jazz blues rock

Snowpiercer (Ταινία)

Το περιβάλλον και φαινόμενα όπως η κλιματική αλλαγή πάντα είναι στο προσκήνιο και μας απασχολούν όλους, τα τελευταία 10 χρόνια μάλιστα βρίσκονται στην κορυφή της ατζέντας όλων των σκεπτόμενων επιστημόνων διεθνώς. Επομένως, προφανώς και ένα τέτοιο θέμα δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από την μεγάλη οθόνη, είτε ως απλή σημειολογική αναφορά είτε ως το βασικό περιεχόμενο μιας ταινίας, αναπτυσσόμενο και παρουσιαζόμενο σε ολοκληρωτικό επίπεδο.

Στην ταινία Snowpiercer του Κορεάτη σκηνοθέτη Joon-ho Bong,( όχι ιδιαίτερα γνωστού στην πλειοψηφία των κινηματογραφόφιλων), τίθεται ως απαρχή αυτό ακριβώς το καίριο ζήτημα.

Η ανθρωπότητα μετά από ένα αποτυχημένο πείραμα ανατροπής της παρούσας δυσμενούς κλιματικής κατάστασης και έχοντας ως στόχο την αναστολή του Φαινομένου του Θερμοκηπίου, μέσω του ψεκασμού της ατμόσφαιρας -με μια νέα ψυκτική χημική ουσία-  τελικά καταφέρνει να δημιουργήσει την ακριβώς αντίθετη κατάσταση. Έτσι  ο πλανήτης ψύχεται και κατά συνέπεια το ζωικό βασίλειο, τα δέντρα και τα φυτά εξαφανίζονται ενώ η ανθρωπότητα σχεδόν εξολοθρεύεται…

‘Τα απομεινάρια λοιπόν της ανθρωπότητας’ στριμώχνονται στην κυριολεξία σε ένα τρένο που κινείται ασταμάτητα με μεγάλη ταχύτητα κάνοντας τον ‘ετήσιο’ γύρο της Γης. Όπως φαντάζεστε η κατάσταση που επικρατεί δεν είναι ρόδινη και ως συνήθως η κοινωνία παραμένει χωρισμένη σε τάξεις, με τους περισσότερους να υποφέρουν. Το θέμα των ταξικών διαφορών είναι αυτό που επικρατεί και κυριαρχεί καθώς βλέπεις την ανθρωπότητα ακόμη και στην έσχατή στιγμή αυτής της κατάστασης να μην μαθαίνει και να μην διαγράφει τον ‘’απάνθρωπό’’ της χαρακτήρα, που ίσως κάποιος θα φαντάζονταν πως θάφτηκε στους πάγους ενός άθλιου παρελθόντος...

Εκεί λοιπόν, με αυτό το σκεπτικό αναδύονται οι ήρωες πρωταγωνιστές της ταινίας με κυρίαρχο-οδηγητή τον Curtis (Chris Evans) και επιθυμούν να πάνε από το «τελευταίο βαγόνι» όπου βρίσκονται άπλυτοι και υποσιτισμένοι στην μηχανή για να την καταλάβουν. Για να συμβεί όμως αυτό πρέπει να οργανωθούν και να περάσουν μέσα από συμπληγάδες, να τα βάλουν με όλους… και πρωτίστως με τους προστάτες «των μπροστά».

Ο σκηνοθέτης σαν αυθεντικός ασιάτης της «γειτονιάς» των χωρών των πολεμικών τεχνών και των magna, χτίζει το προφίλ των ηρώων του, τον χαρακτήρα τους και την επιμονή τους για την επίτευξη του στόχου τους πάνω σε αυτή την βάση. Μέχρι και το ‘’περιεχόμενο’’ του τρένου μαζί με τα «αξιοθέατά» του είναι έτσι ακραία δομημένα αναμεταξύ τους και ακραία αντίθετα!

 Πραγματικά κάθε διαμέρισμα του τρένου είναι και μια έκπληξη για τον θεατή και ένα ακόμη ερωτηματικό. Όλα δε τα παραπάνω διαδραματίζονται με αρκετό σαρκασμό, φοβερό χιούμορ μαύρο ή μη αλλά και με έναν απίστευτο ρεαλισμό που σε κάποιες στιγμές αφυπνίζει (φέρνοντας στο νου τη δική μας καθημερινότητα και πραγματικότητα) κάνοντας σε να θυμώνεις ουσιαστικά. Να αναφερθεί εδώ πως οι ερμηνείες των Mason (Tilda Swinton), Gilliam (John Hurt), Kang-ho Song (Namgoong Minsu) είναι αρκετά στοχευμένες και σωστές ενώ :

Το τρένο μπορεί να σπάει τους πάγους (εξίσου και το όνομα της ταινίας),…. μπορεί να κουβαλά τα απομεινάρια της ανθρωπότητας αλλά σίγουρα δεν μπορεί να κάνει τα πάντα…!!!