jazz blues rock

«Είμαστε Τρομοκράτες» - Αφιέρωμα στο Νικόλα Ασιμο στην Αρχιτεκτονική (Review)

Από τις 10 Οκτωβρίου και κάθε Πέμπτη.

Περισσότερες πληροφορίες για την Παράσταστη εδώ

Είναι τρομερά δύσκολο να κάνεις μια παράσταση-φόρο τιμής για έναν καλλιτέχνη τόσο θρυλικό και κυρίως τόσο αντισυμβατικό όπως ο Νικόλας Ασιμος, και να μην το ευτελίσεις. Να μην προδώσεις τη μουσική του μόνο και μόνο επειδή παίζεις "σωστά" και επαγγελματικά. Να μην προδώσεις το πνεύμα του μόνο και μόνο επειδή ο ίδιος δεν είναι πια εδώ. Να μην το κάνεις να φαίνεται αρπαχτή μόνο και μόνο επειδή κόβεις εισιτήριο.

Δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο, όπως αποδείχθηκε στην πρεμιέρα. Το "Είμαστε τρομοκράτες" στέκεται στο ύψος των περιστάσεων επειδή φτιάχτηκε με πολλή αγάπη και για το Νικόλα ("ουχί Νίκο ουδέ Νικόλαο") και για τη μουσική του. Δεν είναι μια συνηθισμένη συναυλία-tribute, όπου απλώς διασκευάζουμε τα τραγούδια και ξεμπερδεύουμε. Είναι μια εμπνευσμένη μουσικοθεατρική παράσταση, που θέλει και τα καταφέρνει να ζωντανέψει μπροστά στα μάτια μας τον ίδιο τον Ασιμο, τα τραγούδια του και την εποχή του.

Η παράσταση είναι δομημένη σε θεματικές ενότητες, περιλαμβάνει οπτικοακουστικό υλικό (ηχογραφήσεις, προβολές video και slide-show), ενώ ο ηθοποιός Λεωνίδας Κακούρης, στο ρόλο του Ασιμου, παρεμβαίνει και διαβάζει αποσπάσματα του βιβλίου "Αναζητώντας Κροκανθρώπους". Η σύλληψη είναι πρωτότυπη, και χάρη στην εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Γιώργου Κορδέλλα και την καταπληκτική ερμηνεία του Κακούρη (μόνο ο ίδιος ο Ασιμος θα έπαιζε καλύτερα τον Ασιμο...), λειτουργεί άψογα.

Οι Μάκης Σεβίλογλου, Μαρία Παπανικολάου και Παρασκευάς Θεοδωράκης, με τους μουσικούς Γιώργο Δασκαλάκη (ηλεκτρική κιθάρα), Δημήτρη Χατζηδημητρίου (πλήκτρα), Παναγιώτη Χαραμή (μπάσο) και Κώστα Πέρογλου (τύμπανα), αποδίδουν τα τραγούδια του Ασιμου προσθέτοντας τη δική τους προσωπική πινελιά, αλλά πάντα με σεβασμό στο πρωτότυπο υλικό.

Στην πρώτη ενότητα ("Το Πανηγύρι") ακούμε τα πρώτα τραγούδια του Ασιμου, απ' αυτά που έπαιζε στο δρόμο και ηχογραφούσε μόνος του, στις θρυλικές παράνομες κασέτες του. Σατιρικά τα περισσότερα, και με έντονο το θεατρικό στοιχείο (πρώτο-πρώτο ακούσαμε τον "Ρωμιό"), ενώ αρκετά απ' αυτά ξαναηχογραφήθηκαν αργότερα για τους επίσημους δίσκους. Κατά καιρούς εμφανίζεται και ο "Ασιμος" ως πλανόδιος, και βολτάρει ανάμεσα στο κοινό με την τάβλα του μικροπωλητή στα χέρια.

Η δεύτερη ενότητα ("Αγαπάω κι αδιαφορώ") είχε τα ερωτικά τραγούδια του Ασιμου (Πας φιρί-φιρί, Το παπάκι, Ουλαλούμ κλπ), ενώ η τρίτη ("Είμαστε τρομοκράτες") ήταν αφιερωμένη στα πολιτικά και ανατρεπτικά τραγούδια του. Όσο για το τραγούδι-δρώμενο "Είμαστε τρομοκράτες", που έδωσε και τον τίτλο ολόκληρης της παράστασης, ήταν ένας διάλογος μεταξύ του Ασιμου και της ορχήστρας (με τη συμμετοχή του κοινού), όπως ακριβώς ακουγόταν στην κασέτα "Είμαι παλιάνθρωπος", αλλά και στα live του Ασιμου. Η ενότητα αυτή λειτούργησε και ως ντοκουμέντο της πολιτικής πορείας του Ασιμου, από την παραδοσιακή αριστερά στην αναρχία, και από κει στο "δεν ανήκω πουθενά".

Και έτσι περάσαμε στο τελευταίο μέρος της παράστασης ("Σχιζοφρενοβλαβίωση"), που ήταν αφιερωμένο στην στάση ζωής του Νικόλα, και αναδείκνυε την προσωπική του φιλοσοφία. Με τα πιο γνωστά τραγούδια έως χιτάκια (Μπαγάσας, Εγώ με τις ιδέες μου), αλλά και τα πιο δύσκολα (Μπαταρία). Και με το Λεωνίδα Κακούρη να βγάζει στη σκηνή όλη την ειλικρίνεια, το συναίσθημα, το χιούμορ, την οργή και το αδιέξοδο του Νικόλα Ασιμου.

Η παράσταση προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όσους αγαπάνε τον Νικόλα Ασιμο, αλλά και σε όσους ενδιαφέρονται γι' αυτήν την πολύ ιδιαίτερη φιγούρα της ελληνικής σκηνής.

Φωτογραφίες : Τζένη Παρασκευοπούλου