jazz blues rock

Maria Pages «UTOPIA» στο Μέγαρο Μουσικής, 8/11/2013

Βαρκελώνη για διακοπές. «Πρέπει να δούμε Flamenco». Οι επιλογές πάρα πολλές. Flamenco μετά φαγητού, με πότο, διάρκειας μισής ώρας, μία ώρας και αναλόγως τα χρήματα που διέθετες είχες και πολλές επιλογές. Εμείς είχαμε προτιμήσει να δούμε μια παράσταση μισής ώρας  σε ένα μικρό αλλά συμπαθητικό χώρο είχαμε δει μια παράσταση με 2 μουσικούς και με μια φλογερή Σπανιόλα που για 30 λεπτά μας είχε παρασύρει στους ρυθμούς της.

Αθήνα σήμερα. «Η Μαρία Παχές, μια από τις κορυφαίες χορεύτριες φλαμένκο στον κόσμο και χορογράφος στις ταινίες του  Κάρλος Σάουρα «Κάρμεν», «Ο Μάγος Έρωτας» και «Φλαμένκο», έρχεται στην Ελλάδα με 25 συντελεστές για να παρουσιάσει τη νέα της δημιουργία με τίτλο «Ουτοπία», μια παράσταση εμπνευσμένη από τον διάσημο Βραζιλιάνο αρχιτέκτονα και στοχαστή Οσκάρ Νιεμάιερ. Η Ουτοπία της Μαρία Παχές, είναι μία καλλιτεχνική και ηθική αναζήτηση της αντισυμβατικότητας και της λαχτάρας. Ένα καλλιτεχνικό δρώμενο που αναφέρεται στην εκεχειρία, τη δέσμευση, την εξορία, τη ματαιότητα της ζωής και τη ματαιότητα της ανθρώπινης οντότητας σε ένα κόσμο με μεγαλείο που αδιαφορεί για τις αθλιότητες και που χρήζει – περισσότερο από ποτέ- ανάγκης για φαντασία και ιδεαλισμό ως τα πιο κατάλληλα οχήματα για αλλαγή».

Με την ευγενή χορηγία από την We Promotion βρεθήκαμε στο Μέγαρο Μουσικής για την πρεμιέρα της παράστασης.  Στο φουαγιέ του Μεγάρου ήταν όλος ο «καλός ο κόσμος» που είχε έρθει για την παράσταση και φυσικά για τις δημόσιες σχέσεις. Λίγα λεπτά μετά τις 8:00 η παράσταση ξεκίνησε και για το πρώτο μισό του show, ήταν χωρισμένη στα δύο. Από την μία πλευρά οι 13 μουσικοί-χορευτές που έκαναν τα δικά τους  και από την άλλη solo η Maria Pages. Έπρεπε να περάσουν 40 λεπτά για να υπάρξει η σύμπραξη της Pages με τους υπόλοιπους. Και πάλι όμως. Στο μυαλό μου το Flamenco το έχω με πάθος , ένταση και έντονα συναισθήματα. Αυτό που παρακολουθούσα ήταν ένα άρτιο αλλά κλινικά χορογραφημένο show.

Ούτε το κόκκινο φουστάνι της Pages δεν έβαλε πυρκαγιά, ούτε καν το show με τις βεντάλιες.  Δεν είναι τυχαίο που, για εμένα, η καλύτερη στιγμή ήταν όταν μαζεύτηκαν όλοι τους σε ένα κύκλο και εκεί με την συνοδεία των οργάνων χόρευαν και διασκέδαζαν όπως θα το έκαναν σε μια οποιαδήποτε γειτονία της Ισπανίας.

Ας είναι, η παράσταση διήρκησε 1 ώρα και 15 λεπτά και ολοκληρώθηκε με το παρατεταμένο χειροκρότημα των θεατών. Είμαι περίεργος , χειροκροτούσαν από υποχρέωση ή επειδή πραγματικά τους άρεσε;  Μάλλον το πρώτο…