να στρέφουμε το δάκτυλο και να δείχνουμε ενόχους παντού τριγύρω μας, να το στρέψουμε στον εαυτό μας. Όχι με διάθεση αυτομαστίγωσης ή για να καταδικάσουμε και να τιμωρήσουμε τον εαυτό μας για τα λάθη μας, αλλά με μια διάθεση υγιούς αυτοκριτικής που θα μας βοηθήσει να δούμε ξεκάθαρα τα ελαττώματα και τα προτερήματά μας, να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας και να εξελιχθούμε ως άτομα.

Κάθε Πέμπτη 10-12 το βράδυ επιμελείσαι την εκπομπή «Ραδιοενεργή Προ-Παρασκευή» στον «Οκτάβα radio». Πες μας κάποια πράγματα για τη φιλοσοφία και το ύφος της εκπομπής.

Η εκπομπή ξεκίνησε από σπόντα. Στη συνέχεια όμως έγινε συνειδητή επιλογή. Στην εκπομπή ακούγονται  πολλά είδη μουσικής και κατά καιρούς έρχονται καλεσμένοι διάφοροι καλλιτέχνες. Το ότι μπορεί λοιπόν ένας νέος καλλιτέχνης και όχι μόνο, να βρίσκει ένα βήμα για να προβάλλει τη δουλειά του μέσα από τα διαδικτυακά ραδιόφωνα, είναι σημαντικό. Πιο συγκεκριμένα, η Ραδιοενεργή ΠροΠαρασκευή, για όσο θα υπάρχει, έχει ανοικτή την πόρτα σε όλους τους νέους καλλιτέχνες. Θέλω να πω, ότι δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση να είναι της προσωπικής μου αρεσκείας η μουσική ή το έργο του εκάστοτε καλεσμένου. Αρκεί να μην προσβάλει την αισθητική (γιατί άλλο δεν είναι του γούστου μου κάτι κι άλλο με προσβάλει) ή την ηθική μου. Μέχρι στιγμής βέβαια, λόγω του ότι οι περισσότεροι που έχουν έρθει καλεσμένοι είναι και φίλοι, έχω τη χαρά να μοιράζομαι τραγούδια που αγαπώ και μου αρέσουν. Μερικοί απ’ τους έως τώρα καλεσμένους είναι:o Μιχάλης Κλεάνθης, ο Τάσος Γιαννίκος, ο Πέτρος Θεοτοκάτος, ο Κώστας Λεμονίδης, το σχήμα «Αντίπερα όχθη» και η Σαββέρια Μαργιολά. Ήταν όλοι τους υπέροχη παρέα και τους ευχαριστώ πραγματικά. Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά που κάθε Πέμπτη βράδυ μας ακούνε, αλλά και στους Νίκο και Βελή Θώδη για την προσπάθεια να κρατήσουν ζωντανό το σταθμό, καθώς και σε όλα τα υπόλοιπα παιδιά που κάνουν εκπομπές στον Octava.

Όσο για τη συνέχεια...θα δείξει.

Τα επόμενα μουσικά σχέδια του Αλέξανδρου Παβατζόγλου είναι;

Αρχικά, θέλω να συστήσω τη Στραφατσάδα στον κόσμο, έτσι όπως την έχω στο κεφάλι μου και την έχω ονειρευτεί. Από εκεί και πέρα, συνεχίζω να γράφω... και όχι μόνο τραγούδια. Έχω κάνει δύο διασκευές σε τραγούδια της δεκαετίας του 80. Το ένα είναι ο «Βρώμικος αέρας» σε στίχους και μουσική του Γιώργου Θεοδοσιάδη και το άλλο είναι το «Δικός σου για πάντα» σε στίχους της Σοφίας Αρβανίτη και μουσική του Μιχάλη Ρακιντζή. Έχουν ήδη ηχογραφηθεί κάποια νέα τραγούδια με τίτλο «Ένα παιδί μετράει τάστα» (τίτλος εμπνευσμένος απ’ το πολύ όμορφο βιβλίο του Μενέλαου Λουντέμη «ένα παιδί μετράει τ’ άστρα»), «Λίγκας» (συνεργασία με το Δημήτρη Κωνσταντόπουλο), «Συνέντευξη για δουλειά σε οικονομική ύφεση ματζόρε» (συνεργασία με το Μιχάλη Κλεάνθη). Παράλληλα, κάθε Παρασκευή και Σάββατο, παίζω στη μουσική σκηνή «Βάτραχοι» στα Εξάρχεια, μαζί με φίλους όπως ο Μιχάλης Κλεάνθης, η Ερωφίλη Κλεάνθη, ο Νίκος Καραδημητρίου, η Ασπασία Μεταλληνού και μερικές φορές με φίλους, που όμως δεν εμφανίζονται συχνά, όπως ο Δαμιανός Ιωσηφίδης. Γενικά προσπαθώ να δημιουργώ και να παίζω, χωρίς να κάνω σκέψεις για το μετέπειτα. Κάθε πράγμα στον καιρό του....

Κάτι για το τέλος… Μέσα σε αυτό το χάος κάνεις όνειρα;

Αυτά δεν είναι για το τέλος...είναι η αρχή για όλα!!!

Επαφή : www.facebook.com/radioenergiproparaskevi
www.facebook.com/pavatzoglou.alexandros